องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 357

เลยนำโถนั้นมา เปิดออกดู ลูกบ๊วยเปรี้ยวที่มีเกล็ดสีขาวด้วย อวิ๋นหลัวฉวนไม่ชอบกิน แต่พอดูแล้วไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงอยากจะกินมัน

เธอเอื้อมมือไปแล้วหยิบเข้าปากหนึ่งเม็ด อมไว้ครู่หนึ่งรู้สึกว่ามันโล่งชื่นใจเป็นอย่างมาก ความรู้สึกที่อยากจะอาเจียนออกมาหายเป็นปลิดทิ้ง

อมไว้ในปากสักครู่หนึ่ง อวิ๋นหลัวฉวนก็อยากกินอาหาร พอนางกลืนลงแล้วก็เริ่มกินอาหารทันที

อาหารมื้อนี้นางกินไปไม่น้อยเลย นางกินถ้วยเล็กจนหมดถ้วย กินอิ่มแล้วจึงออกไปยืดเส้นสาย กลับมาแล้วได้เปลี่ยนชุดเพื่อไปจวนท่านอ๋องเย่

หนานกงเหยี่ยนไม่วางใจเลยตามไปด้วย แม่นมเว่ยอยากจะไปด้วย อวิ๋นหลัวฉวนเลยอ้างว่ามีหนานกงเหยี่ยนอยู่ด้วย แม่นมเว่ยวางใจได้เลย แม่นมเว่ยตอบตกลงที่จะไม่ตามไปด้วย จึงฝากฝังหนานกงเหยี่ยนว่า“รบกวนฝากท่านอ๋องตวนด้วยนะเพคะ”

“กลับไปเถอะ”

หนานกงเหยี่ยนบอกแม่นมเว่ยแล้วเดินไปทางจวนท่านอ๋องเย่

รอแม่นมเว่ยกลับไป อวิ๋นหลัวฉวนถึงได้กล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมากับหม่อมฉันหรอกเพคะ หม่อมฉันไปผู้เดียวได้”

หนานกงเหยี่ยนกล่าวว่า “ข้าน่ารังเกียจใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่เพคะ เพียงแต่ปกติท่านอ๋องไม่มา ต้องยุ่งมากอย่างแน่นอน หม่อมฉันไม่อยากจะทำท่านอ๋องเสียเวลาเพคะ”หลีกเลี่ยงผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเขากับจวินฉูฉู่

อวิ๋นหลัวฉวนดูถูกหนานกงเหยี่ยนเป็นอย่างมาก ชายผู้หนึ่งถูกจวินฉูฉู่บีบรัด ไม่ได้เรื่องเลย

“ในเมื่อไม่ได้รังเกียจ ก็ไม่ต้องพูดสิ่งใดแล้ว”

หนานกงเหยี่ยนเดินผ่านจวนอ๋องตวนแล้วเดินผ่านไป อวิ๋นหลัวฉวนอยากจะมองนานหน่อย นางไม่เข้าใจสาเหตุที่หนานกงเหยี่ยนผ่านแล้วไม่เข้าไปเลย

พอถึงจวนท่านอ๋องเย่อวิ๋นหลัวฉวนได้กล่าวทักทายพ่อบ้านแล้วจึงเข้าไปที่เรือนของจวนท่านอ๋องเย่

เวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นกำลังพักผ่อนอยู่ เมื่อคืนนี้ไม่ค่อยได้พักผ่อน ยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอด เมื่อคืนดิ้นรนฝืนกลับมาก็ดึกมากแล้ว ก่อนจะนอนก็ถูกเรียกทำอย่างนั้น เธอเลยนอนไม่ตื่น

อาอวี่ยืนอารักขาอยู่หน้าประตู อวิ๋นหลัวฉวนมาแล้วจึงเรียกเธออยู่หน้าสวนดอกกล้วยไม้ “ท่านพี่เสียนเฟย”

ฉีเฟยอวิ๋นสะลึมสะลือตื่นมา คล้ายดั่งว่ากำลังมีเสียงคนเรียกเธอ

หนานกงเย่สีหน้าอึมครึม ลุกขึ้นหันไปมองหน้าประตู จากนั้นลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้า

และหลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นได้เห็นอวิ๋นหลัวฉวนกับท่านอ๋องตวนยืนอยู่ด้านนอกเรือน

“มาตั้งแต่เช้าเลย พระชายารองอวิ๋นดีขึ้นแล้วหรือ?”

“ท่านพี่เสียนเฟย ข้าดีขึ้นมากแล้ว เคราะห์ดีที่มีวิตามินบีของท่าน เมื่อเช้าข้ากินแล้ว จึงสามารถกินข้าวได้”

อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวด้วยสีหน้าปลื้มปีตี ฉีเฟยอวิ๋นเลยกล่าวกับนางว่า”ท่านมิเป็นอันใดก็ดีแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นมองอ๋องตวน แล้วเดินไปกินอาหารที่เรือนด้านหน้า

อวิ๋นหลัวฉวนเดินตามจากทางด้านหลัง เป็นเวลานานหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำตัวปรองดองกัน ฉีเฟยอวิ๋นก็คุ้นเคยแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนพูดของอวิ๋นหลัวฉวนไป ส่วนเธอไปกินอาหารของเธอ

อวิ๋นหลัวฉวนเห็นอาหารแล้วมีความรู้สึกอยากกิน ฉีเฟยอวิ๋นเลยถามว่า”กินอีกหน่อยไหม?”

ฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนท้อง เธอเข้าใจคนท้องดี ตอนนี้อวิ๋นหลัวฉวนเห็นอะไรก็อยากกินไปหมด

อวิ๋นหลัวฉวนก็ไม่ได้ถืออะไร กล่าวว่า “เข่นนั้นข้าขอลิ้มลองนะ”

พออวิ๋นหลัวฉวนนั่งลงจึงกินข้าวเลย หนานกงเหยี่ยนเลยถือโอกาสนั่งลงด้านข้าง ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตดูรู้สึกว่าหนานกงเหยี่ยนแปลกประหลาด

แม้ว่าจวินฉูฉู่จะหายแล้วแต่ต้องมีคนดูแล แต่เขานั้นไม่ยอมอยู่ที่จวนอ๋องตวน กลับมาอยู่ข้างกายของอวิ๋นหลัวฉวน

หนานกงเย่คีบอาหารให้ฉีเฟยอวิ๋น และกล่าวว่า”อันนี้เจ้าชอบ กินเยอะๆนะ”

เนื้อมีไม่เยอะ ยากที่ฉีเฟยอวิ๋นจะชอบ ปกติเธอไม่ชอบกินเนื้อ แต่วันนี้มีอวิ๋นหลัวฉวนกินหมดเลย หนานกงเย่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ

อวิ๋นหลัวฉวนจ้องเนื้อชิ้นสุดท้ายนั้น บวกกับความใจคอห่อเหี่ยวด้วย กินข้าวเพียงน้อยนิด นางเลยไม่เจริญอาหาร

หนานกงเหยี่ยนถามว่า”ฉวนเอ๋อร์ไม่กินแล้วหรือ?”

ฉีเฟยอวิ๋นฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจ พูดกับอวิ๋นหลัวฉวน แล้วมองเนื้อที่อยู่ในถ้วยของเธอทำไมกัน?

เนื้อชิ้นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กินย่อมได้ ตามปกติแล้วเธอไม่ชอบกินเนื้อ พอตอนท้องยิ่งไม่ชอบกิน

แต่พอได้ยิน

หนานกงเหยี่ยนพูดแบบนั้น เนื้อชิ้นนี้เธอจำเป็นต้องกินมัน

พอชิ้นเนื้อเข้าไปในปากสายตาของหนานกงเหยี่ยนอึมครึมลงเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกเดินไป