องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 361

หมอเว่ยพาครอบครัวออกมาต้อนรับ เห็นหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นต่างรีบทำความเคารพกันถ้วนหน้า

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก วันนี้เป็นวันสำคัญของจวนเว่ย ข้ามาตามประเพณีท้องถิ่น เลี่ยงทุกสิ่งอย่างไป”

หนานกงเย่มองชายสวมชุดใหม่ที่อยู่ด้านหลังหมอเว่ย พยักหน้าและกล่าวว่า“ยินดีด้วยนะ”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

หนานกงเย่มองคนที่อยู่บริเวณนั้น ขุนนางเสนาบดีส่วนใหญ่มากันแล้ว กลับไม่เห็นราชครูจวินกับเสนาบดีเฉินมา ต้ากั๋วจิ้วและเสี่ยวกั๋วจิ้วก็ไม่มา

ฉีเฟยอวิ๋นมองตาม เธอไม่เห็นขุนนางเสนาบดีคนสำคัญของราชสำนัก น่านับถือพวกคนเหล่านี้เสียจริง

ตอนที่กำลังมอง ด้านหลังก็มีคนเดินเข้ามา หมอเว่ยรีบทำความเคารพ และเดินอ้อมไปที่ประตู ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมอง คิดไม่ถึงเลยว่าอ๋องตวนจะพาคนมา

เธอเห็นอ๋องตวนสวมใส่ชุดสีน้ำเงิน ข้างกายที่เดินมาด้วยคืออวิ๋นหลัวฉวน นางก็สวมใส่ชุดสีน้ำเงินเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นพวกเขามาด้วยกันไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร

ตอนนี้พระชายารองอวิ๋นเป็นนายหญิงของจวนอ๋องตวน ตอนนี้จวินฉูฉู่เป็นเพียงนางสนม

อวิ๋นหลัวฉวนเห็นฉีเฟยอวิ๋นเลยรีบพยักหน้า ฉีเฟยอวิ๋นก็พยักหน้าให้นางเช่นกัน

หมอเว่ยทักทายสักครู่หนึ่งแล้วได้เชิญอ๋องตวนกับอวิ๋นหลัวฉวนเข้าไปด้านใน ทั้งสี่คนรวมตัวกัน จากนั้นเลยไปนั่งลงตรงโต๊ะด้านหน้า

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งข้างฉีเฟยอวิ๋น นางก้มศีรษะลงกล่าวกับฉีเฟยอวิ๋นว่า“เมื่อคืนจวินฉูฉู่โวยวายอยู่ที่เรือนของนางทั้งคืน อีกนิดเดียวก็พังทลายเรือนแล้ว อ๋องตวนไปสองสามครั้งยังไม่สามารถรั้งไว้ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจเรื่องราวของจวนอ๋องตวน ตอนนี้จวินฉูฉู่ยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดอยู่ ยังโวยวายอย่างนี้ต่อไปไม่ช้าก็นานจะได้เกิดเรื่องขึ้น

“แต่ว่าแปลกมาก เมื่อเช้านางไม่โวยวายขึ้นมา”อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกว่ามันต้องมีกลโกงอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นมองและกล่าวว่า “ท่านระวังหน่อยนะ!”

“ข้า......”อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้กลัว ตอบที่หน้าอกกล่าวว่า“ข้าไม่กลัวหรอก!”

“ศัตรูอยู่ที่มืด ท่านอยู่ที่สว่าง ท่านอย่าโง่!ตอนนี้ท่านคือคนท้อง ท่านต้องมีการป้องกันถึงจะถูก”ฉีเฟยอวิ๋นรู้แล้วว่าต่อไปจวินฉูฉู่จะทำร้ายคน

ส่วนจะทำร้ายผู้ใด ออกมาได้คือเธอ ออกมาไม่ได้คืออวิ๋นหลัวฉวนแล้วล่ะ

พอคิดเรื่องเหล่านี้ได้ฉีเฟยอวิ๋นเลยโน้มศีรษะลง กล่าวว่า“อย่างนั้นท่านกลับจวนกั๋วกงก่อนเถอะ”

วันนี้แม่นมเว่ยกับตงเอ๋อร์ก็มา พวกเขาดูแลอยู่บริเวณใกล้เคียง

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกลำบากใจกล่าวว่า“ไม่ใช่ว่าข้าไม่กลับไป แต่ตอนนี้ข้ากลับไม่ได้ ในจวนเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โต ฮูหยินของพ่อบ้านเป็นเยี่ยงนั้น ข้าจะกลับไปได้อย่างไรกัน?”

ไม่กี่วันมานี้อวิ๋นหลัวฉวนยุ่งมาก!

ฉีเฟยอวิ๋นชำเลืองมองอ๋องตวน เลยไม่ได้พูดอะไรมาก

กินข้าวเสร็จต่างคนต่างกลับจวนของตน ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถม้าก็เห็นอวิ๋นหลัวฉวนพาอ๋องตวนขึ้นรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นล่องลอยอยู่ครู่หนึ่ง

หนานกงเย่เห็นสีหน้าเธอแปลกๆ เลยเอื้อมมือสัมผัสมือของเธอ แล้วกล่าวว่า“เป็นอะไรหรือ?”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า อิงแอบอยู่ในรถม้าโดยไม่อยากพูดอะไรออกมา

รถม้ากลับเข้ามาในจวน หนานกงเย่จัดแจงงาน และได้เตรียมส่งฉีเฟยอวิ๋นไปที่จวนท่านแม่ทัพ

“จะออกไปไหนไวเช่นนี้หรือเพคะ?”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถามด้วยความแปลกใจ คุยกันแล้วว่าหมอเว่ยเดินทางก่อน เขาตามหลัง

“มีการเปลี่ยนแปลงแผน ชายแดนมีคนก่อความวุ่นวาย ข้าต้องไปก่อน”

หนานกงเย่กล่าวอย่างนั้น ฉีเฟยอวิ๋นมีความแปลกใจกล่าวว่า“แต่ก่อนที่พวกเราจะไปดื่มเหล้าท่านอ๋องไม่ได้พูด ได้รับข่าวตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเพคะ?”

“ได้รับในรถม้า อาอวี่ไม่ได้พูด”

หนานกงเย่เห็นเธอใจลอย เลยไม่ได้บอก

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า“ท่านอ๋อง จวนของเราไม่ปลอดภัยหรือเพคะ?”

“พูดยาก ข้าไม่อยู่ถึงอย่างไรก็ไม่วางใจ ฝีมือท่านพ่อตาเหนือข้า มีเขาอยู่ ข้าก็เบาใจลงบ้าง

ชายแดนห่างไกล พอข้าไปเร็วสุดก็ตั้งครึ่งเดือน เรื่องในเมืองหลวงต้องปัดความรับผิดชอบแก่ท่านพ่อตาแล้ว ส่วนในพระราชวัง หลังจากที่ข้าไป อวิ๋นอวิ๋นพบเจอเรื่องอะไรที่ยากลำบาก ให้ไปหาสองคนคือเสด็จอาใหญ่กับเสี่ยวกั๋วจิ้วนะ

มีพวกเขาสามคน อวิ๋นอวิ๋นทำเรื่องอันใดจะง่ายขึ้น

ส่วนฝ่าบาท ตอนข้าไม่อยู่.....อย่าไปทางด้านนั้นบ่อย”

พูดมาประโยคก่อนหน้าดีหมด เพียงประโยคหลังอย่างเดียว หนานกงเย่ได้มีสีหน้าอึมครึมลง และกล่าวอย่างไม่มีความสุขที่สุด