องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 547

ไม่นานอาการป่วยของต้ากั๋วจิ้วก็คงที และมู่เหมียนก็หยุดร้องไห้ ฮูหยินกั๋วจิ้วเข้ามาในวังอย่างรวดเร็ว นางไปเข้าเฝ้าพระพันปีก่อน แล้วจากนั้นก็ไปที่ตำหรงเต๋อ

ฮูหยินกั๋วจิ้วไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้บุตรสาวได้ออกจากตำหนักเย็นและกลับมาที่ตำหนักหรงเต๋อแล้ว

เมื่อมาถึงตำหนักหรงเต๋อ ก็มีคนมารออยู่ที่หน้าตำหนักหรงเต๋อแล้ว เสี่ยวสวีจื่อรีบเดินไปข้างหน้า：“เสี่ยวสวีจื่อคารวะฮูหยินกั๋วจิ้ว”

เมื่อฮูหยินกั๋วจิ้วได้ยินว่าเป็นเสี่ยวสวีจื่อ นางก็เคยได้ยินมาบ้างแล้วว่าเสี่ยวสวีจื่อเป็นใคร

ฮูหยินกั๋วจิ้วได้คิดหาทางเกี่ยวกับเรื่องในวังไว้บ้างแล้ว สวีกงกงได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่ในจวนอ๋องเย่ ในวังจึงเปลี่ยนคนที่อยู่ข้างกายฝ่าบาท และกงกงน้อยคนนั้นก็ชื่อเสี่ยวสวีจื่อ

ฮูหยินกั๋วจิ้วยิ้มอย่างสุภาพ：“กงกงลุกขึ้นเถอะ ข้ามาอย่างเร่งรีบและไม่รู้ว่ากงกงอยู่ที่นี่ นี่คือกำไลข้อมือที่พ่อแม่ของข้าให้ข้ามาตอนแต่งงาน กงกงรับไว้เถอะ หากวันหน้ามีโอกาสจะให้รางวัลที่ดีกว่านี้อย่างแน่นอน”

เสี่ยวสวีจื่อรีบรับของไว้และยิ้มในทันที：“ฮูหยินกั๋วจิ้วเกรงใจแล้ว เชิญฮูหยินกั๋วจิ้ว ฝ่าบาททรงประทับอยู่ข้างในนานแล้ว และกั๋วกงก็ฟื้นแล้วเช่นกัน ทุกคนต่างดีใจ”

“ขอบคุณในคำมงคลของกงกง” ฮูหยินกั๋วจิ้วเงยหัวขึ้นและเข้าไป ในที่สุดก็ได้ลืมตาอ้าปาก

หลังจากเข้าไปในตำหนักหรงเต๋อแล้ว สิ่งแรกฮูหยินกั๋วจิ้วเห็นก็คือความโออ่าของด้านในตำหนัก แน่นอนว่าไม่ได้น้อยหน้าฮองเฮาเลย

ฮูหยินกั๋วจิ้วไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย ถึงอย่างไรก็มีพระพันปีอยู่ในวัง แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่ชอบ แต่ก็ไม่กล้าที่จะไม่ให้ไว้หน้าพระพันปี

เมื่อเข้าไปในห้องโถงชั้นใน การจัดวางในห้องโถงนั้นล้วนเป็นของมีค่ามากมาย ฮูหยินกั๋วจิ้วเดินเข้าไปข้างในอย่างสง่างาม และเมื่อเห็นจักรพรรดิอวี้ตี้ก็รีบคุกเข่าลง แต่ยังไม่ทันได้คุกเข่าลง จักรพรรดิอวี้ตี้ก็เข้ามาพยุงให้ลุกขึ้นด้วยตนเอง นี่เป็นสิ่งที่นางสนมคนอื่นไม่เคยได้รับเลย

จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงทำเช่นนี้ แสดงให้เห็นได้ว่าทรงใส่ใจมู่เหมียน

ฮูหยินกั๋วจิ้วรีบขอบพระทัย และแน่นอนว่ารู้สึกดีใจอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออกทางสีหน้า และยังคงก้มหน้าพูดคุยกับจักรพรรดิอวี้ตี้

จักรพรรดิอวี้ตี้จึงกล่าวว่า：“กั๋วจิ้วดีขึ้นแล้ว เชิญฮูหยินกั๋วจิ้ว”

เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่าเชิญ ฉีเฟยอวิ๋นก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองจักรพรรดิอวี้ตี้ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทาง นี่แหละหนาผู้ชาย！ได้ใหม่แล้วลืมเก่า

เมื่อก่อนคิดว่าจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นคนที่รักเดียวใจเดียว ต่อมาเมื่อแต่งพระสนมเองเซียวเข้ามาในวังก็คิดว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น และลำบากใจเช่นกัน

แต่ในตอนนี้เมื่อมาถึงมู่เหมียน ดูเหมือนว่าเขาจะมีอาการกำหนัดของสัตว์ตัวผู้ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อไปคงมีนางสนมเข้ามาในวังมากมาย ชีวิตของมู่เหมียนก็คงจะไม่ง่าย

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหดหู่ใจ และก้มหน้าลงเพื่อทำการตรวจรักษาให้ต้ากั๋วจิ้ว

นางไม่เห็นว่าจักรพรรดิอวี้ตี้เหลือบมองนาง

ปัง！

ตอนที่ทุกคนไม่ได้สนใจ ขวดแก้วในห้องโถงใหญ่ก็ตกลงมาบนพื้นและแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจจนตัวสั่นและหันกลับไปมอง นางเห็นหนานกงเย่ยืนอยู่ไม่ไกล และมีเศษแก้วแตกอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

ทุกคนในที่นี้ต่างก็ตกตะลึง เป็นหนานกงเย่ที่ทำตกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น？

ในเวลาต่อมาสีหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ทรุดลง：“เจ้าไม่มีตาดูหรืออย่างไร หรือว่าไม่มีสมอง ขวดแก้วนั้นเป็นเครื่องบรรณาการ และมีเพียงชิ้รเดียวในต้าเหลียง”

“นี่ไม่ใช่ของที่อยู่ในท้องพระคลังหรือพ่ะย่ะค่ะ？” หนานกงเย่เพิกเฉยต่อคำถามของจักรพรรดิอวี้ตี้ และหยิบเศษแก้วขึ้นมา

จักรพรรดิอวี้ตี้มองอย่างไม่อดทน：“ในตำหนักหรงเต๋อมีสิ่งของที่วางแสดงไม่มากนัก จะหยิบมันมาใช้ แล้วอย่างไร？”

ทั้งสองพี่น้องโต้เถียงกัน แต่ฮูหยินกั๋วจิ้วกลับมีแผนในใจ

ดูเหมือนว่าบุตรสาวของนางกำลังจะได้มีหน้ามีตา

“ไม่อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ความโอ่อ่าของตำหนักหรงเต๋อเหนือกว่ายศตำแหน่งของหวงกุ้ยเฟย ฮองเฮาทรงยังอยู่ ฝ่าบาททรงทำเช่นนี้ แล้วเอาฮองเฮาไปไว้ที่ไหน？”

จักรพรรดิอวี้ตี้โกรธจัด：“ข้าว่าเจ้าคงเสียสติไปแล้ว ทหาร นำตัวอ๋องเย่ออกไป แล้วกักขังเขาไว้เป็นเวลาสองวัน และไม่ต้องให้ข้าวให้น้ำ！เขาจะได้ไม่พูดจาไร้สาระอีก”

หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เอ่ยบอกขอร้อง นางกังวลว่านางจะถูกกักขังไปด้วย