องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 941

พวกอวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้น และกล่าวว่า“ท่านแม่ทัพฉีอายุมากแล้ว ไม่เหมาะที่จะไปสู้รบ อีกอย่างในเมืองหลวงยังต้องการคนอารักขาปกป้องไว้ แม้ว่าท่านอ๋องหย่งจวิ่นจะสามารถออกศึกได้ แต่เพื่อป้องกันแคว้นเฟิ่งเข้ามา ทลายเมืองต้าเหลียงของเรานั้นจะประมาทเลินเล่อไม่ได้เลย เป็นเช่นนี้ล่ะก็ ข้าจะเป็นผู้นำกองกำลังทหารไปออกศึกเอง”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้บ่นพึมพำ แล้วกอบกุมมือของอวิ๋นหลัวฉวน กล่าวด้วยสีหน้าอึมครึมขึ้นว่า“ไร้สาระ เจ้าคือฮองเฮา เจ้าจะไปออกศึกได้อย่างไรกัน?”

“เหตุใดถึงจะไม่ได้เพคะ หรือว่าฝ่าบาทจะไปหรือเพคะ?”อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

“ข้าจะเป็นผู้ไปเอง เจ้าไม่ต้องไป”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้สีหน้าอึมครึมเป็นอย่างมาก แม้ว่าปกติจะรักทะนุถนอมอวิ๋นหลัวฉวนมา เวลาคับขันเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถปล่อยนางโดยไม่สนใจได้หรอก

อวิ๋นหลัวฉวนไม่ยอมลดละ กล่าวขึ้นว่า“ฝ่าบาท ตั้งแต่อภิเษกสมรสกับฝ่าบาทมา แม้จะผ่านเรื่องราวมาไม่น้อย แต่ช่วงสิบปีที่ผ่านมาความรักทะนุถนอมของฝ่าบาทที่มีหม่อมฉันนั้นทันมากมาย หม่อมฉันทราบซึ้งใจอย่างมาก วันนี้สิ่งที่สามารถใช้หม่อมฉันได้นั้นมาถึงแล้ว หม่อมฉันจะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อฝ่าบาทบ้าง หม่อมฉันรู้ดีว่าฝ่าบาทมีความสามารถของฝ่าบาท ในการต่อสู้ครั้งนี้ ถ้าฝ่าบาทจะออกศึกพิชิตเอง พระองค์จะเสด็จกลับมาอย่างมีชัยเพคะ

แต่เซวียนเหอกับหม่อมฉันมีบางเรื่องที่ไม่เข้าใจกัน หม่อมฉันอยากให้เขารู้ ฝ่าบาทเป็นของหม่อมฉัน ผู้ใดคิดจะทำร้ายฝ่าบาท หม้อมฉันจะทำให้เขาไร้ที่ฝังศพ”

“ข้าไม่สนใจ แล้วก็ไม่ต้องการไร้ที่ฝังศพอะไรพวกนั้นด้วย ล้วนผ่านไปแล้ว ข้ารู้ เพียงแค่ในใจของฮองเฮามีข้าผู้เดียวก็พอแล้ว การสู้รบให้ผู้อื่นไปเถิด”

“ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องกังวลใจ ไปครั้งนี้ หม่อมฉันจะพาองค์หญิงใหญ่ อีกอย่างจะพาเหล่าซื่อจื่อไปด้วย มีพวกเขาอยู่ ฝ่าบาทวางใจก็เพียงพอแล้วเพคะ”

“ฉวนเอ๋อร์!”องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้รู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนดื้อรั้น แต่นางเป็นเช่นนี้ เขาเป็นห่วงจะแย่แล้ว

“ฝ่าบาท หม่อมฉันยินดีที่จะเป็นผู้นำออกศึกเอง ขอฝ่าบาทได้โปรดรับคำกราบทูลด้วยเพคะ”

อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นยืนแล้วออกจากตำแหน่งกษัตริย์ เพื่อใาคุกเข่าคำนับองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้อยู่ที่พื้น

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้จะตัดใจลงได้อย่างไร เขารีบเข้าประคองให้อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้น แต่อวิ๋นหลัวฉวนไม่ยินยอม

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ไม่อาจเปลี่ยนใจได้ เลยนั่งอยู่ตำแหน่งจักรพรรดิไม่กล่าวตรัสสิ่งใดออกมา

คนถัดไปที่เดินมาคือหนานกงอวี้เหริน คุกเข่าลงตามแล้วกล่าวว่า“ลูกยินยอมที่จะออกศึกกับเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ลูกด้วยเช่นกันเพคะ”องค์หญิงใหญ่ก็คุกเข่าลงเช่นกัน

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองคู่ลูกสาวลูกชาย ในใจรู้สึกหยามเหยียด เมื่อนึกถึงเหล่าขุนนางเสนาบดีทั้งราชสำนักที่เงียบสงัด

“ฝ่าบาท หม่อมฉันยอมคุกเข่าไม่ลุกเพคะ”

อวิ๋นหลัวฉวนมององค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ตรัสด้วยความจนปัญญาว่า“เช่นนั้นผู้ใดจะไปกับเจ้า คนโตหรือ?”

“จื่อฮวน จื่อฮว่าจะต้องอยู่ จื่อเหรินกับเสี่ยวเฉียวด้วย ส่วนคนอื่นต้องตามไป เมืองหลวงไม่มีคนไม่ได้ จื่อฮวนจื่อฮว่าอยู่ หม่อมฉันก็วางใจ ส่วนจื่อเหรินเป็นคนที่นิสัยเกียจคร้าน ไม่อยากเอาไปด้วยเพคะ”

“ได้ เช่นนั้นอามู่ล่ะ?”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้นึกถึงลูกเขยที่อยู่ในพระราชวังทั้งวัน วันนี้สามารถออกไปด้านนอกพระราชวังแล้ว

“อามู่ไปด้วยเพคะ เขาจะดูแลองค์หญิง”

“ได้ เช่นนั้นก็ระดมกำลังพล ข้า....”

“ฝ่าบาท เมืองหลวงไม่สามารถที่จะไม่มีคนอยู่ได้เพคะ ฝ่าบาทไม่สามารถร่วมเดินทางออกศึกกับหม่อมฉันได้ หากไม่อย่างนั้น หม่อมฉันก็ไปสูญเปล่า หรือว่าฝ่าบาทไม่เชื่อว่าหม่อมฉันบริสุทธิ์ เมื่อสมัยนั้นจงชินอ๋องจะแย่งหม่อมฉันไป หรือไม่ใช่ว่าฝ่าบาทจดจำไม่ลืมเลือนเพคะ?”อวิ๋นหลัวฉวนไม่อยากให้องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ตาม เลยพูดเช่นนี้

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มีสีหน้าอึดอัด ตัวเป็นองค์จักรพรรดิแล้วต้องให้สตรีไปออกศึก

แล้วยังเป็นสตรีที่เขารักด้วย

“ตอนนี้ข้ารู้สึกลำบากใจ !”องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ลุกขึ้น อุ้มอวิ๋นหลัวฉวนแล้วเดินออกไป

เหล่าเสนาบดีมองไป รู้กันอยู่แล้วว่าฝ่าบาทใส่ใจฮองเฮา แต่เหล่าเสนาบดีก็รู้ เรื่องที่ฮองเฮาทำไม่มีผู้ใดสามารถเปลี่ยนแปลงได้

เฟิ่งหลิงอวิ๋นได้รับจดหมาย อวิ๋นหลัวฉวนได้เป็นผู้นำออกศึก กองกำลังทหารพบเจอกันที่ทางแยกแคว้นหลิงอวิ๋นกับเมืองต้าเหลียง พอการต่อสู้เริ่มขึ้นได้ทำร้ายคนนับไม่ถ้วน เล่ากันว่าทั้งสองฝ่ายล้มตายกันอย่างหนัก