องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 354

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ” จวินฉูฉู่ใจลอยอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว แต่เมื่อรู้สึกตัวแล้ว นางก็ปฏิเสธที่จะยอมรับ

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“จวินฉูฉู่ ที่นี่ไม่มีคนอื่น ดังนั้นข้าจะพูดตรง ๆ หากข้าไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ข้าคงจะไม่มาถามหาความผิดกับเจ้า จะว่าไปแล้ว……ก็เป็นข้าที่จับจุดอ่อนของเจ้าได้ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงฝ่าบาทเลย เพียงแค่ข้าไปพบท่านราชครูจวิน เจ้าก็รับผิดชอบผลที่จะตามมาไม่ไหวแล้ว และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปกราบทูลพระมเหสีหวาเลย

เจ้าให้คนไปก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนอ๋องเย่ของข้า และทำร้ายผู้คนในจวนของข้า การกระทำที่ชั่วช้าของเจ้าในวันนี้ เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าจะไม่มีใครในต้าเหลียงที่สามารถช่วยเจ้าได้？”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร แต่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้ามีหลักฐานถึงได้มาหาข้า เช่นนั้นเจ้าก็ลองนำออกมาดูสิ หากไม่สามารถนำออกมาได้ เจ้าก็อย่าคิดว่าจะรังแกจวนอ๋องตวนได้ง่าย ๆ เจ้าคิดอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป หรือคิดจะใส่ร้ายป้ายสีอย่างไรก็ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าจวินฉูฉู่ไม่ได้ดีอย่างที่พูด แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และลุกขึ้นยืน

“ไม่สำคัญว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อทำการซื้อขายกับเจ้า หากเจ้ายินยอมก็ทำ แต่หากไม่ยินยอมก็ไม่เป็นไร”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่ประตูและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับจวินฉูฉู่ นางลุกขึ้นยืนและตะโกนเรียกฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าหยุดนะ”

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมา：“มีอะไรรึ？”

สีหน้าของจวินฉูฉู่เปลี่ยนไป และเหลือบมองพ่อบ้านกับสาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ：“ออกไปให้หมด”

พ่อบ้านและสาวใช้ถอยออกไป จวินฉูฉู่เดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าต้องการอะไร？”

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง”

“เท่าไหร่นะ？” จวินฉูฉู่ตกใจมาก

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แน่นอนว่าหากเจ้าต้องการจะให้เป็นทองคำก็ได้” ใครบ้างที่ไม่กลัวว่าเงินจำนวนจะกัดมือ

จวินฉูฉู่หัวเราะเยาะ：“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง ครั้งก่อนเจ้าต้องการเงินหกหมื่นตำลึงจากข้า ข้าก็ให้เจ้า และในตอนนี้เจ้าต้องการเงินจากข้าหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง

น้องสะใภ้มันจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยหรือ เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าจริง ๆ หรือ？”

จวินฉูฉู่ยังคงปากแข็ง ฉีเฟยอวิ๋นใจร้อนและหิวมาก

“เจ้าจะกลัวข้าหรือไม่นั้น มันเป็นเรื่องของเจ้า หากไม่มีเงินก็ไม่พูดจาไร้สาระให้มันน้อยหน่อย เมื่อพบพระมเหสีหวาแล้ว ข้าก็จะเอาจากนาง เจ้าอาจจะไม่มี แต่พระมเหสีหวาต้องมีอย่างแน่นอน”

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะจากไป จวินฉูฉู่พูดอย่างโกรธจัดว่า：“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าอย่ารังแกกันมากเกินไป”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้พูดและเดินออกไปข้างนอก

เมื่อจวินฉูฉู่เห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะออกไปแล้ว นางจึงขวางฉีเฟยอวิ๋นไว้ และกำลังผลักฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน

เมื่ออาอวี่เห็นว่าจวินฉูฉู่ต้องการจะลงมือ เขาก็เข้าไปขัดขวางในทันที จวินฉูฉู่ตาไวมือไว นางเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ หากนางคิดจะฆ่าฉีเฟยอวิ๋นนั้นง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ วันนี้นางเพียงแค่เข้าตาจนเลยต้องเสี่ยง

ฉีเฟยอวิ๋นรีบปกป้องท้องของนางไว้ จวินฉูฉู่ชักดาบออกจากตัว

ฉีเฟยอวิ๋นถอยห่างออกไป อาอวี่ขวางดาบของจวินฉูฉู่ไว้ และทั้งสองก็ต่อสู้กัน

อาอวี่ตะโกนว่า：“พระชายาออกไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้จะต้องให้บทเรียนแก่จวินฉูฉู่บ้าง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เคลื่อนไหว จวินฉูฉู่หัวเราะเยาะ：“ฉีเฟยอวิ๋น หากเจ้ากล้าก็เข้ามา”

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเหอะ ๆ และจับที่ท้องของตัวเอง：“แน่นอนว่าข้ากล้า แต่ข้าไม่ได้ตัวคนเดียว แต่ยังมีคนที่อยู่ในท้องของข้า และนี่คือความหวังของต้าเหลียง ส่วนเจ้า……ไม่มีอะไรเลย”

“ฉีเฟยอวิ๋น ข้าจะฆ่าเจ้า” ผู้คนมักกลัวว่าจะถูกตบหน้า และสิ่งที่จวินฉูฉู่รับไม่ได้มากที่สุดคือเรื่องที่ไม่สามารถมีบุตรได้

จวินฉูฉู่ถีบอาอวี่ออกไปด้วยความโกรธ และรีบเดินตรงไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจึงตะโกนว่า：“มีงูอยู่บนดาบ”

เดิมทีจวินฉูฉู่ถือดาบไว้แน่น และดาบก็ตกลงไปบนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม และจวินฉูฉู่ก็รู้ว่านางถูกหลอก นางไม่ยอมและเหลือบมองดาบที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็จับคอของฉีเฟยอวิ๋น และพูดอย่างโกรธเคืองว่า：“วันนี้เป็นวันตายของเจ้า ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำอะไรได้อีก？”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาของนางสงบนิ่ง：“เจ้าไม่ดูว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่”

จวินฉูฉู่มือชาและถอยหลังไปสองสามก้าว นางยกมือขึ้นมาดูและเห็นว่าฝ่ามือของนางเป็นสีดำ และหลอดเลือดบนข้อมือของนางก็ดำคล้ำ จวินฉูฉู่รีบถกแขนเสื้อขึ้น และด้านใน แขนเสื้อก็ดำคล้ำเช่นกัน ไม่นานก็มีจุดสีดำปรากฏขึ้นและมีเลือดไหลออกมา