องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 914

เซวียนเหอลุกขึ้นกะทันหัน "ท่านคืออวิ๋นอวิ๋น?"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นส่ายหัว ไม่ได้ตอบ

"ฉีเฟยอวิ๋น" องค์ชายสี่ ซูมู่ไห่ก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่เห็น มนุษย์เรามีการกลับชาติมาเกิดจริงหรือ

ทว่าคนผู้นี้กับอวิ๋นจวิ้นจู่ไม่ใช่คนเดียวกัน

ถึงแม้ทั้งสองคนจะมีหน้าตาเหมือนกัน ทว่าท่าทางนางสุขุมกล่าว ไม่ได้โอหังเหมือนอวิ๋นจวิ้นจู่

จวินโม่ซ่างลุกขึ้น เขาก็มาตรงหน้าเฟิ่งหลิงอวิ๋น บัดนี้เขาก็รู้สึกคนนี้เหมือนฉีเฟยอวิ๋นเช่นกัน

ก้นบึ้งดวตาของหนานกงเย่เย็นยะเยือก กวาดสายตามองทั้งสามคน อวิ๋นหลัวฉวนปาดเหงื่อ ตอนนี้จึงพบว่าคนอื่นมีตำแหน่งสูงกว่าท่านอุปราช โชคดีที่ลงมือแล้วได้เปรียบแว่า

"อวิ๋นอวิ๋น......" ยามนี้หนานกงอวี้เหรินวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขากลายเป็นใบหน้าของซูมู่หรงตอนนั้นแล้ว ซูมู่ไห่มองปราดเดียวก็จำได้ พวกเขาเคยเจอกันมาก่อน และอายุก็ไม่ได้ห่างกันมากนัก ยังเคยเล่นด้วยกันเมื่อครั้งยังแบเบาะ เมื่อเห็นหนานกงอวี้เหริน ซูมู่หรงพูดโพล่งออกมาว่า "องค์ชายสาม"

ทุกคนมองหนานกงอวี้เหรินที่สภาพน่าเวทนาเล็กน้อย เพราะอาภรณ์เขาขาดรุ่งริ่ง ด้านหลังมีอวิ๋นจวิ้นจู่ถือแส้ตามมาด้วย นางวางท่าทางโอหังดุดัน มองหนานกงอวี้เหรินแล้วกล่าวว่า "เจ้ายังกล้าหนีอีก ดูสิว่าท่านพ่อข้าจะลงทัณฑ์เจ้าเช่นไร"

หนานกงอวี้เหรินสนใจอะไรมากไม่ได้ รีบวิ่งไปยังฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงอวี้เหรินที่มีอายุเพียงสิบปีก็จำอีกฝ่ายได้แล้ว

"คุณก็มาด้วยเหรอ?"

"ตอนนี้พวกเรา......"

หนานกงเย่กล่าว "ข้าพึ่งหมั้นหมายกับรัชทายาทเมื่อครู่ หลานมาอวยพรข้าหรือ?"

หนานกงอวี้เหรินอึ้ง ครึ่งค่อนวันถึงจะได้สติกลับมา

หนานกงเย่ลุกขึ้นยืน "ทำไม?"

"......" หนานกงอวี้เหรินยืนอึ้งเหมือนท่อนไม้ เขาคิดว่าองค์ชายแห่งแคว้นต้าเหลียงกับรัชทายาทแคว้นเฟิ่งเหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก เขาแค่ตามหาฉีเฟยอวิ๋นให้เจอเท่านั้น แต่ไฉนจึงเป็นเยี่ยงนี้?

"ทหาร เชิญรัชทายาทพวกเรากลับวัง พี่สะใภ้ พระองค์ก็ทรงกลับก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ วันหน้าข้ากับคู่หมั้นจะเข้าวังไปถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ"

"ก็ดี ฝ่าบาทไม่เห็นข้าคงจะกังวลใจแย่"

อวิ๋นหลัวฉวนเดินลงมาจากที่สูง แล้วมาอยู่ตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น ก่อนจะมองอีกฝ่าย

ทั้งสองสบตากัน ฉีเฟยอวิ๋นคลี่ยิ้ม อวิ๋นหลัวฉวนตะลึงงัน จากนั้นก็พาบุตรชายจากไปด้วยคราบน้ำตา

ระหว่างทางกลับพระราชวัง อวิ๋นหลัวฉวนหดหู่ใจยิ่ง มองหนานกงอวี้เหรินที่กำลังเหม่อลอย "สวรรค์เป็นผู้กำหนดบุพเพสันนิวาส เจ้ากับอวิ๋นอวิ๋นช้าไปหนึ่งก้าวตลอด แสดงว่าระหว่างพวกเจ้าจะช้ากว่าหนึ่งก้าว เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?"

หนานกงอวี้เหรินมองไปยังอวิ๋นหลัวฉวน "แต่......"

"หรือในใจเจ้า นอกจากอวิ๋นอวิ๋นแล้วก็ไม่มีผู้อื่นอีก?"

"......" หนานกงอวี้เหรินไม่พูดจา

"เจ้ากับท่านอุปราชต่างกันที่ เจ้าเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ส่วนเขาจะคำนึกถึงตัวเองทีหลัง เขารู้ทั้งรู้ว่าอวิ๋นอวิ๋นจะอำลาจากโลกไป แต่ยังคงยืนหยัดที่จะทำสงคราม เดิมทีเขาสามารถไม่สนใจสิ่งใด ส่งอวิ๋นอวิ๋นเป็นครั้งสุดท้าย แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาคู่ควรแก่การยกย่องสรรเสริญ เจ้าก็เป็นบุรุษเช่นกัน หรืออยากจะใช้ชีวิตอย่างเห็นแก่ตัว?"

"เสด็จแม่ ตอนนี้ข้าอยากลืมอวิ๋นอวิ๋นแล้ว" หนานกงอวี้เหรินรู้สึกเหนื่อยล้า เขาไม่อยากมีความทรงจำใด ๆ อีก

อวิ๋นหลัวฉวนตบไล่เบาๆ "เจ้ามานอนที่นี่ ตื่นขึ้นมาจะลืมอวิ๋นอวิ๋นได้ เจ้ายังคงเป็นเจ้าเช่นเดิม"

อวิ๋นหลัวฉวนไม่รู้ว่าทำเยี่ยงนี้ถูกหรือไม่ ไม่รู้ว่าควรปลอบประโลมหรือให้ยึดติดกับอดีต ทว่าถึงอย่างไรก็ถึงเวลาเขาพักผ่อนแล้ว

เหนื่อยเกินไปแล้ว

หนานกงอวี้เหรินซุกอยู่ในอ้อมอกของอวิ๋นหลัวฉวน จากนั้นก็หลับตา แล้วค่อยๆนอนหลับไป

รถม้ามาถึงพระราชวังหนานกงอวี้เหรินก็ตื่น เมื่อลืมตาขึ้นก็รู้สึกแปลกใจ มองอาภรณ์ของตนแล้วถาม "เสด็จแม่ ไยข้าจึงเป็นเช่นนี้?"

อวิ๋นหลัวฉวนมองหนานกงอวี้เหรินอย่างละเอียด พลางพบว่าดวงตาไม่ได้เย็นยะเยือกแล้ว