องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 927

อวิ๋นเลี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: "หากเสนาบดีรับปากหล่ะก็งั้นข้าจะพาอวิ๋นจวิ้นจู่ไปด้วยได้ไหมหรือไม่？"

“อวิ๋นจวิ้นจู่เป็นจวิ้นจู่ของเมืองต้าเหลียงไม่ใช่จวิ้นจู่ของแคว้นเฟิ่งเรา เรื่องนี้ข้าองค์รัชทายาทไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายได้ หากว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นจริงๆแคว้นเฟิ่งก็ไม่สามารถรับผิดชอบไหว ตอนนี้บ้านเมืองทั่วทุกสารทิศยืนหยัดเองเดิมฤดูใบไม้ร่วงก็มีเรื่องมากมาย แคว้นเฟิ่งต้องการจะจัดการเรื่องราวภายนอกยังไม่ทันการณ์เลยแล้วจะให้เกิดเรื่องขึ้นอีกได้เช่นไร?

ยังมีเจ้าอีก เจ้าเป็นบุตรบุญธรรมขอเสนาบดี เสนาบดีไม่มีภรรยาและลูก เจ้าคือความหวังหนึ่งเดียวของเขา หากว่าเกิดเรื่องอันใดกับเจ้าจะให้เขาทำเช่นไรดี?

ถึงแม้ว่าเรื่องเขื่อนจะเกี่ยวข้องกับราษฎแต่ผู้คนก็เบื้องล่างก็มีมากมาย เจ้าไม่ต้องกังวลใจไปเช่นไรก็มีคนจัดการ เจ้าเป็นบุตรเสนาบดีเกิดเรื่องขึ้นผู้คนเบื้องล่างก็รับผิดชอบไม่ไหว"

เมื่อเฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวจบอวิ๋นเลี่ยก็กล่าวขึ้น: "อวิ๋นเลี่ยจะไม่เกิดเรื่องใด อวิ๋นเลี่ยรู้ว่าเสนาบดีทุ่มเทกายใจต่ออวิ๋นเลี่ย ภายหน้าอวิ๋นเลี่ยก็จะปฏิบัติต่อเสนาบดีด้วยใจจริง เขาจะเป็นท่านพ่อของอวิ๋นเลี่ยตลอดไป แต่อวิ๋นเลี่ยเติบใหญ่แล้วอยากจะออกไปฝึกฝน”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นมองอวิ๋นเลี่ยอยู่ครู่หนึ่ง: "เรื่องนี้หากว่าเจ้าอยากจะไปก็สามารถไปลองดูได้ สำหรับอวิ๋นจวิ้นจู่เจ้าสามารถถามนางว่ายินยอมไปกับเจ้าหรือไม่ แต่ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้"

อวิ๋นเลี่ยก็เป็นคนฉลาดเฟิ่งหลิงอวิ๋นบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวก็คือไม่ช่วยเหลือและไม่ขัดขวางจึงมีความสุขเป็นธรรมดา

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ส่งเสริม” อวิ๋นเลี่ยกำหมัดขอบคุณแล้วหันไปมองหนานกงอวิ่นเยียน: “ข้าจะไปบอกกับท่านพ่อ อวิ๋นจวิ้นจู่รอข้าก่อน”

กล่าวจบอวิ๋นเลี่ยก็จากออกไปก่อน เฟิ่งหลิงอวิ๋นนั่งลงแล้วมองไปยังหนานกงอวิ๋นเยียน: "เจ้ารู้สึกว่าผู้ชายในโลกนี้เทียบท่านพ่อเจ้าไม่ได้ใช่หรือเปล่า?"

“นั่นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ผู้ใดก็เทียบท่านพ่อไม่ได้” หนานกงอวิ๋นเยียนกล่าวอย่างได้ใจ

เฟิ่งหลิงอวิ๋นอืมเสียงหนึ่งแล้วก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

หนานกงอวิ๋นเยียนถามว่า: "ท่านแม่ ท่านเคยชอบผู้อื่นไหม?"

“ไม่มี แต่แม่จำคนได้ไม่กี่คน ที่จริงแล้วท่านพ่อของเจ้าไม่ได้ดีขนาดนั้น ในสายตาของแม่เขาเป็นผู้ที่โชคดีผู้หนึ่ง”

“โอ้?” หนานกงอวิ๋นเยียนอยากรู้ยิ่งนัก ดึงมือฉีเฟยอวิ๋นแล้วถามว่าเรื่องราวเป็นเช่นไร

เฟิ่งหลิงอวิ๋นจึงได้เล่าเรื่องราวบางส่วนในขณะที่รู้จักกับหนานกงเย่ในตอนนั้น หนานกงอวิ๋นเยียนรู้สึกว่าเป็นเรื่องโกหก ท่านพ่อของนางดีเช่นนั้นจะเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นได้อย่างไร

เฟิ่งหลิงอวิ๋นถามว่า: “หรือว่าท่านพ่อของเจ้าไม่เคยเล่าให้เจ้าเกี่ยวกับเรื่องของข้ากับท่านพ่อของเจ้าหรือ?”

“เล่าอยู่แล้วแต่ว่าทานพ่อมักจะพูดเสมอว่ามีความสุขยิ่งนัก ท่านแม่เป็นหมออัจฉริยะ ช่วยเหลือใต้หล้าและดูแลราษฎร ช่วยท่านพ่อทำสิ่งต่างๆมากมายแล้วยังรักษาอาการป่วยของเสด็จย่า สรุปแล้วท่านแม่กับท่านพ่อว่าตามกัน!"

จากนั้นหนานกงอวิ๋นเยียนก็เริ่มกล่าวถึงเรื่องราวมากมายของหนานกงเย่แต่ว่าช่างยอดเยี่ยมดีเลิศทั้งสิ้น

เฟิ่งหลิงอวิ๋นฟังจนปวดหู หนานกงเย่หลอกลวงลูกสาวของเขาเช่นนี้เองหรือ?

เดิมทีต้องการเปิดเผยความชั่วร้ายต่างๆของหนานกงเย่ทว่าคิดว่าเขาก็ไม่ได้ทำสิ่งใดที่น่ารังเกียจเกินไปเว้นแต่เหตุการณ์ในตอนแรกเริ่ม เฟิ่งหลิงอวิ๋นก็คิดว่าช่างมันเถอะ

อวิ๋นเลี่ยกลับมาจากด้านนอกอีกครั้ง จากนั้นทำความเคารพแล้วกล่าวว่า: "ท่านพ่อได้รับปากกับอวิ๋นเลี่ยแล้ว อวิ๋นเลี่ยสามารถไปดูเขื่อนในเมืองหลวงได้ ส่วนอวิ๋นจวิ้นจู่นั้นข้าอยากถามนางด้วยตนเอง"

เช่นนี้เฟิ่งหลิงอวิ๋นจะยังไม่เข้าใจหรือแล้วเหลือบมองหนานกงอวิ๋นเยียน: “อวิ๋นจวิ้นจู่ว่าเช่นไรหล่ะ?”

หนานกงอวิ๋นเยียนลุกขึ้น: "ข้าไม่ไปแล้ว เรื่องของแคว้นเฟิ่งข้าไม่สะดวกที่จะก้าวก่ายยิ่งกว่านั้นข้าก็ไม่เข้าใจการอนุรักษ์น้ำข้าอยากจะพักผ่อน แม่ทัพน้อยอวิ๋นไปเถอะ"

กล่าวจบหนานกงอวิ๋นเยียนก็กลับไปที่เตียง ถอดรองเท้าและเสื้อชั้นนอกแล้วไปนอนลงเลย

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหันหลังมองครั้งหนึ่งแล้วหันไปมองอวิ๋นเลี่ยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เหนือฟ้ายังมีฟ้าจริงๆ!

เดิมทีต้องการพาเสี่ยวอวิ๋นออกไปตอนนี้ไม่เพียงแต่ออกไปไม่ได้แต่เขากลับต้องออกเอง เช่นนั้นก็ต้องแยกจากกันเสียแล้ว?

สำหรับผู้ที่อยู่ในช่วงเริ่มต้นความสัมพันธ์นั้น การแยกออกจากผู้ชื่นชอบคือความเจ็บปวดอย่างยิ่ง

อวิ๋นเลี่ยในเวลานี้กำลังเผชิญกับความเจ็บปวดอันหนักหนา

“อวิ๋นจวิ้นจู่ข้ามีคำพูดจะกล่าว” อวิ๋นเลี่ยไม่อยากจากไปต้องการให้หนานกงอวิ๋นเยียนลุกขึ้น

หนานกงอวิ๋นเยียนหันไปทางด้านใน ไม่อยากจะพูดคุยกับอวิ๋นเลี่ย

อวิ๋นเลี่ยจึงได้มองไปทางเฟิ่งหลิงอวิ๋น: "องค์รัชทายาท"

“เจ้าไปก่อนเถอะ ไม่ใช่บอกว่าจะไปดูเขื่อนหากเจ้าล่าช้ากลับมายังจะต้องถูกลงโทษ ยากนักที่จะมีโอกาสได้ออกไปดู เจ้าก็ทำเรื่องใดบ้างอย่างน้อยก็ฝากความประทับใจดีๆไว้ต่อหน้าราษฎรเถอะไม่คุ้มค่าที่จะล่าช้าเสียเวลาที่นี่ นิสัยของอวิ๋นจวิ้นจู่แต่ไหนแต่ไรก็เป็นเช่นนี้นางบอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปเป็นธรรมดาอยู่แล้ว นอกจากว่าจะมีเหตุผลใดเป็นพิเศษ แต่ข้าคิดว่าไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษ” เฟิ่งหลิงอวิ๋นเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดี