องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 356

ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะหลับไป แล้วนางก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

หนานกงเย่ต้องจ่ายเงินอุดหนุนกองทัพ นางเพิ่งจะได้พักผ่อน และถูกอาอวี่ปลุกให้ตื่น

หนานกงเย่ไม่สบอารมณ์：“มีอะไร？”

“ท่านอ๋องตวนมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ พระองค์รออยู่ที่สวนดอกกล้วยไม้ ผู้น้อยไม่สามารถขว้างไว้ได้” อาอวี่ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องมารายงาน

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น：“กินยามากเกินไปหรือไม่？”

“ท่านอ๋อง ยาของหม่อมฉันเพิ่งจะเสร็จเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าอ๋องตวนต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน นางจึงแต่งตัวให้เรียบร้อยและออกไปข้างนอก

เมื่อหนานกงเหยี่ยนเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“วันนี้พระชายารองไม่สบาย ข้าจึงมาเชิญพระชายาเย่ไปตรวจอาการ ส่วนเรื่องเงิน เจ้าว่ามาได้เลย”

ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้ว อวิ๋นหลัวฉวน？

หนานกงเย่ไม่ได้พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“พรุ่งนี้ไม่ได้หรือ？”

“ไม่ได้ ไปเดี๋ยวนี้เถิด ข้าให้เงินค่าตรวจเพิ่มขึ้นก็ได้”

“ห้าหมื่นตำลึง” ฉีเฟยอวิ๋นพูดเสียงดัง ในเมื่อเขาร่ำรวย เช่นนั้นก็ให้เขาได้จ่ายเถอะ

หนานกงเหยี่ยนไม่ลังเล：“นี่คือตั๋วเงิน ไปกันเถอะ”

หนานกงเหยี่ยนนำตั๋วเงินออกมาจากอ้อมแขนและส่งให้หนานกงเย่

หนานกงเย่หยิบมาดู แล้วส่งให้อาอวี่：“เอาไปใส่ตู้”

อาอวี่รับตั๋วเงินและมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความเลื่อมใส พระชายาอยู่ที่นี่ ไม่นานจวนอ๋องเย่ของพวกเขาก็จะกลายเป็นสถานที่แห่งความมั่งคั่ง

จวนอ๋องตวนไม่ขาดแคลนเงิน แต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วเงินก็คงหมด

ฉีเฟยอวิ๋นหาว นางกลับเข้าไปเอากล่องยาและออกไปข้างนอก

หลังจากขึ้นไปบนรถม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามหนานกงเหยี่ยนว่า：“ท่านอ๋องตวนพอจะรู้อาการของพระชายารองอวิ๋นหรือไม่เพคะ นางมีอาการอย่างไรบ้าง？”

“กินอาหารไม่ได้ อาเจียน”

“น่าแปลก ไม่ใช่ว่ากินยาแก้แพ้ท้องไปแล้วหรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สถานการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ

อ๋องตวนไม่ตอบ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเขามาถึงจวนอ๋องตวน ตงเอ๋อร์ก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้า นางก็รีบเข้ามาหาฉีเฟยอวิ๋น

“คารวะท่านอ๋องเย่ พระชายาเย่ ท่านอ๋อง”

“อืม”

หนานกงเหยี่ยนกล่าวว่า：“เข้าไปก่อนเถอะ”

เมื่อทุกคนเข้าไป ตงเอ๋อร์ก็บอกว่าตอนนี้อวิ๋นหลัวฉวนกินอะไรไม่ลง นางบอกว่ารู้สึกสะอิดสะเอียน ตงเอ๋อร์กล่าวว่า：“สองวันมานี้อาการรุนแรงมาก เมื่อวานเสวยข้าวต้มไปได้นิดหน่อย แต่วันนี้เสวยอะไรไม่ได้เลย เห็นอะไรก็สะอิดสะเอียน”

“……ข้าไปตรวจดูก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ฉีเฟยอวิ๋นไปดูอวิ๋นหลัวฉวนที่สวนหลังจวน เมื่อเข้าไปแล้วก็วางกล่องยาและนั่งลง

ในขณะนี้อวิ๋นหลัวฉวนกำลังนอนอยู่ ใบหน้าของนางซีดเซียว

“ท่านพี่เสียนเฟย” อวิ๋นหลัวฉวนเรียกนาง

“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นั่นแล้ว เจ้าจะต้องดีขึ้น” ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มใช้สมาธิตรวจดู ร่างกายไม่มีอะไรผิดปกติ แค่เป็นอาการของผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เท่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดกล่องยาและหยิบวิตามินบีออกมาหนึ่งขวด ครั้งนี้นางกลับไปและนำวิตามินบีกลับมาด้วย เดิมทีนางเตรียมมาเพื่อใช้เอง แต่โชคดีที่มีมากพอ

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดฝาแล้วหยิบออกมาให้อวิ๋นหลัวฉวนหนึ่งเม็ด：“วันละครั้ง ครั้งละหนึ่งเม็ด กินแล้วไม่เพียงแต่จะดีสำหรับลูกเท่านั้น แต่ยังดีสำหรับเจ้าด้วย

เจ้าเตรียมบ๊วยเปรี้ยวพกติดตัวไว้ หากรู้สึกว่าอยากอาเจียน เจ้าก็กินมันลงไป

ตอนนี้เจ้าต้องการวิตามินบีให้การบำรุง อาการรุนแรงเช่นนี้จะทำให้ให้ลูกของเจ้าขาดอาหารไปหล่อเลี้ยงได้”

อวิ๋นหลัวฉวนไม่รู้สึกขมและกลืนกินลงไป

เมื่อได้ยินว่ากินบ๊วยเปรี้ยว หนานกงเหยี่ยนก็สั่งในทันทีว่า：“ไปเตรียมบ๊วยเปรี้ยวเดี๋ยวนี้”

ตงเอ๋อร์จึงออกไปเตรียม แต่กลางคืนเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน แต่จะไม่ทำอะไรก็ไม่ได้

หนานกงเหยี่ยนก็คิดเช่นกันว่าการหาบ๊วยเปรี้ยวในเวลานี้นั้นไม่ง่ายเลย

เขาออกไปสั่งคนว่าไม่ว่าจะต้องใช้เงินจะมากเท่าไหร่ ภายในเช้าวันพรุ่งนี้จะต้องหาบ๊วยเปรี้ยวมาให้มากพอ

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงเป็นเพื่อนอวิ๋นหลัวฉวน กินยาแล้วไม่ดีขึ้นเร็วขนาดนั้น แต่นางก็มีวิธีที่จะทำให้อวิ๋นหลัวฉวนกินอะไรได้บ้าง

“มีผลไม้สด ๆ บ้างหรือไม่ ไปเอามาหน่อย？”