องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 548

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นได้รับคำสั่งให้มา ต้ากั๋วจิ้วก็หมดสติและไม่ฟื้นแล้ว หลังจากตรวจแล้วยืนยันได้ว่าเป็นไตวาย ไม่ใช่โรคหอบหืด ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากเป็นโรคหอบหืดจะต้องตายอย่างแน่นอน

สภาพของสถานที่นี้ไม่ค่อยดีนัก และไม่มีอะไรที่จะสามารถบรรเทาอาการหอบหืดได้จริง ๆ

เมื่อเทียบกับยุคปัจจุบัน โรคต่างๆ ในสมัยโบราณนั้นไม่ใช่ว่ารักษาไม่หาย แต่เมื่อมันกำเริบขึ้นมาก็อาจตายได้

เหตุการณ์ของต้ากั๋วจิ้ว ทำให้พระพันปีและมู่เหมียนตกใจ แม้แต่จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่กล้าล้อเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในคืนนั้นทรงส่งอ๋องตวน เสี่ยวกั๋วจ้ว และอ๋องเย่ไปในคุกด้วยกัน จากนั้นก็รับต้ากั๋วจิ้วเข้ามาในวัง และส่งมอบให้สำนักหมอหลวงทำการตรวจรักษาด้วยตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นจึงตามเข้าไปในวังด้วย เพื่อให้แน่ใจว่าต้ากั๋วจิ้วไม่เป็นไรแล้ว

เมื่อพระพันปีทรงเห็นว่าต้ากั๋วจิ้วหมดสติ บวมน้ำ สีหน้าทรุดโทรม ตัวสั่น นางก็เกือบจะเป็นลม

ไห่กงกงจึงรีบเข้ามาช่วยประคอง ฉีเฟยอวิ๋นมอบยาหนึ่งเม็ดให้แก่พระพันปี หลังจากที่กินลงไปแล้ว พระพันปีก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่เมื่อพระพันปีทรงดีขึ้นแล้ว ก็ร้องไห้ออกมาอย่างโศกเศร้าเสียใจ

จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตามมู่เหมียนไป เมื่อเห็นต้ากั๋วจิ้วเป็นเช่นนั้นก็แปลกใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มู่เหมียนเห็นต้ากั๋วจิ้วเป็นเช่นนี้ นางยืนนิ่งอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว และในขณะที่มองไปที่ต้ากั๋วจิ้ว นางก็ร้องไห้

ความเกลียดชังก็คือความเกลียดชัง แต่ไม่เห็นต้องทำทำให้ต้ากั๋วจิ้วเป็นทำเช่นนี้เลย

มู่เหมียนเช็ดน้ำตาไปพลางและจับมือลุงของต้ากั๋วจิ้วด้วยความเสียใจไปพลาง ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา จักรพรรดิอวี้ตี้อยู่ข้าง ๆ มู่เหมียนมาโดยตลอด แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อมู่เหมียนนั้น แตกต่างไปจากของฮองเฮาและพระสนมเอกเซียว

จักรพรรดิอวี้ตี้ครัสอย่างไม่ชัดเจน แต่มู่เหมียนกระตือรือร้น เย่อหยิ่ง ปราดเปรียว และน่าชื่นชม จิตใจที่อ่อนเยาว์เช่นนี้หาได้ที่มู่เหมียนเท่านั้น

จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกสงสารและกล่าวว่า：“หมอหลวงล่ะ？”

“หมอหลวงมาตรวจดูแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ก็ไม่พบอะไร”

ไห่กงกงรีบตอบ เมื่อมู่เหมียนได้ยินก็รู้สึกไม่สบายใจ และก้มหน้าเช็ดน้ำตา ราวกับว่ารู้สึกหดหู่ใจและทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของนาง

จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่า：“เหมียนเอ๋อร์ เจ้าอย่าร้องไห้เลย จะต้องคิดหาหนทางได้อย่างแน่นอน”

เมื่อมู่เหมียนได้ยินก็รู้สึกหดหู่ใจ และอยู่ร่วมกันกับจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นเวลาหลายวัน ในใจของนางถูกจักรพรรดิอวี้ตี้เข้ามาเติมเต็ม อันที่จริงนางก็รู้ว่าเป็นเช่นนี้มันไม่ถูกต้อง แต่นางก็ยังควบคุมความคิดที่ว้าวุ่นเช่นนั้นไว้ไม่ได้

บางอย่างก็แปลกมากจริง ๆ ต่างวัยและต่างกันทุกอย่าง

มู่เหมียนเงยหน้าขึ้นไปมองจักรพรรดิอวี้ตี้：“หมอหลวงก็หมดหนทางแล้วเพคะ”

“ยังมีพระชายาเย่” จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็ดูออกแล้ว มู่เหมียนมีฝีมือมาก นางทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้หลงใหลจนลืมฮองเฮาไปแล้ว

ใครว่าผู้ชายไม่คู่ควรกับผู้หญิงสองคน นี่ก็ไม่ใช่ว่าคู่ควรหรือ？

“หม่อมฉันได้ตรวจดูอาการแล้วเพคะ ต้ากั๋วจิ้วเป็นโรคไต หม่อมฉันสามารถรักษาได้ นอกจากนี้ต้ากั๋วจิ้วยังเป็นโรคหอบหืดด้วย โรคนี้ไม่ค่อยดีนัก หากไม่ควบคุมให้ดีก็อาจจะตายได้ทุกเมื่อ

ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเข้าไปในคุกและพูดคุยเรื่องนี้กับต้ากั๋วจิ้วแล้ว แต่ต้ากั๋วจิ้วไม่ยอมออกมาจากคุกเพื่อรับการรักษา ดังนั้นจึงเป็นเช่นนี้เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นกราบทูลตามความจริง จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยความสงสัยว่า：“เพราะเหตุใด？”

“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเคยถามแล้วเพคะ ต้ากั๋วจิ้วกล่าวว่าฝ่าบาททรงประทานอภัยให้เขาแล้ว หากเขาจากไป เกรงว่ายากที่จะได้รับความนับถือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระพันปีก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ไห่กงกงจึงรีบเข้าไปปลอบใจ

คนอื่น ๆ เฝ้ามองดูพระพันปีร้องไห้และไม่มีใครไปปลอบใจ จักรพรรดิอวี้ตี้จึงทำได้เพียงปลอดใจตนเอง：“เป็นข้าเองที่ไม่ดี ก่อนหน้านี้ข้ายุ่งอยู่กับราชกิจ จนละเลยเหมียนเอ๋อร์ ต้ากั๋วจิ้วเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงได้ทำเรื่องที่ผิดเช่นนั้น ข้าให้อภัยต้ากั๋วจิ้ว และไม่เคยคิดเลยว่าต้ากั๋วจิ้วจะทุ่มเทเพื่อข้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ เสด็จแม่ได้โปรดอย่าเสียพระทัยมากเกินไป ในเมื่อพระชายาเย่มีวิธีรักษา เช่นนั้นก็ให้พระชายาเย่ได้ลองดูเถอะ”

พระพันปีเหลือบมองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้ และยังต้องให้เกียรติ อีกอย่างสองวันมานี้ก็ได้ยินว่าจักรพรรดิอวี้ตี้อยู่ที่ตำหนักหรงเต๋อตลอด ดูเหมือนว่ามู่เหมียนจะเชื่อฟังมากขึ้นแล้ว และกำลังปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมในวัง นางยอมรับการจัดการของอาหญิงคนนี้แล้ว พระพันปีรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจมาก ดูเหมือนว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ บุตรชายของนางคนนี้ก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้โปรดปรานพระสนมสองคนแรก และมู่เหมียนผู้นี้ก็เป็นบุคคลอันเป็นที่รักของนาง

จิตใจของพระพันปีนั้นยากที่จะคาดเดาได้