องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 368

“ฮูหยินใหญ่โปรดวางใจ ข้าจะอธิบายกับฉวนเอ๋อร์เอง”

ท่านอ๋องตวนหมุนตัวเดินจากไป ฮูหยินใหญ่กั๋วกงหมดความอดทน จึงได้เดินเข้าไปเยี่ยมอวิ๋นหลัวฉวนด้วยตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นมั่นใจว่าอวิ๋นหลัวฉวนไม่เป็นไร นางจึงกลับจวนอ๋องเย่

อีกหนึ่งถึงสองวันนี้หนานกงเย่ต้องไปชายแดน

หลังจากกลับมาถึงจวนอ๋องเย่ฉีเฟยอวิ๋นก็พักผ่อนหนึ่งวันเต็ม หนานกงเย่ได้เตรียมตัวจะไปชายแดน

ฉีเฟยอวิ๋นไปส่งเขานอกเมือง จัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกายให้แก่หนานกงเย่เล็กน้อย ก่อนกำชับว่า : “เดินทางระวังด้วยนะเพคะ จำไว้ว่าต้องส่งข่าวผ่านทางนกพิราบมาให้หม่อมฉันเป็นระยะ

พาเจ้าอีกาน้อยและเจ้าจิ้งจอกหางสั้นไปด้วย มีเรื่องมีราวจะได้ดูแลกันและกัน”

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าจิ้งจอกหางสั้นให้กับหนานกงเย่ จากนั้นก็มองไปยังเจ้าอีกาน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่ หนานกงเย่ปฏิเสธทันทีว่า : “ไม่จำเป็น พวกเขาอยู่ข้างกายอวิ๋นอวิ๋นดีกว่า ข้าจะได้วางใจ อาอวี่ปกป้องพระชายาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ครั้งนี้อาอวี่ไม่ได้ตามไปด้วย ฉีเฟยอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า : “ท่านอ๋อง ท่านเรียกเจ้าแห่งอีกาให้ตามท่านไปด้วยสิเพคะ”

“อื้อ”

หนานกงเย่ตอบรับพลางหมุนตัวขึ้นม้าไป ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองหนานกงเย่ นางไม่อยากแยกจากหนานกงเย่เลย แต่ชายแดนมีเรื่อง หากไม่ใช่เพราะเรื่องสำคัญ เขาไม่มีทางไม่ไป นางเองก็ถ่วงรั้งเขาไว้ไม่ได้

เมื่อเห็นหนานกงเย่ควบม้าจากไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้ปล่อยผ้าลงมาคลุมใบหน้า และยืนมองดูหนานกงเย่จากไป

ม้าวิ่งออกไปไกลเรื่อย ๆ ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าครั้งนี้หนานกงเย่ไปจริง ๆ แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นจึงหมุนตัวกลับไป

เส้นทางออกจากตัวเมืองต้องเดินทางเป็นระยะทางสิบลี้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงนั่งรถม้ากลับไป อาอวี่ประคองฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถม้า จากนั้นอาอวี่ก็ควบม้าและบังคับรถม้ากลับไป

หลังจากเดินทางได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงขบวนแห่ศพ ฉีเฟยอวิ๋นเปิดม่านบนรถม้าและชะโงกหน้าออกไปด้านนอกด้วยความแปลกใจ ท้องฟ้าเดิมทีเต็มไปด้วยหมอกจาง ๆ เวลานี้เริ่มมีฝนตกโปรยปรายลงมา

ทางฝั่งเมืองหลวง มีทหารกลุ่มหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับแบกโลงศพไม้สีแดงที่ค่อนข้างหนักโลงหนึ่งไว้บนบ่า บุรุษที่แบกป้ายวิญญาณของผู้ตายเดินอยู่ด้านหน้าเป็นบุรุษในชุดดำผอมโซ ด้านหลังเป็นชายฉกรรจ์แบกโลงศพจำนวนสี่คน ตามมาด้วยแม่นมที่มีอายุมากแล้วคนหนึ่ง

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังทิศทางที่คนเหล่านี้เดินไป ก่อนถามอาอวี่ว่า : “ใครกัน? เหตุใดถึงได้ยากจนข้นแค้นเช่นนี้?”

“จวินฉูฉู่” อาอวี่หยุดรถม้าไว้ข้างทาง ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้เดินลงจากรถม้า

เมื่อขบวนแห่ศพเดินออกไปไกล ในที่สุดฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นคนที่เดินออกมาจากเมืองหลวง ท่านอ๋องตวนในชุดสีดำทั้งตัว เดินตามอยู่ด้านข้าง

ขบวนแห่งศพเดินมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งก่อนวางโลงศพไม้นั้นลงบนพื้น หยิบน้ำมันออกมาราดใส่โลงศพไม้นั้น

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ : “พวกเขาจะทำอะไร?”

อาอวี่จึงอธิบาย : “นี่คือประเพณีดั้งเดิม นางตายแล้วไม่สามารถฝังในหลุมศพเดียวกับบรรพบุรุษของตระกูลจวินได้ ตระกูลจวินไม่ยอมรับสตรีที่แต่งงานออกเรือนแล้วกลับเข้ามา และไม่ยอมรับคนที่ตายไม่ดีเช่นนี้ด้วย

จวนอ๋องตวนก็ไม่ยอมรับ ทำได้แค่ทิ้งไว้ในพื้นที่ห่างไกลและปล่อยให้สัตว์ป่ามาแทะกิน การเผาเช่นนี้ ถือว่าเป็นการลดโทษลงส่วนหนึ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังท่านอ๋องตวนที่เดินตามมา นึกถึงครั้งแรกที่เจอเขาและจวินฉูฉู่ พวกเขาช่างเป็นคู่ที่รักใคร่กลมเกลียวกันมากทีเดียว

จุดจบเช่นนี้ ใครเล่าจะไปจะคาดคิด!

บนโลงศพล้วนเต็มไปด้วยน้ำมัน จากนั้นก็ทำการจุดไฟ

ฝนยังคงโปรยปรายลงมา ราวกับจะช่วยดับไฟ แต่กำลังไฟนั้นรุนแรงมาก ดับอย่างไรก็ดับไม่ได้

ท่านอ๋องตวนยืนมองอย่างเหม่อลอยเช่นนั้นอยู่ไม่ไกลนัก เขาไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ไม่ทำสิ่งใดทั้งนั้น

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงไหน โลงศพนั้นจึงได้เกิดเสียงแกรก ๆ และทรุดตัวลงทันที ศพที่อยู่ภายในโดนแผดเผาจนดำปี๋ ไม่เห็นเคล้าโคลงเดิม

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากเห็นอีก จึงได้หมุนตัวและกลับขึ้นรถม้าไป

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงถามอาอวี่อยู่เรื่อย ๆ คิดอย่างไรกับเรื่องของจวนจวินที่มีต่อจวินฉูฉู่

อาอวี่จึงกล่าวว่า : “ได้ยินว่าเรื่องนี้สร้างความสะเทือนใจให้กับพระพันปีและพระมเหสีอย่างมาก พระมเหสีรับสั่งให้คนลากศพของจวินฉูฉู่กลับไปยังจวนราชครูจวิน ศพโดนทิ้งอยู่บนถนนอย่างน่าสังเวทใจ ได้ยินว่าคนที่เห็นนั้นตกใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน เรื่องนี้พระมเหสีเองก็คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ ครั้งนี้ราชครูจวินจึงถูกโยงเกี่ยวพันด้วย ทั่วทั้งจวนราชครูจวินต่างพากันหวาดกลัวยกใหญ่

ส่วนหวงกุ้ยเฟยก็ถูกนำไปตัวไปขัง”

“พระมเหสีไม่มีทางวางมือเป็นแน่ แต่ราชครูจวินเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนัก ไม่มีทางปล่อยให้เรื่องราวใหญ่โต รอให้เรื่องนี้สงบลงก็คงไม่เป็นไร”

อาอวี่กล่าวถาม : “พระชายารู้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”