(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 905

ตอนที่ 905 รักตราบนิรันดร์ (5)

“ต่อไปก่อนที่จะเริ่มแสดงเพลงนี้…”

พอร้องเพลง ‘เรียนรู้ที่จะรัก’ จบแล้ว เหงื่อเม็ดใสๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของลู่เฉิน แต่อารมณ์ของเขายังดีอยู่ไม่คิดที่จะพักผ่อนใดๆ ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวกับผู้ชมนับหมื่นคน “ผมอยากให้ทุกคนช่วยอะไรหน่อยครับ”

ช่วย? ช่วยอะไรเล่า

ทุกคนสงสัยมาก มีหลายคนตะโกนออกมาโดยตรง โชคดีที่ลู่เฉินไม่ได้เล่นแง่อะไรมากนัก พูดต่อทันที “จริงๆ แล้วง่ายมากครับ ช่วยลดแท่งไฟและป้ายไฟในมือของพวกคุณลงมาก่อน”

พวกแฟนคลับทำตามทันที เหมือนกับฝึกมาแล้วหนึ่งรอบ

“ขอบคุณครับ!”

ลู่เฉินยิ้มเอ่ยว่า “ตอนนี้หยิบโทรศัพท์ของพวกคุณขึ้นมา เปิดแฟลชกล้อง แล้วโบกไปพร้อมกับเพลง!”

วินาทีต่อมา เสียงเพลงดังขึ้น ทุกคนเข้าใจอย่างฉับพลันทันที…‘ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี’!

บทเพลงนี้เป็นหนึ่งในผลงานคลาสสิกของลู่เฉินเช่นกัน เป็นผลงานเพลงที่เขาเปลี่ยนแนวจากเพลงบัลลาดมาเป็นเพลงซอฟต์ร็อก เป็นที่ชื่นชอบอย่างลึกซึ้งของแฟนเพลงมากมายนับไม่ถ้วน

บนที่นั่งผู้ชม พวกแฟนคลับนับหมื่นคนชูโทรศัพท์ขึ้นสูง โบกสะบัดให้แสงไฟพลิ้วไหวไปพร้อมกับทำนองของเสียงเพลง ราวกับดวงดาวส่องประกายระยิบระยับบนท้องฟ้า ถักทอเป็นทางช้างเผือกที่งดงาม

ภาพนี้ถูกบันทึกอย่างชัดเจนจากกล้องมุมสูง กลายเป็นหนึ่งในภาพที่มีสีสันที่สุดของคอนเสิร์ตคืนนี้ จนนักร้องหลายคนอยากจะเลียนแบบ

“ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี จะได้ยินไหม คนที่แหงนมองไปบนนั้น เสียงทอดถอนใจจากความเดียวดายที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจ”

“ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรีจำได้หรือไม่ คนที่เคยเดินอยู่เคียงข้างฉัน แต่ร่างเงานั้นกลับหายไปท่ามกลางสายลม”

“ฉันภาวนาขอให้มีจิตใจที่ใสกระจ่าง มีดวงตาที่ร้องไห้เป็น…”

‘ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี’ ครั้งแรกสุดปรากฏบนเวที ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ ลู่เฉินได้เป็นแชมป์การแข่งขันทั่วประเทศของ ‘ขับร้องให้ห้องจีน’ ด้วยผลงานเพลงนี้ และก้าวเข้าสู่เส้นทางซูเปอร์สตาร์นับตั้งแต่บัดนั้น

หลังจากนั้นเขาได้ร้องเพลงนี้ในเทศกาลดนตรีต่างๆ หลายครั้ง ได้ฐานแฟนเพลงเพิ่มขึ้นมากมาย ความหมายของบทเพลงนี้สำหรับลู่เฉิน จริงๆ แล้วไม่ด้อยไปกว่าเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ เลยทีเดียว

ย้อนนึกถึงช่วงเวลาสี่ปีที่ผ่านมา แล้วร้องเพลงนี้อีกครั้ง ในใจของลู่เฉินรู้สึกปลงอนิจจังอย่างสุดซึ้ง เขาในตอนนั้นยังนอนขดตัวอยู่บนเตียงเดี่ยวในห้องใต้ดินแคบๆ มีหรือจะเคยคิดว่าตัวเองจะได้กลายเป็นดาวจรัสแสงที่สุดบนท้องฟ้า เป็นที่จับตามองของผู้คนนับล้าน

โชคชะตาช่างมหัศจรรย์เช่นนี้ เขารู้ถึงสาเหตุของความสำเร็จของตัวเองอย่างลึกซึ้ง ดังนั้นต่อให้ได้รับความนิยมไร้ซึ่งศัตรู ครอบครองความมั่งคั่งด้วยจำนวนเงินมหาศาล แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เคยหลงตัวเอง

ไม่ลืมความตั้งใจแรก ถึงจะสามารถเดินอยู่บนเส้นทางชีวิตได้ไกลยิ่งขึ้นและมั่นคงยิ่งขึ้น

ต้องเชื่อเสมอว่า แสงสว่างมีตัวตน!

“ทุกครั้งที่ฉันค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่ไม่เจอ ทุกครั้งที่ฉันหลงทางอยู่ในความมืดมิด…”

“โอ้~ ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี โปรดส่องแสงนำทางให้ฉันก้าวเดินไปข้างหน้า~”

เลนส์กล้องวาดผ่านที่นั่งของผู้ชม ทันใดนั้นได้หยุดอยู่ที่ผู้ชมคนหนึ่ง แฟนคลับวัยรุ่นคนนี้กอดแฟนสาวไว้ในอ้อมอกของตัวเองอย่างแน่น ร้องเพลงตามด้วยน้ำตานองหน้า

เขาร้องไห้ขณะร้องเพลงอย่างเต็มที่ แสงแฟลชโทรศัพท์โดยรอบส่องใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาใส

ภาพปรากฏขึ้นบนหน้าจอทั้งสามตัวพร้อมกัน เสียงปรบมือและโห่ร้องดังขึ้นทั่วงานทันที

ไม่มีใครหัวเราะเยาะความอ่อนแอของเขา ไม่มีใครหัวเราะเยาะว่าเขาร้องไห้เหมือนเด็ก เพราะคนที่มีเรื่องราวจะรู้สึกประทับใจเพลงนี้ได้อย่างง่ายดาย น้ำตาไม่ทำให้คนน่าอับอาย แต่ที่น่าอับอายคือหัวใจที่เย็นชา!

ท้องฟ้ายามราตรีของคืนนี้ ลู่เฉินเป็นดาวที่สว่างไสวที่สุด และผู้ชมแปดหมื่นสามพันคนในสนามกีฬาโอลิมปิก ก็เปล่งประกายของตัวเองออกมาเหมือนกัน!

บรรยากาศในคอนเสิร์ต ทะยานขึ้นสู่จุดไคลแมกซ์ด้วยเพลง ‘ดวงดาวที่สุกสกาวที่สุดบนฟากฟ้าราตรี’ บทเพลงนี้

ตอนที่ลู่เฉินร้องเพลงนี้จบแล้ว เขาหลับตาต่อหน้าผู้ชมทุกคน ฟังเสียงโห่ร้องยินดีที่มาจากทุกคน

เขายกมือขวาทาบไปที่หน้าอก สัมผัสหัวใจของตนเอง ราวกับว่าหัวใจของผู้ชมทั้งหมดแปดหมื่นสามพันคนกำลังเต้นอย่างแข็งแกร่งมีพลังไปพร้อมกัน!

ผ่านไปนานพักหนึ่ง ลู่เฉินถึงลืมตา แล้วลดมือลง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา!”