องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 942

เอ๋าชิงมองหนานกงอวิ๋นเยียนออกไปและมองไปยังเฟิ่งหลิงอวิ๋น: "ที่จริงแล้วการสู้รบในครั้งนี้สู้กันอย่างเปิดเผยและต้องขนะอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องกล่าวถึงลูกชายทั้งหลายของหนานกงเย่แม้แต่ท่านแม่ลูกก็จะชนะแบบ.. แล้วเหตุใดจึงต้องทำให้เรื่องราวยุ่งยากด้วย?”

“ผู้อื่นทำเพื่อสิ่งใดข้าไม่รู้ แต่ข้าทำเพื่อมิให้แคว้นเฟิ่งบาดเจ็บล้มตาย สู้รบโดยไร้ซึ่งผู้คนล้มตายนั่นมิใช่การสู้รบแต่ว่าราษฎรทั้งหลายนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องสู้รบเช่นเดียวกับท่านเสนาบดีเอ๋า”

เอ๋าชิงมองออกไปด้านนอกท้องพระโรงแล้วกล่าวว่า: "เช่นนั้นขั้นต่อไปก็คือให้พวกเขาทั้งสองแคว้นสู้รบกันก่อนซะแล้ว"

“พวกเราจะต้องร่วมมือกับหลิงอวิ๋น เช่นนั้นก็ต้องให้หนานกงเย่ไปตีแคว้นอู๋โยวก่อน แต่ว่าถึงแม้จวินโม่จะอวดดีทว่ากลับเป็นคนขลาดเขลา ข้าราชบริพารของเขาถังหลงก็จะริเริ่มไม่ต่อสู้เองจนถึงท้ายที่สุด แต่พวกเราจะบังคับให้เขาสู้"

“เช่นนั้นองค์รัชทายาท.……”

“เสี่ยวอวิ๋นไปพบเขา เขาจะสนับสนุนการร่วมมือของสามแคว้นเอง ท่านไปหาคนปลอมตัวเป็นพวกเขา รอจนกว่าจวินโม่ซ่างจะจากไปแล้วแกล้งทำเป็นทำร้ายเสี่ยวอวิ๋น เสี่ยวอวิ๋นจะบอกต่อให้หนานกงเย่เองเป็นธรรมดา ส่วนท่านนั้นก็แพร่ข่าวลือไปว่าจวินโม่ซ่างเข้าใจผิดว่าเสี่ยวอวิ๋นเป็นข้า พยายามลักพาตัวและทำร้ายเสี่ยวอวิ๋น

หนานกงเย่เป็นห่วงเป็นใยเสี่ยวอวิ๋นเช่นนั้นก็จะโจมตีเมืองอู๋โยวก่อน เขาซึ่งเป็นองค์จักรพรรดิก็จะไม่สามารถยอมจำนนในเวลานี้ได้"

เอ๋าชิงสูดลมหายใจเข้าลึก: "ท่านมีกลอุบายเช่นนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นมองไปยังเอ๋าชิง: "หากท่านทำเพื่ออวิ๋นเลี่ยท่านก็จะทำเช่นนี้"

เอ๋าชิงคิดว่าก็อาจจะใช่

หนานกงอวิ๋นเยียนไปพบจวินโม่ซ่างส่วนเฟิ่งหลิงอวิ๋นไปพบเซวียนเหอ

ทั้งสามแคงว้นเตรียมพร้อมที่จะร่วมมือกัน เซวียนเหอและจวินโม่ซ่างก็ได้เร่งมาถึง เวลากระชั้นชิดทุกคนไม่ได้มีเวลาให้คิดมากนัก รวมถึงขณะที่ซูมู่ไห่มาถึงแคว้นเฟิ่งหนานกงเย่ก็เริ่มโจมตีปีกใต้แล้วทั้งสองคนนั้นไม่กล้าชะล่าใจ

เฟิ่งหลิงอวิ๋นปรากฏตัว เซวียนเหอกำลังดูภาพวาดหนึ่งอยู่ในห้อง สถานที่นัดพบอยู่ในพระราชวังเฟิ่งหลิงอวิ๋น

ได้ยินเสียงเสื้อผ้าอันซับซ้อนลากพื้นมาเซวียนเหอก็รู้ว่ามีคนมาแล้วจึงหันหลังมองไปทางด้านบนของท้องพระโรง เฟิ่งหลิงอวิ๋นสวมเสื้อคลุมหงส์สีเหลืองหยุดอยู่ที่ด้านบน สี่ตาประสานกันจากนั้นจึงได้เดินลงมาจากด้านบน

เอ๋าชิงเดินตามอยู่ด้านหนึ่ง เฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวว่า: "เสนาบดีเอ๋า ข้ากับจักรพรรดิหลิงอวิ๋นเป็นสหายเก่ากัน ท่านถอยออกไปก่อนเถอะ รอให้จักรพรรดิแห่งอู๋โยวมาถึงท่านค่อยมาบอกข้า"

"พะย่ะค่ะ"

เอ๋าชิงออกไปก่อน เฟิ่งหลิงอวิ๋นเดินลงบันไดมา มีเก้าอี้อยู่ตรงด้านล่าง เฟิ่งหลิงอวิ๋นเดินไปนั่งลง นั่งลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเซวียนเหอ เซวียนเหอเฝ้ามองเฟิ่งหลิงอวิ๋นอยู่ตลอดจนกระทั่งเฟิ่งหลิงอวิ๋นนั่งลง เขาจึงเดินไปแล้วนั่งลงด้วยกัน

“ปีใหม่ท่านก็สิบเอ็ดแล้ว” เซวียนเหอนึกถึงอายุในตอนนี้ของเฟิ่งหลิงอวิ๋นก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

สิบปีแล้ว สิบปีมานี้เขานั้นนึกถึงนางอยู่ตลอด เทียบกับฉวนเอ๋อร์แม้ว่าจะน้อยกว่านัก แต่นางตายไปแล้วสำหรับเขาแล้วได้รับการกระทบยิ่งนัก

เฟิ่งหลิงอวิ๋นมองไปยังเซวียนเหอ: "อย่าได้กล่าวถึงเรื่องเก่าเลย กล่าวถึงสถานการณ์ในตอนนี้ท่านคิดว่าพวกเราจะสู้รบในครั้งนี้อย่างไรดี?"

เซวียนเหอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: "หนานกงเย่ได้ยึดปีกใต้เอาไว้แล้ว เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนใช้กำลังทหารดั่งเทพ เกรงว่าสามแคว้นร่วมมือกันก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้ก็ต้องดูว่าสามารถทนได้นานแค่ไหน"

“ท่านต้องการยอมจำนนหรือ?” เฟิ่งหลิงอวิ๋นฟังความหมายของคำพูดของเซวียนเหอไม่ออก

“ต้องการ เพียงแค่ราษฎรในคว้นหลิงอวิ๋นของข้าปลอดภัยข้าเต็มใจทำตาม หากว่าหนานกงเย่สังหารข้าก็คือสังหารข้าราชบริพารที่ยอมจำนนซึ่งเป็นสิ่งที่จักรพรรดินั้นถื ข้าจะยอมจำนนเพียงแค่เขาไม่ทำร้ายประชาราษฎร์แคว้นหลิงอวิ๋นของข้า

เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่คิดเลยว่าเซวียนเหอจะทำเช่นนี้ เป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดยอมที่จะถูกทอดทิ้งดีกว่าก็จะไม่ทำร้ายราษฎร นี่จึงจะเป็นผู้ที่มีเมตตาและคุณธรรม

หากว่าซูมู่ไห่พ่อลูกเป็นเช่นนี้ได้ก็จะดีนัก เหตุใดถึงต้องให้คนตายมากมายเช่นนั้นหล่ะ

เฟิ่งหลิงอวิ๋นยิ้ม: "หากว่าท่านยินยอมที่จะยอมจำนนเช่นนั้นข้าก็จะยอมจำนนด้วย อาศัยแสงประกายของท่านได้ด้วยพอดี"

“ท่านจะยอมจำนนได้ง่ายดายเช่นนี้เลยหรือ วันนี้จวินโม่ซ่างไม่ยอมมาสักทีก็เพราะถูกแผนการของท่านทำให้เรื่องเท็จกลายเป็นจริง คาดว่าเขายังนึกว่าสามารถพบเจอท่านได้กำลังดีใจอยู่สินะ?”

ถูกมองออกเฟิ่งหลิงอวิ๋นก็ไม่สะดวกกล่าวสิ่งใดจากนั้นลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า: “ท่านไม่เคยมาที่พระราชวังเฟิ่ง ข้าจะพาท่านไปดูรอบๆ”