องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 295

ข่าวความโกลาหลในเมืองหลวงแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ในวังและยังไม่ออกมา

เรื่องของตระกูลไป๋ถูกส่งมอบให้กับฉีเฟยอวิ๋น จักรพรรดิอวี้ตี้จึงไม่ปล่อยให้ฉีเฟยอวิ๋นจากไป

เดิมทีอยากให้ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการให้ แต่จักรพรรดิอวี้ตี้พบว่าหนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่ให้คลาดสายตา

เขาจึงให้หนานกงอยู่เล่นหมากรุกกับเขา และฉีเฟยอวิ๋นก็คอยมองเขาอยู่ข้าง ๆ

เนื่องจากเรื่องของไป๋ซู่ซู่มีความเกี่ยวโยงมากเกินไป จึงให้นางออกไปรอนอกห้องโถง

ฉีเฟยอวิ๋นค่อนข้างไม่พอใจ จึงใช้กลอุบายที่อาจจะประมาทไปหน่อย เพื่อรั้งให้นางอยู่ต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงข้าง ๆ และตรวจดูอาการให้จักรพรรดิอวี้ตี้ หลังจากที่ใช้สมาธิตรวจดูแล้ว นางก็รู้สึกว่ามันรุนแรงกว่ามากขึ้น

ในวังนี้เป็นสถานที่ลึกลับจริง ๆ ผู้ที่วางยาพิษอยู่ที่ไหน ไม่มีหลักฐานใด ๆ เลย นี่เหมือนเป็นการใส่ความคนคนหนึ่ง สายตานับไม่ถ้วนล้วนจับจ้องว่าหาหลักฐานมาล้างความผิดไม่ได้ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าคนผู้นี้ถูกใส่ความ

ในตอนแรกฉีเฟยอวิ๋นดูถูกจักรพรรดิอวี้ตี้ แต่มันก็แค่ในระยะหนึ่ง

เมื่อวันนี้เห็นว่าพิษของเขารุนแรงมากขึ้น นางก็รู้สึกใจอ่อนอีกครั้ง

แค่คนที่ถูกวางยาพิษคนหนึ่ง ช่างเถอะ ไม่อยากจะรู้จักเขามากไปกว่านี้แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือ แล้วจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ถาม：“เป็นอย่างไรบ้าง？”

“พระวรกายของฝ่าบาทไม่ค่อยแข็งแรงเพคะ จึงต้องพักผ่อนให้มากขึ้น”

ฉีเฟยอวิ๋นจะพูดอะไรได้ ทั้งสองต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ และหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้ จะพูดอย่างไร？และพูดว่าอะไรดี？

ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย ฉีเฟยอวิ๋นจึงปล่อยให้มันผ่านไป

หนานกงเย่วางหมากลงและเตือนว่า：“ตาฝ่าบาทแล้วพ่ะย่ะค่ะ！”

จักรพรรดิอวี้ตี้จึงรู้สึกตัวและจดจ่อไปที่กระดานหมากรุก

หนานกงเย่เล่นหมากรุกอย่างจริงจัง

เขาไม่ได้พูดอะไร และวางหมากด้วยสีหน้าที่อึดอัดใจ

จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่า：“ข้าถามตัวเองแล้วว่าข้ายังไม่ได้ทำให้เจ้าขุ่นเคือง แล้วเจ้าทำหน้าเช่นนี้ให้ใครดูกัน？”

หนานกงเย่ตอบตามความจริง：“แน่นอนว่าให้ฝ่าบาทดู ในใจของฝ่าบาทก็ไม่ได้คิดเช่นนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ？”

“อ้อ？” จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่โกรธ และยังคงเข้าใจน้องชายคนนี้ อีกทั้งยังรักเขามากด้วย

หนานกงเย่กล่าวต่อว่า：“ในตอนนี้กระหม่อมไม่มีตำแหน่งขุนนาง แต่ฝ่าบาทรงมีรับสั่งให้อวิ๋นอวิ๋นจัดการเรื่องนี้ อวิ๋นอวิ๋นตัวหนักและยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องกังวลนะพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิอวี้ตี้ยิ้มอย่างเฉยเมย：“งั้นหรือ？”

และเอามือกวาดกระดานหมากรุกอย่างไม่พอใจ จักรพรรดิอวี้ตี้จ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และกล่าวอย่างไม่ปิดบัง：“ความจริงแล้วเจ้าก็ไม่เต็มใจ และข้าก็อยากอธิบาย ข้าต้องการอยู่ลำพัง ใครจะห้ามข้าได้

จำไว้ว่ามีเพียงแค่ข้าต้องการหรือไม่ ไม่มีว่าควรหรือไม่ควร

เพียงแค่เท่านั้น”

จักรพรรดิอวี้ตี้ลุกขึ้นและเดินผ่านไปข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น：“เสด็จแม่กำลังรอให้เจ้าไปคารวะอยู่ ไปเถอะ”

เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้พูดจบแล้ว เขาก็ออกไปก่อน และสวีกงกงก็รีบตามไป

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง……”

“ฮึ！”

หนานกงเย่กวาดหมากรุกอย่างโกรธจัด！

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจมาก

หนานกงเย่ลุกขึ้น：“เราไปกันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขากำลังโกรธมาก พูดอะไรไปก็คงเปล่าประโยชน์และเขาคงไม่ฟัง ดังนั้นไม่พูดจะดีกว่า