องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 913

"นางเป็นมารดาของเจ้า" หนานกงเย่กล่าวเสียงราบเรียบ ไม่สนใจเรื่องพวกนั้นอีกต่อไป

อามู่อึ้ง เงยหน้าด้วยความประหลาดใจ

วันนี้เฟยอิงก็อยู่ด้วย เขาเกือบหล่นลงมาจากหลังคาเลย

หนานกงเย่มองอย่างไม่สบอารมณ์ "ข้าห้ามเจ้าถอยออกไปเมื่อใด เจ้ากลับปีนขึ้นบนหลังคา ลงมาบัดเดี๋ยวนี้"

เฟยอิงจึงลงมาตามคำสั่ง "ท่านอ๋อง พระชายา......"

"เฟยอิง เจ้านำจดหมายของข้าไปถวายแด่ฮองเฮา ข้าจะขอให้พระนางสู่ขอรัชทายาทของแคว้นเฟิ่งให้ข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ" เฟยอิงไม่กล้าถามอะไรมาก นำจดหมายแล้วหมุนกายเข้าพระราชวังโดยพลัน

อวิ๋นหลัวฉวนได้รับจดหมายก็รีบสวมชุดหงส์ไปยังจุดพักม้าสำหรับเชื้อพระวงศ์

ยามนี้ผู้คนเข้ามายังท้องพระโรงเรียบร้อยแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนนั่งลง ก่อนจะมองหนานกงเย่ปราดหนึ่ง วันนี้หนานกงเย่สวมอาภรณ์สีแดงชาดตามแบบแผนเดิม อวิ๋นหลัวฉวนไม่เคยเห็นเขาใส่อาภรณ์มีระเบียบเช่นนี้มาก่อน

สบตากันปราดหนึ่งแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนพลันพยักหน้า

หนานกงเย่มองไปยังพวกเซวียนเหอ ยามนี้มีเพียงแคว้นเฟิ่งที่ยังมาไม่ถึง

หนานกงเย่สั่งการอามู่ "ไปเฝ้ารออยู่ด้านนอก เห็นรัชทายาทแล้วให้ทุบให้สลบแล้วพาตัวไป"

อามู่ชะงักงันชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป จะว่าไปก็บังเอิญมาเลย

ปกติหนานกงอวี้เหรินออกจากวังน้อยมาก ทว่าวันนี้กลับมาที่จุดพักม้า อามู่เห็นเขาตอนเดินเล่นอยู่ในจุดพักม้า อามู่จึงเดินเข้าไปหา แล้วบอกให้เขาตามไปที่อื่น

"อามู่ ข้าอยากรอที่นี่ รู้สึกว่ามีผู้ใดมา แต่ข้าก็บอกไม่ถูก" หนานกงอวี้เหรินปวดหัว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร รู้สึกว่ามีบางอย่างเรียกเขามา

อามู่มองสำรวจ "แต่วันนี้ห้าแคว้นจะปรึกษากันเรื่องบ้านเมือง อยู่ที่นี่ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ เชิญรัชทายาทไปกับอามู่เถอะพ่ะย่ะค่ะ"

อามู่ไม่อยากทำให้รัชทายาทสลบ แม้นจะได้รับคำสั่งแล้วก็ตาม

"แล้วผู้ใดจะมา?" หนานกงอวี้เหรินปวดหัวหนักกว่าเดิม เขาเคาะศีรษะเบา ๆ คล้ายกับเริ่มมีภาพปรากฏขึ้นบ้างแล้ว

"อวิ๋นอวิ๋น......" หนานกงอวี้เหรินพึมพำ นึกถึงมาได้แล้ว

ทว่าเขายังนึกไม่ออกทั้งหมด สมองก็หนักอึ้งแล้วล้มลงไป

อามู่มองไปยังหนานกงอวิ๋นเยียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง "อวิ๋นเอ๋อร์"

"ท่านพี่อามู่ ข้าว่าท่านคงดื่มยาขององค์หญิงใหญ่แล้วกระมัง เหตุใดจึงจัดการเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่ดี บอกให้ท่านทุบเขาให้สลบ แต่ท่านกลับชักช้า หากท่านเห็นคนนอกสำคัญกว่าก็อย่าโทษที่ข้าไม่เกรงใจท่านนะ" ใบหน้าหนานกงอวิ๋นเยียนเย็นยะเยือก

"รู้แล้ว ครั้งหน้าไม่กล้าแล้ว"

อามู่รีบลากคนไป หนานกงอวิ๋นเยียนกล่าว "เอาเชือกมัดไว้ด้วย พาไปยังห้องบรรทมของข้า หากเขาตื่น ข้าจะจัดการเอง อย่าทำให้งานใหญ่ของท่านพ่อเสียหาย"

อามู่รีบมัดแล้วพาไปยังห้องของหนานกงอวิ๋นเยียน เข้าไปถึงนางก็โบกมือ สื่อให้อามู่รู้ว่าออกไปได้

อามู่กำชับว่า "อย่าทำร้ายเขาเด็ดขาด"

"รู้แล้ว" หนานกงอวิ๋นเยียนโบกมือ ทำหน้ารับปาก แต่ไม่รู้เสียเลยว่าเล่ห์กลของนางเยอะเพียงใด วันนี้นางย่อมต้องต้อนรับหนานกงอวี้เหรินเป็นอย่างดีอยู่แล้ว

อามู่กลับไปรายงานภารกิจกับหนานกงเย่ บัดนี้เอ๋าชิงก็ตามรัชทายาทแห่งแคว้นเฟิ่งที่สวมฉลองพระองค์รูปหงส์สีแดงมาด้วย ซึ่งอิริยาบถการเหินเดินของรัชทายาทประหนึ่งจักรพรรดินีของแคว้นเฟิ่งก็ไม่ปาน

วันนี้แม่ทัพฉีมาร่วมนั่งเจรจาด้วย แม่ทัพฉีรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

เพียงแต่เด็กผู้หญิงสวมหน้ากากสีทองไว้ครึ่งหน้า ดังนั้นจึงไม่อาจยลโฉมอย่างแจ่มชัด

เฟิ่งหลิงอวิ๋นเดินเข้ามาในท้องพระโรง ก้มหน้าให้อวิ๋นหลัวฉวน "คารวะฮองเฮาเพคะ"

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกตื่นเต้นอย่างสุดแสน ทว่าพระนางก็ข่มกลั้นอารมณ์ไว้ ยกมือขึ้น "รัชทายาทเชิญนั่ง"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหมุนกายเดินไปนั่งอีกด้าน อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า "ในเมื่อวันนี้ทูตแต่ละแคว้นเดินมาถึงแล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอประกาศข่าวกับพวกท่าน"

ยามนี้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าจะเกิดอันใดขึ้น แม้แต่เฟิ่งหลิงอวิ๋นก็นึกไม่ถึง