องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 359

ทั้งสองคนกำลังจะถกเถียง อวิ๋นหลัวฉวนก็เกิดอาการสำรอกออกมา พะอืดพะอมเล็กน้อย ท่านอ๋องตวนไม่วางใจ รีบเข้าไปกอดไว้ทันที

“ปล่อยข้า”

อวิ๋นหลัวฉวนโกรธเกรี้ยว โกรธจนอยากจะอาเจียนออกมา

มือของหนานกงเหยี่ยนลูบไปบนแผ่นหลังของอวิ๋นหลัวฉวน : “อย่าโกรธไปเลย กินลูกท้อเปรี้ยวก่อนเถอะ”

หนานกงเหยี่ยนหยิบลูกท้อยัดใส่ปากของอวิ๋นหลัวฉวน แต่นางกินไม่ได้จึงผลักหนานกงเหยี่ยนออกไป : “หยุดเสแสร้งได้แล้ว”

ท่านอ๋องตวนไม่สนใจนาง และมองไปทางจวินฉูฉู่

ใบหน้าที่กำลังโกรธของจวินฉูฉู่เปลี่ยนเป็นซีดเผือด ทั้งโกรธทั้งชิงชัง ต่อหน้าของนางยังทำเรื่องเช่นนี้

นางตายไปแล้วรึ?

ท่านอ๋องตวนกล่าวถามว่า : “ฉูฉู่ เหตุใดเจ้าถึงให้คนในจวนทะเลาะกัน?”

จวินฉูฉู่ทั้งเย่อหยิ่งและก้าวร้าวมาก : “ข้าเป็นนายหญิงของจวนอ๋องตวน ข้าไม่มีสิทธิ์ควบคุมพวกเขาเช่นนั้นหรือ?”

“เจ้ามีสิทธิ์ แต่เจ้าจะโมโหโดยไร้เหตุผลไม่ได้ หรือเจ้าไม่รู้ว่าควรทำตัวให้เป็นแบบอย่าง?” ท่านอ๋องตวนแสดงสีหน้าเคร่งขรึม แต่ดวงตาของเขายังคงไม่ละไปจากอวิ๋นหลัวฉวน

เขาอยากรู้อารมณ์ความรู้สึกทางสีหน้าของนาง แต่กลับโมโหจวินฉูฉู่ไปเสียแล้ว

จวินฉูฉู่ยกมือขึ้นจะตบอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนจึงมองออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ท่านอ๋องตวนจึงคว้ามือของจวินฉูฉู่ด้วยมือข้างหนึ่ง จากผลักเจ้าตัวออกไป

จวินฉูฉู่ถอยไปด้านหลัง ด้วยความตกใจสุดขีด

“ท่านอ๋องกล้าทำเช่นนี้กับข้าหรือเพคะ?”

ท่านอ๋องตวนไม่กล่าวสิ่งใด อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า : “เขาคือท่านอ๋อง เหตุใดจะไม่กล้า? จวินฉูฉู่ เจ้าคงสติฟั่นเฟือนไปแล้วกระมัง? เด็กรับใช้ภายในจวนต้องคอยปรนนิบัติเจ้าอย่างทุกข์ทรมาน ต้องค่อยตรากตรำรับใช้เจ้าทั้งวัน เจ้าไม่สนใจไยดีพวกเขาก็ช่าง เจ้ายังกล้าทำร้ายพวกนาง เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ?”

“อวิ๋นหลัวฉวน เจ้าหยุดพูดจากล่าวหาข้าเช่นนี้ เจ้าเป็นใคร เจ้าเอาแต่พร่ำบอกว่าไม่มีใจกับท่านอ๋องตวน แต่เจ้ากลับล่อลวงเขา จนเจ้าตั้งครรภ์ ที่นี้เจ้าก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดได้”

จวินฉูฉู่ถลึงตาใส่ท่านอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวนด้วยสายตาเย็นชา ท่านอ๋องตวนส่ายหน้า : “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าก็คงไม่มีสิ่งใดจะพูด ถึงอย่างไรพระชายารองอวิ๋นก็เป็นพระชายารองของข้า หากตอนนี้นางไม่อยู่ในจวน เจ้าก็คงไม่ต้องโมโหถึงเพียงนี้

ข้าจะไปเยี่ยมฮูหยินพ่อบ้าน อีกประเดี๋ยวพระชายาเย่คงจะเสด็จมาถึง

เรื่องนี้ข้าจะไม่ตรวจสอบอีก เพียงแต่เกรงว่าเสด็จแม่อาจจะตรวจสอบเรื่องนี้

ฮูหยินพ่อบ้านก็คือคนของเสด็จแม่ ไม่ใช่คนที่เจ้าจะควบคุมได้โดยง่าย เรื่องที่น่าอับอายในวันนี้ ข้าทำได้แค่ต้องแบกรับ”

หนานกงเหยี่ยนมองไปทางใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังโกรธของอวิ๋นหลัวฉวน จึงยิ่งเป็นกังวลมากกว่าเดิม : “นางคือพระชายาเอก เจ้าคือพระชายารอง ความน่าเคารพและความต่ำต้อยต่างกัน เจ้าต้องจำไว้ว่าอย่าพูดจามั่วซั่วยั่วโมโหนางอีก วันนี้นางจึงต้องทำร้ายเจ้า ให้อภัยนางซะ

ไปกันเถอะ”

หนานกงเหยี่ยนดึงข้อมือของอวิ๋นหลัวฉวน จากนั้นก็หมุนตัวและพานางเดินจากไป

จวินฉูฉู่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ หนานกงเหยี่ยนเดินออกไปหน้าประตูและกำชับกับทหารข้างนอกว่า : “ส่งคนไปคุ้มกันพระชายาด้วย อย่าให้พระชายาเป็นอะไรไปเด็ดขาด สองสามวันนี้ห้ามให้นางออกจากจวน ดูแลเรื่องดื่มเรื่องกินให้นางเต็มที่ อย่าให้บกพร่องแม้แต่น้อย”

ระหว่างนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว จากนั้นก็คุกเข่าลงคารวะ

อวิ๋นหลัวฉวนไม่เคยเห็นคนเหล่านั้น นางกลับรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนจะเป็นทหารองครักษ์จากวังหลวง

อวิ๋นหลัวฉวนไม่สบายใจนัก แต่นางก็ถูกลากจากไป

หลังจากออกจากจวนมาแล้วพวกเขาก็ตรงไปเยี่ยมเยือนพ่อบ้านและฮูหยินพ่อบ้านในลานหลังจวน อวิ๋นหลัวฉวนมีความเป็นกังวลเล็กน้อย นางและพ่อบ้านไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน ประกอบกับที่พ่อบ้านก็ปฏิบัติกับนางไม่ดีด้วย

แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่พ่อบ้านถูกรังแก นางยังคงขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย

หลังจากมาถึงลานหลังจวนก็เจอกับฮูหยินพ่อบ้าน อวิ๋นหลัวฉวนถึงกับร้องไห้ด้วยความปวดใจ

“ทำอย่างไรดี? หม่อมฉันรักษาไม่ได้หรอกนะเพคะ” อวิ๋นหลัวฉวนนั่งลงพลางเอ่ยขึ้น ฮูหยินพ่อบ้านค่อย ๆ ลืมตาอย่างช้า ๆ เวลานี้นางอ่อนแอจนแทบจะประคองชีวิตไม่ไหว แต่เมื่อนางเห็นอวิ๋นหลัวฉวนนางก็ยังคงคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น

“พระชายารองอวิ๋นไม่ต้องเป็นกังวล ชีวิตของบ่าวมันถึงเวลาแล้ว ไม่นานก็ต้องจากไป แต่ก่อนจากไปบ่าวยังได้เห็นหน้าท่าน บ่าวก็พอใจมากแล้วเจ้าค่ะ”

อวิ๋นหลัวฉวนเช็ดคราบน้ำตา : “อีกไม่นานท่านพี่เสียนเฟยก็จะมาถึงแล้ว เจ้าต้องอยู่ต่อนะ”

น้ำตาของอวิ๋นหลัวฉวนไหลพรากดั่งสายฝน ร้องไห้แทบขาดใจ