องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 915

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้คิดว่าตนเองหลอกหนานกงเย่ได้ แต่จริงๆ แล้วสอดคล้องกับความคิดของหนานกงเย่พอดี

เอาลูกสาวส่งออกไปแล้ว ยังลำพองใจคิดว่าตนเองทำดี

หนานกงเย่พาลูกสาวมาที่จวนท่านอุปราช แล้วพาลูกไปพักผ่อน วันนี้เสี่ยวเฉียวยังคงไม่กลับมา หนานกงเย่เลยถามเรื่องนี้ขึ้น

“ยังไม่กลับมา”

อามู่ส่งเสี่ยวเฉียวกลับมา หนานกงเย่ก็ไม่ได้กังวลใจขนาดนั้นแล้ว ส่งลูกเข้าพักผ่อนแล้วหนานกงเย่เลยไปอ่านตำรา สวนดอกกล้วยไม้เป็นที่พักอาศัยของหนานกงอวิ๋นเยียน หนานกงอวิ๋นเยียนอาบน้ำเสร็จเตรียมนอน ออกมาจึงเห็นคนยืนอยู่ทางด้านนั้น นางมองไปด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมองเห็นคนที่มีความคล้ายคลึงกับนางยืนอยู่ด้านนั้น ทั้งสองพบเจอกันหนานกงอวิ๋นเยียนได้แต่ยืนอึ้งมึนงง

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหัวเราะแล้วกล่าวว่า“เสี่ยวอวิ๋น!”

“.......”

หนานกงเย่รออยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางประตู จากนั้นถึงได้เดินไปทางประตู เดิมผลักประตูออกไปนั้นคิดว่าจะไปห้องของลูกสาว พอเห็นคนที่อยู่ใต้ต้นไม้ ถึงได้กล่าวขึ้นว่า

“อวิ๋นเอ๋อร์!”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นมองไปทางหนานกงเย่ เวลานี้เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบ แต่สูงกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่บ้าง เวลานี้นางสวมใส่ชุดสีแดง คิ้วดวงตาราวกับวาดไว้ แววตาสดใสอยู่ใต้แสงจันทร์ คล้ายดั่งนางฟ้านางสวรรค์ที่สวยงามน่าหลงใหล

หนานกงเย่หยุดลง แววตาจับจ้องมองอย่างเลื่อนลอย กล่าวว่า“เจ้าไม่ใช่อวิ๋นเอ๋อร์!”

เขาผมขาวหงอกโพลน แต่ความหล่อเหลาบนใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลง เฟิ่งหลิงอวิ๋นคิดไว้ว่าอย่าเสียใจอย่าโศกเศร้า แต่ทว่าน้ำตากลับรินหลั่งลงมาตรงหางตา สิบปีแล้ว อยู่ในโลกของเธอมันคล้ายว่าหนึ่งร้อยปี

เธอกำลังรอ เหตุใดเขาถึงไม่ไปแคว้นเฟิ่งล่ะ?

เธอเป็นองค์รัชทายาท ออกมาไม่ได้!

หากไม่ใช่โอกาสครั้งนี้ พวกเขาจะได้เจอกันเมื่อไหร่?

“ท่านอ๋อง!”น้ำเสียงนุ่มนวลของเฟิ่งหลิงอวิ๋นเปล่งออกมา หนานกงเย่คล้ายดั่งตายไปแล้ว คนทั้งคนตัวแข็งทื่อ

“อวิ๋นอวิ๋น....”

หนานกงเย่รีบเดินไป กลัวมากว่านี่จะเป็นความฝัน กลัวว่าทุกอย่างจะผ่านไป ผ่านไปแล้วจะหายจางไปไม่พบเจอ

ในภาพความฝันของเขามีเธอมาโดยตลอด แต่พอตื่นมาแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหายใจช้าๆ เธอถูกสวมกอดเลยทำได้เพียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

หนานกงเย่คุกเข่าลงมองเฟิ่งหลิงอวิ๋น อดไม่ได้ที่จะเข้าจูบสัมผัสใบหน้าเธอ

เฟิ่งหลิงอวิ๋นผลักหนานกงเย่ออกทันที แต่แขนขาเธอเล็ก

หนานกงเย่แทบจะนั่งลงมา เป็นเวลานานถึงจับแขนของเฟิ่งหลิงอวิ๋นไว้ได้ จากนั้นโค้งเอวอุ้มขึ้นแล้วหมุนตัวเดินไป

เฟิ่งหลิงอวิ๋นรีบกล่าวว่า“อย่าทำเช่นนี้”

หลังจากที่ห่างออกไปเฟิ่งหลิงอวิ๋นหันกลับ หนานกงอวิ๋นเยียนเดินออกมา กล่าวว่า“ท่านพ่อ!”

หนานกงอวิ๋นเยียนรู้ว่าสิบปีมานี้ท่านพ่อตามหาการกลับชาติมาเกิดของท่านแม่นางมาโดยตลอด แต่นางเป็นเด็ก เรื่องนี้นางรับไม่ได้

หนานกงเย่วางเฟิ่งหลิงอวิ๋นลง เรียกหนานกงอวิ๋นเยียนว่า“มานี่สิ”

หนานกงอวิ๋นเยียนเดินไป จากนั้นถูกหนานกงเย่ดึงไปในห้องแล้วปิดประตู ทั้งสองสูงพอกัน ท่าทางเหมือนกัน

หนานกงเย่เหม่อลอยชั่วขณะ นำทั้งสองคนมาข้างเตียง เขานั่งลงมองพวกเขา

เฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวว่า“หม่อมฉันกับเสี่ยวอวิ๋นคุยอย่างชัดเจนแล้ว”

“อืม”อยู่ต่อหน้าเฟิ่งหลิงอวิ๋นหนานกงเย่เชื่อฟังเป็นอย่างมาก เฟิ่งหลิงอวิ๋นเดินเข้าใกล้ ยกมือขึ้นลูบสัมผัสผมขาวโพลนของเขา แล้วกล่าวว่า”เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?”

หนานกงเย่กล่าวว่า“ไม่เป็นไรหรอก”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นน้ำตารินหลั่งกล่าวว่า“เหตุใดถึงไม่ไปแคว้นเฟิ่ง หม่อมฉันรอท่านอ๋องอยู่ที่นั่นสิบปีแล้ว”