องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 891

โชคดีที่ไม่ได้ถูกพบเจอ ฉีเฟยอวิ๋นดีใจอยู่สักพักหนึ่ง

สวีฝูมองไปทางหนานกงเย่ เป็นเวลานานถึงได้กล่าวขึ้นว่า“ที่จริงท่านอ๋องก็รู้สถานที่ที่ลึกเข้าไปจะเป็นอันตราย เพียงแต่ท่านอ๋องไม่อยากจะพูดแหละพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นตอบแค่คำว่าอืม

“ องค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงท่านอ๋องเย่ มาตรแม้นว่าเป็นฝ่าบาท เหล่าเสนาบดีขุนนางก็ต่างเป็นกังวล มีจักรพรรดิบางคน หากทำให้เหล่าเสนาบดีขุนนางเป็นกังวล ก็จะสามารถมีการแทนที่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าเข้าใจความหมายของสวีกงกง สวีกงกงอยากจะบอกกับข้าว่า ไม่ใช่ท่านอ๋องทำความชั่วไว้มากมาย เป็นต้นไม้ใหญ่ที่เรียกลมพาดผ่าน ท่านอ๋องมีชื่อเสียงทั่วทั้งสี่ทิศ บวกกับการที่เขามีวิธีการตัดสินใจที่เด็ดขาด มันได้ทำให้ทั้งสี่ทิศเกิดการสั่นสะเทือนแล้ว คนเหล่านั้นที่อยู่สูงๆเกรงกังวลว่าท่านอ๋องจะจัดการกับพวกเขา

กับผลประโยชน์ในปัจจุบัน มีเหตุผลอันใดที่พวกเขาจะไม่หวาดกลัวล่ะ ใช่หรือไม่?”

ได้ยินที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด สวีฝูจึงพยักหน้ากล่าวขึ้นว่า“เป็นจริง องค์รัชทายาทเป็นคนที่เข้าใจถ่องแท้”

“พวกเขาต้องการยืมข้ามาต่อต้านโจมตี ท่านอ๋องจะกลายเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ในคนหมู่มาก”

“กระหม่อมไม่กล้ามั่นใจ แต่กระหม่อมมีคนมากมายอยู่ที่ปีกใต้ ผู้สำเร็จราชการแทนและปฐมกษัตริย์มองเห็นความสำคัญของกระหม่อม กระหม่อมควบคุมดูแลข่าวกรองตั้งมากมาย”

“สวีกงกงเชิญพูดมาสิ”

“องค์รัชทายาท กระหม่อมได้รับจดหมาย ที่ปีกใต้มีคนที่ไม่พึงพอใจองค์รัชทายาทนานแล้ว โดยเฉพาะฮองเฮา ฮองเฮาเรียกรวมตัวเสนาบดีใหญ่ เพราะคิดว่าองค์รัชทายาทควรจะกลับมาถึงปีกใต้แล้ว ไม่ควรอยู่ที่ต้าเหลียง อีกทั้งองค์รัชทายาทไม่กลับไป เป็นเพราะท่านอ๋องเย่ก่อเรื่องราววุ่นวาย

เพราะฉะนั้นเลยอยากจะสังหารท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ

เหล่าเสนาบดีใหญ่ต่างเห็นด้วย อีกทั้งยังติดต่อบางคนที่แคว้นเฟิ่งด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“พวกเขาต้องการให้ข้ากลับไป คือต้องการจะจัดการลงมือกับข้าที่ปีกใต้ ท่านอ๋องไม่มีทางไม่รู้ เพราะฉะนั้นเลยไม่ยอมให้ข้ากลับไป แม้ว่าไม่มีเรื่องที่ต้องการสังหารข้า ท่านอ๋องก็ไม่มีทางให้ข้าแยกห่างจากเขาหรอก

อย่างที่เรียกว่าในหมู่พวกมีของดี อย่ามีมากเกินไปมิฉะนั้นจะไม่สะท้อนถึงคุณค่าของมัน เช่นเดียวกับภูเขาลูกหนึ่งไม่สามารถจับเสือสองตัวได้ ยอดเขาพีระมิดมักจะหายากและมีค่าที่สุดเสมอ

ข้าคือพระชายาของเขา ก็เป็นเพียงแค่พระชายาของเขา เขาไม่มีทางให้ข้าแยกจากกันกับเขา และคนเหล่านั้นก็จะหาข้ออ้างเพื่อมาจู่โจมโจมตีเขา ลงโทษเขาด้วยกฏหมาย

เขาไม่ยินยอมร่วมมือ ก็เป็นศัตรูของทุกคน

แม้จักรพรรดิจะสามารถปกป้องเขาได้ แต่เหล่าอาณาประชาราษฎร์สามารถลากเขาลงไปได้

เมื่อฐานะของข้าทำให้ดึงดูดความโกรธของอาณาประชาราษฎร์ได้ เขาก็ไม่สามารถโชคดีที่จะหลบหลีกหายนะได้”

สวีฝูพยักหน้า กล่าวว่า“ใช่พ่ะย่ะค่ะ เมื่อสมัยนั้นผู้สำเร็จราชการแทนก็เป็นเช่นนี้ แม้จะชนะใจเหล่าอาณาประชาราษฎร์ แต่ทว่ากลับเป็นเพราะเรื่องขององค์รัชทายาทแคว้นเฟิ่งคนของปีกใต้ไม่ว่าจะบนหรือล่างต่างบีบคั้น หากไม่ใช่เช่นนี้ ก็ไม่มีทางถูกคุมขังอยู่หลายปี

กระหม่อมเกรงว่าองค์หญิงจะเดินตามรอยของผู้สำเร็จราชการแทนพ่ะย่ะค่ะ!”

“ขอบใจสวีกงกงอย่างมาก”ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางหนานกงเย่ แล้วกล่าวว่า“เพราะฉะนั้นข้าจะต้องปกป้องเขา”

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มจื่อฮว่าขึ้น โยกแกว่งไปแกว่งมาอยู่หน้าโต๊ะ หลุบตาลง แต่ทว่าภายในใจมีตาข่ายที่ปกป้องเขาอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นหลุบตาขึ้นมองไปทางด้านหน้าชั่วขณะ

นานมากแล้วที่เธอไม่มีความรู้สึกแบบนี้ มาที่นี่มากกว่าครึ่งล้วนเป็นความขี้เกียจ เธอไม่สามารถเพิ่มความปรารถนาที่จะปกป้องได้ และก็ลดความแข็งแกร่งในอดีตของเธอด้วย

เป็นเวลาเช็ดกระบี่แล้ว

หนานกงเย่กลับมา กล่าวว่า“เป็นอะไรหรือ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่นึกถึงบางเรื่อง”

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวเดินไป จากนั้นขึ้นรถม้าเตรียมตัวกลับไป

หนานกงเย่เหลือบมองสวีฝู แล้วหมุนตัวขึ้นรถม้า หลังจากนั้นเจ้าเสือน้อยก็ตามเจ้าห้าขึ้นรถม้าด้วย

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉีเฟยอวิ๋นมักไปดูหลี่ถิง เธอมั่นใจว่าหลี่ถิงมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดก็สูญเปล่าหรือ