องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 545

หวังฮวายเต๋อไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะฟื้นตัวได้เร็วเช่นนี้ หากว่าเขาไม่ได้เห็นบาดแผลจากมีดของฉีเฟยอวิ๋นด้วยตาตนเองเขาคงรู้สึกว่าถูกหลอก

ประตูคุกเปิดออกอาวี่ส่งหีบยาให้กับฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นพาเพียงแค่อวิ๋นหลัวฉวนเข้าประตูไปเท่านั้น ประตูคุกปิดลงเป็นอาอวี่และตงเอ๋อร์ที่เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู

หากว่าคราวนี้ผู้ใดกล้าฝ่าฝืน อาอวี่ตั้งใจจะหมุนศีรษะคนผู้นั้นออกมาเลยโดยตรงถือว่าเป็นลูกบอลแล้วนำไปเตะ

อาอวี่ก็ต้องการรักษาหน้า เรื่องที่คุกเขารู้สึกว่าน่าขายหน้าหลังจากนั้นทังเหอก็กล่าวตำหนิเขายกใหญ่ ปกป้องพระชายาไว้ไม่สำเร็จก็ช่างที่สำคัญคือเขาพบเจอเหตุการณ์แล้วมุทะลุจนท่านอ๋องเกือบจะส่งเขาไปที่ชายแดน

เขาตื่นตระหนกตกใจยิ่งนัก

หากเขาไปยังชายแดนจริงๆ เขาจะเป็นดังลูกธนูที่ออกจากคันธนูอย่างแท้จริง ไปแล้วกลับไม่ได้ซะแล้ว

ต่อหน้าตงเอ๋อร์อาอวี่ก็เสียหน้ามากเช่นกัน

ตงเอ๋อร์สามารถเข้าใจได้ว่าคนก็เสมือนม้าสามารถสะดุดล้มได้เช่นกัน ผู้ใดที่จะไม่ทำผิดพลาดเลยสักนิด

ตงเอ๋อร์มองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดานัก แต่อาอวี่ไม่มีหน้ามองผู้คนซะแล้วซึ่งตัวเขาเองรู้สึกว่าทำสิ่งใดไม่ถูก

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบหูฟังแพทย์ออกมาจากหีบยา หวังฮวายเต๋อเคยเห็นสิ่งนี้จึงรู้ว่าใช้ดูอาการป่วยถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร

ในเวลานี้หวังฮวายเต๋อรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก มองไปยังอวิ๋นหลัวฉวนซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามแล้วกล่าวว่า: "พระชายาตวนก็มีเวลามาด้วยหรือ?"

“กั๋วจิ้วสบายดีหรือไม่ ข้ามาเยี่ยมกั๋วจิ้วกับท่านพี่ ได้ยินมาว่ากั๋วจิ้วสุขภาพไม่ดีจึงได้ตั้งใจมาเยี่ยมโดยเฉพาะ”

อวิ๋นหลัวฉวนกำหมัดแล้วกล่าวว่า ร่างกายอันสง่าน่าเกรงขามและมีท่าทีความเป็นแม่ทัพ หวังฮวายเต๋อกล่าวไม่ออกครู่หนึ่ง สมกับที่เป็นคนของจวนกั๋วจิ้ว คำกล่าวและการกระทำนั้นเป็นกิริยาท่าทางของจวนกั๋วจิ้ว

“พระชายาเกรงใจแล้ว” หวังฮวายเต๋อขวยเขินเล็กน้อย หญิงสาวตัวเล็กๆยังต้องให้นางเว้นการทำความเคารพอีก

“กั๋วจิ้วไม่ต้องเกรงใจ มู่เหมียนไม่อยู่ข้างกาย พวกเราเป็นพี่น้องของมู่เหมียนก็ต้องใช้กำลังอันน้อยนิดดูแลกั๋วจิ้วให้ดีที่สุด ร่ายกายกั๋วจิ้วไม่สบายพวกเราก็ไม่สามารถนิ่งนอนใจได้”

อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวและพร้อมกับเข้าใกล้ไปด้วย หวังฮวายเต๋อมีความรู้สึกว่าเป็นภาพลวงตา ในตอนนี้เป็นช่วงเวลาของคนหนุ่มสาวซะแล้ว เขาแก่แล้วก็ต้องอยู่ในเรือนอย่างซื่อตรงเพื่อหลีกเลี่ยงการออกมาทำความขายหน้า

หวังฮวายเต๋อมองยังฉีเฟยอวิ๋น อัดอั้นตันใจเป็นเวลานานจนใบหน้าของเขานั้นแดงก่ำ: "ขอบใจเจ้าด้วย!"

หวังฮวยเต๋อขอบคุณอย่างไม่สบายใจ ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มทันที: "กั๋วจิ้วอย่าได้เห็นเป็นคนนอก ท่านกับข้าเป็นครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจเช่นนี้"

หวังฮวายเต๋อรู้สึกอึดอัดในใจ รู้ดีแก่ใจว่าหากไม่ใช่เพราะฉีเฟยอวิ๋นเขาคงตายไปแล้วเป็นแน่

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับต้ากั๋วจิ้วที่จะกล่าวคำขอบคุณ นางจึงไม่กล้าละเลย

หวังฮวายเต๋อไม่กล่าวสิ่งใด ส่วนฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: “ท่านต้องถอดเสื้อนอกออกและเปิดเสื้อตัวในของท่านออกมาถึงจะได้”

“หือ?” หวังฮวายเต๋อหน้าแดงก่ำจากนั้นมองไปยังฉีเฟยอวิ๋น สะใภ้น้อยผู้หนึ่งทำเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?

แต่เมื่อนึกถึงว่าภรรยาของเขาเจ็บป่วยก็เป็นเช่นนี้ หวังฮวายเต๋อก็ปล่อยวางได้ แม้ว่าจะไม่รู้สึกสบายใจแต่เขาก็ปลดเสื้อผ้าออก

ฉีเฟยอวิ๋นฟังด้วยหูฟังแพทย์ก่อนแล้วเริ่มการตรวจดูให้หวังฮวายเต๋อใหม่อีกครั้ง

การตรวจในครั้งที่แล้วพบว่าเป็นโรคหอบหืด เนื่องจากความวิตกกังวลจึงไม่ได้ตรวจดูให้ละเอียด ตอนนี้หลังจากตรวจอาการแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็อดแปลกใจไม่ได้จึงคลายมือออกแล้วถามต้ากั๋วจิ้วสองสามประโยค

ต้ากั๋วจิ้วรู้สึกเขินเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ากล่าวถึงเรื่องปัสสาวะติดขัดและในบางครั้งก็ปวดหลังด้วย

โดยพื้นฐานแล้วฉีเฟยอวิ๋นนั้นมั่นใจจึงได้กล่าวว่า: "ที่นี่ไม่เหมาะที่กั๋วจิ้วจะรักษาอาการป่วย"