องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 662

“พระชายา ท่านดูสิ!”

หงเถาชี้ไปทางหนานกงเย่และหวาชิง ฉีเฟยอวิ๋นมองไปแวบหนึ่ง แต่นางไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใด

ลี่ว์หลิ่วกล่าวถามว่า ： “พระชายา ได้ยินว่าหวาชิงกลับเข้าเมืองไม่บ่อยนัก ในอดีตเคยรบชนะมาหลายครั้งหลายครา แต่ก็ไม่เคยกลับเข้าเมืองหลวง ได้ยินคนพูดกันว่าพี่น้องของนางมีความกล้าหาญ แต่ก็ฉลาดไม่ทันนาง นางใช้กำลังทหารเหมือนพระเจ้า เกินหน้าเกินตาพี่ชายอีกด้วย

ฝ่าบาทตั้งใจประทานรางวัลให้หลายครั้ง แต่นางล้วนปฏิเสธ

กลับมาครานี้ ยังต้องตามท่านอ๋อง เพราะไม่วางใจ”

“แต่พวกเขามีความสามารถทั้งคู่ หญิงก็งดงาม ชายก็หล่อเหลา เจ้าไม่คิดว่าเหมาะสมบ้างหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แม้จะไร้ความกังวลใด ๆ แต่กลับกลัดกลุ้มใจอย่างมาก

หากหวาชิงชมชอบอันเสี่ยวฮวน จะทำอย่างไรดี?

“พระชายา เหตุใดท่านถึงกล่าวเช่นนี้? หากท่านอ๋องแต่งพระชายารองเข้ามา จวนของเรายังจะสงบหรือไม่ละเจ้าคะ? ยิ่งไปกว่านั้นหวาชิงก็เชี่ยวชาญไปเสียทุกด้าน นางยังเป็นแม่ทัพน้อยอวิ๋นอีกด้วยนะเจ้าคะ?” หงเถาเริ่มเป็นกังวล

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวเดินไปนั่ง และเรียกเถ้าแก่ยกขนมอาหารเข้ามาพลางจิบชา

เรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ขอเพียงว่าในครานี้อย่าจับอันเสี่ยวฮวนได้ก็พอ

นับแต่นี้ไป นางจะพยายามปิดประตูไม่พบหน้าผู้ใดทั้งนั้น

แม้ว่าบนถนนใหญ่จะเต็มไปด้วยความคึกคัก แต่หวาชิงกลับร้อนใจไม่น้อย หรือว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ อันเสี่ยวฮวนออกจากเมืองหลวงไปแล้ว?

เหตุใดถึงไม่เห็นเขาออกมาชื่นชมความคึกคักด้านนอกเลย หรือว่านิสัยเขาค่อนข้างนิ่งเงียบ ไม่ชอบความวุ่นวาย

แม้ว่าจะไม่ชอบความวุ่นวาย แต่เรื่องน่าปีติยินดีที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาไม่มีทางไม่รู้

“ท่านอ๋อง เหตุใดถึงไม่เห็นอันเสี่ยวฮวนเลยละเพคะ?” หวาชิงอดถามขึ้นไม่ได้ มาหากี่รอบก็ไม่เจอสักรอบ

หนานกงเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ： “เรื่องของอันเสี่ยวฮวนข้าเองก็ไม่รู้หรอก เรื่องนี้ต้องไปถามพระชายาถึงจะถูก”

“อย่างนั้นหรือ?” เมื่อนึกถึงพระชายา หวาชิงก็คิดจะไปเยี่ยมเยือนทันที นางเคยล่วงเกินพระชายาอย่างเย่อหยิ่งมาแล้ว ทั้งยังกล่าวถึงเรื่องอภิเษกสมรสกับท่านอ๋อง อยากจะอธิบายให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“ใช่！” หนานกงเย่ควบม้า ด้วยท่าทางนิ่งเฉย

ต่อให้เขากลับมา หญิงผู้นั้นก็ไม่ออกมาดูหรอก เห็นได้ชัดว่าไร้มโนธรรมสำนึกสิ้นดี

ท่านอ๋องตวนเองปะปนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น วันนี้อวิ๋นหลัวฉวนเตรียมตัวออกนอกวังตั้งแต่เช้า ท่านอ๋องตวนไม่วางใจเป็นธรรมดา จึงยกเรื่องที่ต้องส่งพระราชสาสน์เข้าวงมาอ้าง สุขภาพร่างกายไม่ดีไม่สามารถขี่ม้าออกไปต้อนรับกองทัพที่คว้าชัยชนะกลับมาได้

จักรพรรดิอวี้ตี้เศร้าโศกเสียใจ เขาไม่เคยเจอคนเช่นนี้มาก่อน เพื่อพระชายาอะไร ๆ ก็ล้วนทำได้ทั้งสิ้น เรื่องต้อนรับกองทัพก็มักจะบ่ายเบี่ยงตลอด

จักรพรรดิอวี้ตี้ทำได้แค่ต้องพาขุนพลและขุนนางออกมาต้อนรับหน้าประตูเมือง

อวิ๋นหลัวฉวนเห็นหวาชิงก็อดชื่นชมไม่ได้ว่า ：” ช่างเป็นทหารที่งดงามมาก”

“นางเป็นผู้หญิง” ท่านอ๋องตวนเอ่ยเตือนอย่างอิจฉา อวิ๋นหลัวฉวนทำได้แค่มองไปทางเขา ไม่กล่าวสิ่งใดอีก

นางไม่ได้มาหาท่านอ๋องตวน แต่มาหาหวาชิงต่างหาก

“ท่านอ๋อง พวกท่านเป็นพี่น้องกัน หลังจากที่เข้าวังเมื่อหลายวันก่อนหม่อมฉันก็เคยได้ยินเสด็จแม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ เดิมทีเสด็จแม่อยากให้หวาชิงเป็นพระชายาของท่าน แต่หวาชิงไม่ยอม” อวิ๋นหลัวฉวนตั้งใจเอ่ยเรื่องนี้ เพื่อเตือนใจท่านอ๋องตวน เขาเองก็มีช่วงเวลาที่ผู้อื่นไม่ชอบเช่นกัน

ท่านอ๋องตวนไม่เข้าใจ เขาเองก็ไม่สนใจ เขาโดนผู้อื่นรังเกียจไม่ใช่ครั้งสองครั้ง หรือนางจะชอบเขาแล้ว

ท่านอ๋องตวนไม่กล่าวสิ่งใด อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้สนใจ จึงไม่กล่าวสิ่งใดอีก

กองทัพทหารเดินมาถึงหน้าประตูวัง หนานกงเย่กระโดดลงจากรถม้า นำพาท่านแม่ทัพหวาและกองทัพรุดหน้าเข้ามาคุกเข่า ： “น้อมทักทายฝ่าบาท”

จักรพรรดิอวี้ตี้โน้มตัวลงมาประคองหนานกงเย่ จากนั้นก็เข้าไปประคองท่านแม่ทัพเหล่านั้น

หลังจากทักทายกันพอสมควรแล้ว ก็พากันเข้าวัง

แม้ว่าหนานกงเย่จะเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ แต่คนที่เป็นผู้นำไม่ใช่เขา ต่อให้จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่สงสัยก็ไม่สามารถประจบสอพลอไต่ขึ้นสูงได้

กลับเป็นแม่ทัพหวาและท่านอ๋องหย่งจวิ้น ที่ได้รับการสนับสนุนจากจักรพรรดิอวี้ตี้มาโดยตลอด

ท่านอ๋องหย่งจวิ้นคอยตามหลังแม่ทัพฮวาเสมอ ส่วนแม่ทัพฮวาแล้ว เขามีเรื่องจะทูลร้องขอต่อฝ่าบาท เวลานี้ไม่ใช่เวลามาปัดความรับผิดชอบ

เมื่อมาถึงตำหนักเซวียนเหอ จักรพรรดิอวี้ตี้ก็เริ่มให้บำเหน็จตามความชอบทันที และไม่ลืมที่แม่ทัพหวาเอ่ยถึงหวาชิงที่ไม่ใช่เด็ก ๆ เมื่อครู่ด้วย

จักรพรรดิอวี้ตี้อยากจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นก็กลัวว่าจะนำภัยพิบัติมาสู่เขา

เมื่อเอ่ยเรื่องการแต่งงานของหวาชิง จักรพรรดิอวี้ตี้จึงได้กล่าวถามว่า ： “ข้าไม่มีวันจำผิดเรื่องที่แม่ทัพหวาปรารถนาเด็ดขาด ปีนี้ก็อายุครบสิบหกปีแล้วใช่หรือไม่?”

“กราบทูลฝ่าบาท ปีที่แล้วสิบหกปี บัดนี้ก็สิบเจ็ดปีแล้วเพคะ” หวาชิงใจกว้างกับเรื่องนี้มาก ไม่รู้สึกละอายใจสักนิด