องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 397

ซูมู่หรงหมุนตัว : “ไสหัวไป!”

“เจ้ากล้ามากที่ทำให้ข้า....” หนานกงเย่ลุกพรวดขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว และไม่ยอมลงโดยง่าย

ฉีเฟยอวิ๋นพยายามดึงตัวหนานกงเย่พลางกล่าวว่า : “ท่านอ๋อง ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรานะเพคะ ยอม ๆ ไปเถอะ”

หนานกงเย่จึงหยุดกล่าวต่อ

ซูมู่หรงหันไปมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยแววตาคมกริบคล้ายคมมีด : “หากรู้ว่าคุณไร้น้ำใจไร้คุณธรรมแบบนี้ ผมบีบคอคุณให้ตายไปตั้งแต่ตอนแรกแล้ว”

ซูมู่หรงกัดฟันกรอด ฉีเฟยอวิ๋นเองก็จนปัญญา

วิธีการในตอนแรกของเขาไม่เหมือนกับตั้งใจฆ่าเธอตรงไปไม่ทราบ มาเอ่ยเรื่องนี้ในตอนนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างหรืออย่างไร?

“ชีวิตของนางข้ารับผิดชอบเอง เจ้าคือผู้แพ้ของข้า วันนี้ข้าเห็นแก่หน้าของอวิ๋นอวิ๋นจึงได้ไว้ชีวิตเจ้า หากเจ้ายังมาราวีไม่เลิก ข้าสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ แน่”

ฉีเฟยอวิ๋นก็เสียใจมากเช่นกัน แล้วการจำยอมของนางละ?

“ผู้แพ้? ไม่จำเป็น หากไม่มีอวิ๋นอวิ๋น คุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของผมได้เหรอ?” ซูมู่หรงเดินขึ้นหน้าไปสองสามก้าว หนานกงเย่กำลังจะเดินขึ้นหน้าเช่นกัน

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเดินไปรั้งหนานกงเย่ไว้ โชคดีที่ยังไม่ได้เกิดเรื่องราวใหญ่โต

ทั้งสองคนไม่ยอมถอยให้แก่กัน แต่ก็ยังคงรักษาทีท่าของตนเองไว้

บรรยากาศเริ่มอึดอัดลง แต่ทั้งสองคนยังไม่มีใครลงมือเพราะเห็นแก่ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่แน่ใจนัก ว่าพวกเขากลัวว่าจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้ หรือเห็นแก่นางกันแน่

โดยรวมแล้วก็ยังถือว่าสงบลงได้

“หัวหน้า จริง ๆ แล้วฉันยังมีเรื่องที่อยากให้หัวหน้าช่วย และที่เรามาในครั้งนี้ก็เพื่อเรื่องนี้ค่ะ”

ได้ยินว่ามีเรื่องซูมู่หรงก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นทันใด แม้ว่าในใจจะยังไม่พอใจ ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ก็ยังเอ่ยปากพูดออกไป : “เขารังแกคุณเหรอ?”

ไม่คิดว่าทันทีที่เอ่ย หนานกงเย่จะใส่แรงอย่างเต็มกำลัง ดวงตาดุจหงส์เบิกกว้าง และฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งออกไป

ฝ่ามือข้างหนึ่งของหนานกงเย่ได้ฟาดออกไป จนเกือบจะโดนใบหน้าของซูมู่หรง โชคดีที่ซูมู่หรงหลบเลี่ยงได้ทันเวลา

หนานกงเย่ไม่มีทางหยุดแค่นั้น กลับรีบคว้าปืนของซูมู่หรงกระบอกนั้น ภายใต้ความจนปัญญา ข้อมือของฉีเฟยอวิ๋นจึงได้ยื่นออกไปขวาง ทำให้ปืนที่อยู่ในมือเขาหลุดมือไป

ใบหน้าของหนานกงเย่เคร่งขรึมลง ก่อนจะมองไปยังนิ้วมือที่ว่างเปล่าของตนเอง

จากนั้นก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น : “เอามา”

“ไม่ได้” ฉีเฟยอวิ๋นรีบเก็บปืนกระบอกนั้นทันที

ซูมู่หรงจึงเอ่ยขึ้นว่า : “นั้นมันปืนของผมนะ”

“หึ ของข้าต่างหาก” หนานกงเย่เองก็มีปืนเช่นเดียวกัน ปืนกระบอกนั้นเหมือนกับกระบอกนี้มาก จึงย่อมเป็นของเขาแน่นอน

“คุณนี่มันป่าเถื่อนจริง ๆ”

“เจ้าหาว่าข้าป่าเถื่อนเช่นนั้นรึ?”

ฉีเฟยอวิ๋นปวดหัวมาก : “หัวหน้า หัวหน้าอาจจะไม่เชื่อนะคะ แต่ปืนกระบอกนี้มันอยู่ที่นั่นจริง ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันเคยฝันเห็นปืนกระบอกหนึ่ง ซึ่งก็คือกระบอกนี้ของหัวหน้า ต่อมามันถูกส่งต่อให้ท่านอ๋อง ไม่อย่างนั้นหัวหน้าคิดว่าเขาจะใช้อย่างไรละคะ?”

จนกระทั่งตอนนี้ ซูมู่หรงก็ยังรู้สึกว่า ภาพทุกอย่างตรงหน้าคือความฝัน ฉีเฟยอวิ๋นล้อเขาเล่น

แต่เขาก็รู้ ว่านี่คือความจริง

ซูมู่หรงเดินเข้ามาใกล้ : “เอาปืนมาให้ผม”

ฉีเฟยอวิ๋นยื่นปืนกระบอกนั้นให้ซูมู่หรง มือของซูมู่หรงนั้นเบามาก จับปุ๊บรู้ได้ในทันทีว่าในปืนกระบอกนี้ไม่มีกระสุนแล้ว

“เอากระสุนมาด้วย” ซูมู่หรงแสดงท่าทางออกคำสั่ง ทั้งยังมีพลังน่าเกรงขามอีกด้วย

ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั้นมีความชำนาญอยู่แล้ว จึงส่ายหน้าและพูดว่า : “หัวหน้า ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ให้หรอกนะคะ หัวหน้าทิ้งปืนก็เท่ากับทิ้งชีวิต แต่กระสุนนั้นไม่เหมือนกัน หัวหน้ามีกระสุนมากมาย เราเอาไปแค่ไม่กี่ลูกเท่านั้น ปืนกระบอกนั้นก็ไม่มีกระสุน ตอนนี้ฉันคงผลิตกระสุนให้หัวหน้าไม่ได้หรอกนะคะ”

“คุณอยากได้หรือเขาอยากได้?” ซูมู่หรงมองไปทางฉีเฟยอวิ๋นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“ผู้แพ้ต้องเสียสละกระสุน มีเท่าไหร่ข้าก็เอาเท่านั้น มีสิ่งใดที่ไม่อยากได้ หากอวิ๋นอวิ๋นบอกว่าอยากได้ก็ต้องได้”

น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวจนฆ่าคนได้ของหนานกงเย่ ทำให้ซูมู่หรงอยากเข้าไปบิดศีรษะของเขา เหตุใดเขาถึงไม่มีความสามารถนี้ อีกทั้งฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคอยปกป้องหนานกงเย่เหมือนกับดื่มซุปที่ทำให้หลงใหลอย่างไรอย่างนั้น ถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขาทุกอย่าง

ฉีเฟยอวิ๋นเก็บกระสุนไว้อย่างดี พลางกล่าวขอบคุณ : “ขอบคุณหัวหน้าที่เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตัว”