องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 535

อ๋องตวนไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ฮูหยินใหญ่กั๋วกง และอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินกลับเช่นกัน

เมื่อเห็นอ๋องตวน อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ขอบพระทยท่านอ๋องตวนเพคะ”

อ๋องตวนกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า：“ข้าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับคนที่ตายไปแล้วอย่างเขา แต่เจ้าเป็นพระชายาของข้า แต่กลับโศกเศร้าเสียใจเพราะชายอื่น เจ้าอยากให้ข้าโกรธมากนักหรือ ถึงได้โศกเศร้าเสียใจเช่นนี้”

ฮูหยินใหญ่กั๋วกงเหลือบมองทั้งสองคนและกล่าวว่า：“ฉวนเอ๋อร์ สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าหมดแล้ว เจ้าไม่ควรจะยืนอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องเย่จะได้ไม่มาคิดบัญชีกับเจ้า ในตอนนี้พระชายาเย่ยังไม่ฟื้น หากเจ้าจะสนใจคนตายแล้วไม่สนใจคนเป็น คงไม่ใช่เรื่องดี

รถม้าอยู่ข้าง ๆ เจ้าไปก่อนเถอะ สิ่งที่คุณต้องการอยู่ข้างล่างรถม้า หากหนาวเจ้าก็ไปนั่งบนรถม้า ย่าอายุมากแล้ว จึงไม่สามารถไปเป็นเพื่อนเจ้าได้ และไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนขุนนางกบฏผู้นี้ได้เช่นกัน พวกเจ้าเป็นเพื่อนกัน เขาตายแล้ว เจ้าจะมาที่นี่เพราะความเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก ย่าไม่ห้ามเจ้า ย่ากลับจะไปก่อน”

หลังจากที่พูดจบฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็จากไป อวิ๋นหลัวฉวนเฝ้ามองผู้คนของจวนกั๋วกงจากไป จากนั้นก็กลับเข้าไปในรถม้า

อ๋องตวนมองดูอวิ๋นหลัวฉวนเข้าไปที่รถม้า จากนั้นเขาก็ตามเข้าไปในรถม้าเช่นกัน

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งอยู่ข้าง ๆ และไม่ให้อ๋องตวนเข้าใกล้ นางคิดดีแล้วว่านางจะหย่ากับอ๋องตวน

หากหย่าแล้วก็จะเป็นผลดีต่อนาง

อ๋องตวนเข้ามานั่งใกล้ ๆ อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า：“ท่านอ๋องตวน ทรงอย่าเข้ามาใกล้เลยเพคะ หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้ว พระองค์กับหม่อมฉันก็หย่ากันเถอะเพคะ หากท่านอ๋องตวนทรงคิดว่าการหย่าจะทำให้พระองค์ต้องขายหน้า เช่นนั้นพระองค์ก็ขอหย่ากับหม่อมฉัน”

อ๋องตวนทำหน้าตาบึ้งตึง：“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร ข้าหูหนวก！”

เขาโกรธและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงเล่นลูกไม้ตลบตะแลง

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปที่อ๋องตวนด้วยความงุนงง และไม่รู้จะพูดอะไรดี

อ๋องตวนมองอวิ๋นหลัวฉวนอย่างเย็นชา：“ข้าไม่สามารถรับรองเรื่องในวันข้างหน้าได้ แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่และเจ้ายังอยู่ พระชายาตวนก็ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

อวิ๋นหลัวฉวนตกตะลึง และมองไปที่อ๋องตวนอย่างงุนงง อ๋องตวนกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า และคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนเช่นขุนนางกบฏผู้นั้น หากในตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ ข้ารับรองว่าข้าจะทำให้เขาต้องย่อยยับ”

อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองออกไปข้างนอกรถม้า นางนั่งข้าง ๆ และไม่พูดอะไรอีก

“……” อ๋องตวนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งขดตัวอยู่ตรงนั้น และอ๋องตวนก็นั่งมองอยู่ข้าง ๆ

อวิ๋นหลัวฉวนคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย นางลงมาจากรถม้ากลางดึก และเอากระดาษเงินกระดาษทองไปเผาในที่ลับตาคน

ในขณที่เผากระดาษเงินกระดาษทอง อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ท่านไปอยู่ในยมโลกแล้วต้องประพฤติตัวให้ดี ๆ พญายมจะพาเจ้าไปยังที่ที่ดี หากชีวิตหน้าได้เกิดเป็นคนก็อย่าทำเช่นนี้อีก

ชีวิตหน้าขอให้ท่านกลับชาติมาเกิดใหม่ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นจงชิน และจะได้นำพรสวรรค์ของท่านไปใช้ให้เป็นประโยชน์

หากท่านได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ข้าจะเป็นอาจารย์ของท่าน และสอนท่านในสิ่งที่ท่านสอนข้า ความลำบากของท่านจะได้ไม่สูญเปล่า

สักวันหนึ่ง ข้ากับท่านคงจะได้อยู่ในสนามรบ และร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ความฝันของท่านจะได้เป็นจริง！”

ในขณะที่พูด อวิ๋นหลัวฉวนก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนยืนเลิกคิ้วอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก และคิดว่าทำไมถึงไม่ใช่เขากับอวิ๋นหลัวฉวนที่เป็นคู่รักในวัยเด็ก

เขาโกรธ สวรรค์ไม่ยุติธรรม

หากเขาได้รู้จักกับอวิ๋นหลัวฉวนเร็วกว่านี้ ก็คงจะมีทุกอย่างแล้ว

หลังจากที่เผากระดาษเงินกระดาษทองแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็ลุกขึ้นและมองไปศพ นางถามตงเอ๋อร์ว่า：“เป็นเวลาสามวันหรือ？”

“สามวันเจ้าค่ะ”

“แล้วนี่มันกี่วันแล้ว？” สีหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนดูจริงจังและเคร่งขรึม