องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 910

สิบปีนี้ที่ผ่านมานี้หนานกงเย่เฝ้าดูซูมู่หรงเติบโหญ่ขึ้นทุกๆวัน ตั้งแต่จ้อแจ้หัดพูดจนสามารถอ่านเขียนได้และตอนนี้ก็อายุสิบขวบแล้ว

ซูมู่หรงตอนนี้คือหนานกงอวี้เหรินองค์รัชทายาทแห่งเมืองต้าเหลียงในราชวงศ์นั้น!

ทุกวันเล่าเรียนศิลปะการต่อสู้กับหนานกงเย่และเรียนตัวอักษรกับหวังฮวายอัน

เขากับอวิ๋นจวิ้นจู่หนานกงอวิ๋นเยียนเป็นเพื่อนเรียนด้วยกัน แต่ทุกๆวันจะถูกหนานกงอวิ๋นเยียนทุบตี ทุกครั้งเขาก็จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกลับไปแล้วต้องทูลต่อไทเฮา

ไทเฮานั้นทรงจนปัญญา เด็กที่ไม่มีแม่นั้นบ้าบิ่น พระนางก็ไปพูดคุยกับท่านอุปราชหลายครั้งแล้วยังแต่ความหยิ่งทะนงนั้นเหนือที่จะกล่าว มีครั้งหนึ่งยังบอกว่าอวิ๋นจวิ้นจู่เกิดมาก็เพื่อทุบตีคน ไม่ชอบถูกทุบตีก็อย่าได้ปรากฏตัว

อวิ๋นหลัวฉวนก็จนปัญญา มีพ่อที่หยิ่งยะโสก็คือเอาแต่ใจ

แต่อวิ๋นจวิ้นจู่ไม่ชอบทุบตีผู้อื่นทุบตีองค์รัชทายาทโดยเฉพาะ จะให้ผู้คนทำอย่างไรได้?

องค์รัชทายาทเป็นเด็กผู้ชายจึงไม่สามารถทุบตีเด็กผู้หญิงได้

เสียเปรียบก็เสียเปรียบไม่น้อย

ในปลายฤดูใบไม้ร่วงของปีนี้ห้าแคว้นรวมตัวกันเพื่อจัดประชุมพันธมิตรเพื่อแสดงถึงความมั่งคั่งเจริญรุ่งเรืองของทั่วทุกสารทิศ

เดิมทีทั่ทุกสารทิศมีแคว้นใหญ่ๆสี่แคว้น เมืองต้าเหลียง แคว้นเฟิ่ง เมืองอู๋โยวและปีกใต้ ตอนนี้ภายในสิบปีมานี้ได้มีแคว้นหลิงอวิ๋นเกิดขึ้นอีกแคว้นหนึ่ง

จักรพรรดิแห่งแคว้นหลิงอวิ๋นได้รับขึ้นครองบัลลังก์เป็นจักรพรรดิเมื่อสามปีก่อนซึ่งก่อนหน้านี้อยู่ลำพังในนามอ๋องหลิงอวิ๋นตลอดมา

ครั้งนี้ทั้งห้าเมืองมารวมตัวกันและแต่ละเมืองนั้นแตกต่างกัน ผู้ที่มาจากปีกใต้คือองค์ชายสี่ซูมู่ไห่ซึ่งตอนนี้เขากำลังจะขึ้นครองราชบัลลังก์แล้ว

เมืองอู๋โยวเป็นจวินโม่ซ่างเองที่มา เดิมทีเขาไม่ควรมาแต่ถังหลงและขุนนางสำคัญก็ไม่ยินยอมให้เขามา แต่เขาอยู่ที่เมืองอู๋โยวแล้วรู้สึกเบื่อหน่ายนักจำต้องมาให้ได้สุดท้ายเขาก็มาแล้ว

เซวียนเหอก็มาด้วยตนเองเนื่องจากเขาต้องการมาเยี่ยมอวิ๋นหลัวฉวน จึงได้มาที่เมืองต้าเหลียงด้วยตนเอง

ในครั้งนี้แคว้นเฟิ่งยังไม่กำหนดผู้ที่จะมา แต่มีคนบางคนบอกว่าอาจจะเป็นเอ๋าชิงที่มาเนื่องจากเอ๋าชิงได้เป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนักแล้ว

ผู้ที่รับหน้าที่ต้อนรับของเมืองต้าเหลียงคือจวนท่านอุปราช และผู้ที่จัดการงานในครั้งนี้ของจวนท่านอุปราชมิใช่ใครอื่นเป็นจวิ้นอ๋องอามู่

อามู่ในตอนนี้ได้เป็นจวิ้นอ๋องของจวนท่านอุปราชแล้ว

เขามาจัดการในเรื่องนี้และเสี่ยวเฉียวเป็นผู้ช่วยของเขาเพื่อช่วยงานเขา

เมื่อเสี่ยวเฉียวเข้าและออกสวมผ้าคลุมหน้าสีขาว อายุสิบขวบเสี่ยวเฉียวก็เชื่อฟังคำของหนานกงเย่โดยสวมผ้าคลุมไว้และไม่ให้ผู้ใดปลดออก หากว่าปลดออกฆ่าอย่างไร้ความปราณี

ดังนั้นในเมืองหลวงของเมืองต้าเหลียงไม่มีผู้ใดไม่รู้เรื่องนี้

ข้างกายเสี่ยวเฉียวมีคุณชายน้อยแต่งตัวเรียบง่ายสง่างามผู้หนึ่ง คนผู้นี้อายุสิบขวบโดยท่าทางสะอาดสะอ้านหน้าตาหล่อเหลา ใบหน้าเล็กสวยงามยังมีลักษณะท่าทางของหญิงสาวอยู่บ้าง ผู้ที่รู้นั้นรู้กันทั้งนั้นว่านางเป็นจวิ้นจู่ที่ท่านอุปราชรักใคร่เอ็นดูที่สุดหนานกงอวิ๋นเยียน และสัญลักษณ์ประจำกายของนางก็คือแส้ที่ห้อยอยู่ที่เอวของนาง

เข้าออกวังก็จะพกแส้โดยตลอด ข้างกายของนางยังมีคนสองคนที่คอยคุ้มครองนางแต่เพื่อไม่ให้ส่งผลต่อการใช่ชีวิตของนาง คนสองคนนั้นจึงคุ้มครองอยู่ลับๆ

เช่นนี้ นางก็ไม่ใช่ผู้ที่กำเริบเสิบสาน ได้ยินว่านางเพียงแค่ไม่ชอบองค์รัชทายาทดังนั้นพบหน้าก็ทุบตี

และว่ากันว่านางมีความชำนาญในทุกสิ่งทั้งบุ๋นและบู๊ ไม่เพียงแต่ลายมือยอดเยี่ยมแต่ว่าด้านบทความก็ทำให้หญิงสาวที่มีความสามารถในเมืองหลวงเกลียดเข้ากระดูก

หนานกงเย่อวิ๋นเยียนเข้าไปในท้องพระโรงจากนั้นมองไปโดยรอบแล้วตามเสี่ยวเฉียวเข้าไปด้านใน หนานกงเย่อวิ๋นเยียนสังเกตแล้วก็เห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านในไขว้มือไว้ที่ด้านหลังและมองมาทางนาง นางจึงมองไป ในระหว่างมองดูอย่างละเอียดก็ถามว่า: "ท่านเป็นใคร?"

เซวียนเหอยิ้ม: "เจ้าจำข้าไม่ได้ ข้าเป็นเพื่อนของท่านแม่เจ้าชื่อเซวียนเหอ!"

เซวียนเหอไม่คิดว่าจะได้เห็นเด็กเช่นเดียวกับฉีเฟยอวิ๋น หว่างคิ้วของเด็กคนนี้เหมือนกับฉีเฟยอวิ๋นไม่ผิดเพี้ยน

หนานกงเย่อวิ๋นเยียนถามว่า: "ท่านเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นหลิงอวิ๋นหรือ?"

เสี่ยวเฉียวมองอย่างละเอียดแล้วทำความเคารพ: "เสี่ยวเฉียวน้อมถวายความเคารพจักรพรรดิหลิงอวิ๋น!"

"ลุกขึ้นเถอะ" เซวียนเหอก้าวไปด้านหน้ามองหนานกงเย่อวิ๋นเยียนอย่างละเอียด: "จวิ้นจู่แต่งกายเช่นนี้ช่างงดงามยิ่งนัก!"

“เข้าออกสะดวกเท่านั้นเอง จักรพรรดิหลิงอวิ๋นปรากฏตัวอยู่ที่นี่เหตุใดถึงไม่เห็นผู้ติดตาม?” หนานกงอวิ๋นเยียนเป็นผู้ที่คล่องแคล่วตั้งแต่เด็ก ท่าทางเย็นชาของนางไม่เหมือนฉีเฟยอวิ๋นแต่เหมือนหนานกงเย่ยิ่งนัก ดังนั้นมีข่าวลือในเมืองหลวงว่าพบจวิ้นจู่เสมือนพบเจอหนานกงเย่

เซวียนเหอเหม่อลอยครู่หนึ่ง: "เป็นเช่นดังข่าวลือจริงๆ? จวิ้นจู่จะยินดีพาข้าชมอี้ย่วนนี้หรือไม่?"

อี้ย่วนเป็นสถานที่ที่ใช้ต้อนรับทูตที่มาเยี่ยมเยียนในครั้งนี้โดยเฉพาะ การจัดการทั้งหมดมีจวนท่านอุปราชดูแล

หนานกงอวิ๋นเยียนเหลือบมองเสี่ยวเฉียว เรื่องนี้นางไม่สามารถตัดสินใจได้

เสี่ยวเฉียวกล่าวว่า: "เรื่องนี้ยังจะต้องขออนุญาตจากท่านพ่อ ขอให้จักรพรรดิหลิงอวิ๋นทรงอภัยด้วย"