องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 892

ฉีเฟยอวิ๋นคิดใคร่ครวญชั่วครู่ "ข้าไม่กลับ ตอนนี้เป็นเพราะพวกเจ้า ท่านอ๋องจึงให้ข้าไป หากข้าไปจริงๆก็เข้าทางพวกท่านหน่ะสิ พวกท่านมีเจตนาดีสักที่ไหน"

"เจ้าเป็นรัชทายาทแห่งปีกใต้ ต้องเป็นสถานเดียว ไปกับข้าเถอะ เสี่ยวเฉียวกับอามู่รอเจ้าอยู่" เฟิงอู๋ชิงจับมือฉีเฟยอวิ๋นพร้อมกับหมุนกายจะเดินไป ฉีเฟยอวิ๋นชักมือกลับมา พลางตบไหล่จื่อฮว่าเบาๆ ซึ่งจื่อฮว่าดูคล้ายจะตกอกตกใจ จ้องมองเฟิงอู๋ชิงอย่างไม่สบอารมณ์

"ท่านทำให้จื่อฮว่าตกใจแล้ว เสด็จอาสาม ข้าไม่อยากกลับไปกับพวกท่าน ท่านก็ไม่ต้องคาดคั้นให้ข้ากลับไปด้วย ข้าไม่อยากกลับ ถึงจะมีดาบจ่อคอข้า ข้าก็ไม่กลับ ไม่เพียงเท่านี้ ข้ายอมตายอยู่ในผืนแผ่นดินแห่งแคว้นต้าเหลียง แต่จะไม่ยอมย่างกรายเข้าอาณาเขตของปีกใต้หรือแคว้นอื่นเด็ดขาด"

"เจ้าเป็นคนปีกใต้ พูดเช่นนี้ได้เยี่ยงใด?"

"เสด็จอาสามเป็นชาวยุทธ์ ไยจึงกล่าวเช่นนี้?"

ใบหน้าเฟิงอู๋ชิงเย็นยะเยือก "เจ้าอย่าทำตัวเหลวไหลอีกเลย"

"ข้าไม่ได้เหลวไหล หากท่านไม่เห็นแก่แคว้นเฟิ่ง ยามนี้คงมีการเคลื่อนไหวแล้วกระมัง ท่านก็คงไม่มาที่นี่หรอก"

ฉีเฟยอวิ๋นถามจนเฟิงอู๋ชิงต้องเงียบงัน "เป็นเช่นนี้จริงๆ แต่เจ้าไม่กลับไม่ได้ บัดนี้เสด็จพ่อเจ้าก็หายตัวไปอีกแล้ว"

"ยามนี้สงบสุขทั่วทั้งสี่ทิศปานนี้ ไม่มีการสู้รบใดๆ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดต้องให้ข้ากลับไปด้วย ด้วยความสามารถของเสด็จอาสามสามารถดำรงตำแหน่งจักรพรรดิได้เลย ไม่สู้......"

"ข้าไม่ถนัดด้านนั้น ยิ่งไม่มีทางเป็นจักรพรรดิได้ เจ้ากลับไปมอบบัลลังก์ให้ซูมู่ไห่ก่อน จากนั้นเจ้าก็กลับมาได้"

"ไม่จำเป็นกระมัง" ฉีเฟยอวิ๋นกลับเข้าห้อง เฟิงอู๋ชิงก็ตามเข้าไปด้วย ฉีเฟยอวิ๋นหย่อนกายนั่งลง ก่อนจะวางจื่อฮว่าลง เจ้าห้านั่งมองอยู่ด้านข้าง

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า "รัชทายาทแห่งปีกใต้ลงตัวไปแต่งงานกับท่านอ๋องเย่แห่งแคว้นต้าเหลียง แม้นท่านอ๋องเย่จะมีวรยุทธสูงส่ง แต่ก็ไม่นับว่าเป็นกระไร เพราะถึงอย่างไรก็เกิดในผืนแผ่นดินที่ไม่อุดมสมบูรณ์อย่างแคว้นต้าเหลียง

ไม่มีใครเห็นแคว้นต้าเหลียงอยู่ในสายตา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านอ๋องเย่เลย

ไม่สู้กำจัดแคว้นต้าเหลียง เพื่อให้รัชทายาทกลับปีกใต้จะดีกว่า เช่นนี้จะเป็นสิ่งที่น่ายินดีปรีดายิ่ง"

สีหน้าเฟิงอู๋ชิงแปรเปลี่ยน ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว "ข้าพูดถูกใช่หรือไม่?"

เฟิงอู๋ชิงนั่งลง "เรื่องนี้ไม่ใช่ราชวงศ์เป็นฝ่ายตัดสินใจ ยามนี้ทั่วทั้งแคว้นปีกใต้ ต่างรู้กันหมดว่ารัชทายาทลงตัวไปแต่งงานกับผู้อื่น ปวงชนกำลังขุ่นเคืองใจต่อเรื่องนี้"

"เช่นนั้นไฉนจึงไม่หาตัวผู้ชักนำให้ปวงชนเคืองใจต่อเรื่องนี้เล่า?" ฉีเฟยอวิ๋นย้อนถาม

เฟิงอู๋ชิงเงียบไปสักพัก "ไม่ใช่ไม่หา แต่ต้องใช้เวลา ยามนี้ผู้ทักท้วงเรื่องนี้โวยวายหนักมาก หากไม่พาเจ้ากลับไป ปีกใต้ก็จะกรีธาทัพมาที่นี่ แม่ทัพใหญ่ในแคว้นปีกใต้หลายท่านยื่นถวายฎีกาเรื่องนี้แล้ว"

"เป็นเพราะเหตุใด? ไยเหล่าแม่ทัพจึงทำเยี่ยงนี้ ถึงจะถูกสั่งการ แต่ก็ย่อมมีขอบเขต พวกเขาไม่มีหัวสมองหรือไร?ไ

เฟิงอู๋ชิงขบฟัน "แต่ไหนแต่ไร ลูกหลานของจวนแม่ทัพต้องเป็นฮองเฮา เพื่อใต้หล้าจะได้มั่นคง แต่เสด็จพ่อของเจ้าไม่ยินยอม จึงกลายเป็นที่ครหาของผู้คน ซึ่งเขาไม่ใส่ใจต่อความรู้สึกนึกคิดของผู้อื่น เหล่าแม่ทัพจึงแค้นเคืองอยู่ในใจถึงบัดนี้

เมื่อมีรัชทายาทประสูติ หากราชบุตรเขยเป็นคนของจวนแม่ทัพ แสดงว่าใต้หล้าต้องเปลี่ยนเจ้าแล้ว"

ซึ่งเท่ากับเป็นการกบฏ และอีกอย่างข้าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว ทั้งยังมีบุตรเป็นโขยงอีกด้วย"

"นี่เป็นความคิดของเจ้า ความจริงไม่ใช่เยี่ยงนี้" เฟิงอู๋ชิงกล่าวด้วยความจริงใจและหวังดี "พวกเขายอมรับอดีตของเจ้าได้ หากเจ้าเป็นจักรพรรดินีก็จะเปลี่ยนแผน

ยังมีอีก........"

"อะไร?" เฟิงอู๋ชิงจนปัญญา "แม่ทัพฉีเป็นศัตรูแห่งแคว้นปีกใต้ เขาฆ่าคนของเหล่าแม่ทัพแห่งปีกใต้ไม่น้อย นี่เป็นโอกาสล้างแค้นที่ดี"

"พูดเช่นนี้แสดงว่าพวกแม่ทัพเป็นคนควบคุมเรื่องนี้?"

"ไม่ทั้งหมด ฮองเฮาก็เป็นตัวหลักของเรื่องนี้ด้วย"

"......." ฉีเฟยอวิ๋นนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะกล่าวต่อว่า "ข้าไม่สนว่าจะเป็นอย่างไร ข้าไม่มีทางกลับแน่นอน หากเหล่าแม่ทัพอยากใช้อำนาจบีบข้ากลับก็สุดแล้วแต่พวกเขาเลย

ท่านช่วยข้าส่งสารไปยังพวกเขาที ในอดีตพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพ่อข้า บัดนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสามีข้าเช่นกัน