องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 358

ตอนแรกเริ่มทั้งสองสามีภรรยาไม่กล้าตบ ฮูหยินของพ่อบ้านร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม แม้ฐานะเดิมนางจะเป็นสาวใช้ แต่พ่อบ้านเป็นคนสนิทของพระมเหสีหวา นั่นเป็นครอบครัวของฝ่ายหญิงเคยช่วยชีวิตพระมเหสีหวา ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาพระมเหสีหวาเป็นผู้ถือหาง คนของพระองค์ผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง

เมื่อสมัยนั้นตอนที่ท่านอ๋องตวนออกจากพระราชวังพระมเหสีหวาเป็นผู้เลือกพ่อบ้านอาวุโส ก็เพื่อจะให้ดูแลท่านอ๋องตวน คนผู้นี้มีความจงรักภักดี แต่ก็ไม่สามารถที่จะเชื่อเขาได้ทั้งหมด

เลยเอาบ่าวข้างกายที่เชื่อใจที่สุดมอบแก่เขา แน่นอนว่าพ่อบ้านอาวุโสรักและถนอมน้ำใจเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่ฮูหยินแต่งงานกับพ่อบ้าน ไม่เคยได้รับความทุกข์เลย คนนอกไม่รู้ แต่ทุกปีพระมเหสีหวาล้วนมีสิ่งที่เป็นรางวัลมอบให้ ฮูหยินของพ่อบ้านได้รับมาก บางครั้งยังให้แม่นมเว่ยกับเหล่าแม่นมมาพูดคุยกับนางในจวนด้วย

คนของพระมเหสีหวา ไม่มีเหตุผลที่จะได้รับความไม่ยุติธรรม

วันนี้จวินฉูฉู่ทำเช่นนี้ ฮูหยินของพ่อบ้านหลั่งน้ำตาอย่างหนักหน่วง นางไม่ใช่ร้องไห้เพราะถูกตบตี แต่นางร้องที่นางกับสามีถูกดูถูกเหยียดหยามเยี่ยงนี้

ใจของพ่อบ้านราวกับมีดทิ่มแทง เขาเคยมอบบทลงโทษเยี่ยงนี้แก่ฮูหยินที่ไหนกัน ภายในใจนั้นเคียดแค้นจวินฉูฉู่ยิ่งนัก

จวินฉูฉู่เห็นพวกเขาไม่ลงมือ

เลยเรียกสาวใช้ข้างกายลงมือตีฮูหยิน โดยการใช้ไม้กระดานตี พอตีลงไปเรื่อยๆจนเลือดไหลออกปาก พ่อบ้านร้องขออ้อนวอนก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายทำได้เพียงตีเอง

ฮูหยินไร้เรี่ยวแรง ตีแล้วตีอีกจนนางเป็นลม จวินฉูฉู่เรียกคนให้ตื่นแล้วตีอย่างต่อเนื่อง

สุดท้ายพ่อบ้านเลยคุกเข่าแนบศีรษะลงบนพื้น กล่าวว่า “พระชายาไว้ชีวิตบ่าวเถิด บ่าวสมควรตาย ไว้ชีวิตบ่าวชั่วด้วยเถิด”

“ข้าไว้ชีวิตเจ้าแล้วผู้ใดไว้ชีวิตข้า?”จวินฉูฉู่มองพ่อบ้านด้วยหางตา โมโหเลยถีบพ่อบ้านเข้าให้

“หากเจ้าไม่ตบตี ข้าจะสั่งผู้อื่นทำ ในจวนนี้คนเยอะ ตบคนละที ก็ต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมง”

พ่อบ้านรู้สึกกลัดกลุ้มใจ เขาเลยตบตีเอง

ฮูหยินของพ่อบ้านหายใจติดขัด มองพ่อบ้านที่ต้องรับโทษเลยอดทนไม่ไหวลุกขึ้นก็ชนกับโต๊ะ เลือดไหลแล้วเป็นลมไป

“อ๋า!”

พ่อบ้านร้องคร่ำครวญโหยหวนอุ้มฮูหยินขึ้น เขาร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในเรือน ก็ตื่นตะลึงทั้งจวนอ๋องตวนแล้ว

จวินฉูฉู่ลุกขึ้น

หมอประจำจวนก็ได้รับโทษไม่น้อย รีบวิ่งไปตรวจดูอาการให้ฮูหยินของพ่อบ้าน มองด้วยตารู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว

“ท่านพ่อบ้าน ท่านรีบหาคนคนหนึ่งไปหาท่านอ๋องเถอะ ถ้าไม่ได้ก็ไปหาพระชายาเย่ มีเพียงนางที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ท่านอ๋องกลับมาเกรงว่าก็จะเพิ่มความหยิ่งยโสแก่นาง ไม่อย่างนั้นพวกเราตายในมือนางหมดแน่”

พ่อบ้านเกลียดจวินฉูฉู่เข้ากระดูกดำ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า“เร็ว รีบไปเชิญพระชายาเย่มา บอกว่าจวนของพวกเราเกิดเรื่องจนจะต้องเอาชีวิตคนแล้ว หากนางไม่มา.......”

พ่อบ้านเกิดความสับสน ทันใดนั้นได้นึกถึงจี้หยกบนคอของฮูหยิน เขาเปิดเสื้อออกแล้วหยิบออกมา แล้วยื่นให้หมอประจำจวน“นี่เป็นสิ่งที่ปฐมกษัตริย์มอบแก่พระมเหสีหวา เมื่อตอนเกิดเรื่องกับท่านอ๋องตวนจะได้เข้าวังสะดวก ด้านหลังเป็นตราของราชวงศ์ ท่านรีบไปหาพระชายาเย่ นางเห็นแล้วจะต้องมาแน่นอน”

หมอประจำจวนหยิบจี้หยกแล้ววิ่งออกไป ไม่อย่างนั้นเขาก็ตายด้วยเช่นกัน

พอหมอประจำจวนมาถึงจวนอ๋องเย่จึงนั่งคุกเข่าลง แล้วมองเข้าไปด้านใน พ่อบ้านของจวนอ๋องเย่ตกใจจนตัวสั่นเทา นี่คือหมอประจำจวนของจวนอ๋องตวน เขาเป็นคนกล่าวเอง

จากนั้นได้หยิบจี้หยกของราชวงศ์ออกมาให้ดู

“ไอ๋หยา พระชายาไม่อยู่หรอก ท่านมาผิดเวลาแล้ว!”พ่อบ้านได้ยินว่าจวนอ๋องตวนเกิดเรื่อง แต่พระชายาและท่านอ๋องต่างไม่มีคนอยู่

หมอประจำตระกูลไม่เชื่อ จวนอ๋องตวนกับพระชายาเย่เคยมีปัญหากัน พ่อบ้านพูดว่าไม่มีคนอยู่เขาก็ไม่เชื่อ

“พระชายาเย่ พระชายาเย่.........”

หมอประจำจวนคุกเข่าเรียก ทำจนพ่อบ้านสับสนทำอะไรไม่ถูก

“ท่านอย่าตะโกน อย่าตะโกน.......”

พ่อบ้านกล่าวเกลี้ยกล่อม หมอประจำจวนยิ่งร้องเสียงดังมากขึ้น“พระชายาเย่ช่วยด้วย ช่วยด้วย.......”

หมอประจำจวนร้องตะโกนเช่นนี้ ไม่ได้ทำให้พระชายาเย่ออกมา คนที่ออกมากลับเป็นท่านอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวน

ทั้งสองคนตื่นนอนออกมา คิดวางแผนว่าจะกินอะไรก่อน พอได้ยินในจวนมีเสียงคนร้องตะโกน ท่านอ๋องตวนรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงนี้ เลยพาอวิ๋นหลัวฉวนออกมาดู

“เหตุใดถึงต้องร้องเสียงดังอื้ออึง?”หนานกงเหยี่ยนสีหน้าดูไม่ได้ รู้สึกว่าจวนอ๋องเย่ช่างไร้กฎเกณฑ์ เช้าตรู่มีคนมาร้องโหวกเหวกเสียงดัง