NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1015

“นายห่วงตัวเองก่อนเถอะ” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ หลบหมัดของเจิ้งซาน ไม่สนใจคำพูดของเขาเลย

เห็นคนโง่ร่างใหญ่นี้ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างสองคน หลี่ฝางก็เกิดความอยากแกล้งเขา

แต่หลี่ฝางก็ไม่ได้แก้ไขปัญหาเขาไม่ได้พูด และยังคงพลางหลบ พลางกินอย่างชิวๆ

ท่าทางดูแคลนของหลี่ฝางนี้ ทำเอาเจิ้งซานโมโหแทบระเบิด เขาโจมตีอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ยังคงชกไม่โดนแม้แต่ชายเสื้อของหลี่ฝาง

ไม่นาน ท่าทีแบบนี้ทำเอาเจิ้งซานเสียแรงจนหายใจหืดหอบ

ตอนนั้นจู่ๆ เจิ้งเหวินซิงก็เอ่ยปาก： “ไอ้ขอทาน ไอ้คนอย่างแก มีสิทธิ์อะไรถึงกล้ามากำเริบใส่ฉัน? แกมันก็แค่ไอ้ขยะที่ดีแต่หลบ！”

เขาก็เริ่มรู้สึกท่าไม่ดี จึงใช้คำพูดมารบกวนหลี่ฝาง

ถึงยังไงไอ้หลี่ฝางสู้กันอยู่ก็ยังกินได้ อีกสักครู่ไม่แน่อาจจะพลางสู้พลางนอนเลยก็ได้

งั้นเจิ้งซานต้องเหนื่อยตายทั้งเป็นเพราะเขา?

เจิ้งเหวินซิงเดิมทีคิดว่าหลี่ฝางจะเอาคำพูดเขาไปใส่ใจ ยังอยากจะเอ่ยปากพูด แต่จู่ๆ หลี่ฝางก็มองเขาพลางหัวเราะ

“เอาสิ งั้นฉันเอาจริงแล้วนะ！”

ต่อมา เขาก็ยืนอยู่เฉยๆ แล้วจริงๆ และกระดิกนิ้วไปทางเจิ้งซาน

ทันใดนั้นตาสองข้างของเจิ้งซานก็เป็นประกาย และพูดอย่างพอใจ： “ฉันเห็นว่าแกก็เคยฝึกมาบ้าง เอางี้ ฉันจะยืนอยู่นิ่งๆ ให้นายชก ขอแค่นายสามารถชกให้ฉันขยับได้ ฉันก็จะไม่เอาเรื่องนายแล้ว เป็นไง……”

เจิ้งซานพูดแบบนี้ แววตาของคนรอบข้างที่ดูจนหมดความสนใจไปก็เบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เบนไปในทิศทางใหม่ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

ถึงยังไงการสู้นายต่อยฉันหลบเมื่อกี้จะทำให้ทุกคนดูจนเบื่อแล้ว ล้วนแต่อยากจะเห็นทั้งสองต่อสู้กันจริงๆ สุดท้ายแล้วใครจะเก่งกว่ากัน

“ให้คนตัวโตอย่างนายขยับ?” หลี่ฝางกลับทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยพลางพูด： “ถึงแม้จะยุ่งยากนิดหน่อย แต่ว่าจะลองก็ได้”

“คิดว่าจะซ่อนฝีมืออะไรไว้！”

คนรอบข้างได้ยินหลี่ฝางพูดก็ตะโกนขึ้นทันที

“แต่ทำให้เขาขยับนิดเดียวยังลำบาก อย่ามาทำตัวขายหน้าตรงนี้เลย！”

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ หลี่ฝางก็ทำท่าราวกับลำบากใจ และพูดแค่： “งั้นนายเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”

ตอนนั้น เจิ้งซานก็ทำท่าทีมีเลศนัย ออกแรงสุดพลัง ร่างทั้งร่างราวกับยึดติดกับพื้นเหมือนลูกตุ้มตาชั่ง และพูดเสียงดัง： “เข้ามาสิ ถ้าหาก……”

ต่อมา เสียงพูดของเจิ้งซานก็ถูกหยุดไว้ ราวกับจู่ๆ ก็ถูกอะไรบางอย่างมันขัดอย่างนั้น

คนดูพอเห็นภาพนี้ ต่างก็ขนลุก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“นาย……พวกนายดูนั่น……” ขณะที่ทุกคนรู้สึกประหลาด จู่ๆ ก็มีคนชี้ไปตรงด้านหน้าของเจิ้งซาน แล้วพูด “ตรงนั้นมีอะไรอยู่ใช่มั้ย?”

“อะไร?”

คนรอบข้างรีบเบิกตาดู แต่กลับไม่เห็นอะไร

คำพูดของหลี่ฝาง และดึงความสนใจของคนดูอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจิ้งเหวินซิง

และเจิ้งเหวินซิงในตอนนั้น กลับพูดด้วยที่หน้าไม่อยากจะเชื่อ： “นาย……นายทำได้ยังไงกัน?”

เมื่อเห็นหลี่ฝางเดินเข้ามา เจิ้งเหวินซิงก็ตกใจจนเซถอยหลัง

หรือว่าหนุ่มๆ อย่างหมอนี่ ถึงกับมีความสามารถระดับปรมาจารย์งั้นเหรอ?

“เหอะๆ แน่นอนว่าต้องใช้ความสามารถถึงทำได้” หลี่ฝางยิ้มอ่อน จากนั้นก็ทำหน้าเย็นชาลง

“จะไสหัวออกไปเองหรือว่าให้ฉันโยนออกไป นายเลือกเอาเองสักอย่าง อย่าอยู่ที่นี่ทำให้คนอื่นเสียเวลา”

เมื่อเจิ้งเหวินซิงเห็นว่าหลี่ฝางจะลงมือจริงๆ ก็ตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้： “ไอ้ชั่ว ฉันคือตระกูลครึกครื้น……”

“ไอ้ชั่ว ฉันคือ……”

“ฉันคือ……”

“เอาล่ะๆ ฉันรู้ว่านายคือคนของตระกูลเจิ้งแห่งเมืองตง ที่ฉันจัดการก็คือนาย！” หลี่ฝางพูดอย่างรำคาญ

“นายกล้าทำร้ายฉัน งั้นรอการล้างแค้นจากตระกูลเจิ้งได้เลย！” เจิ้งเหวินซิงยังคงพูดอย่างภายนอกแข็งกร้าวแต่ภายในอ่อนปวกเปียก

“เหอะๆ ” หลี่ฝางเดินเข้าไปด้านหน้าต่อ เจิ้งเหวินซิงก็ถอยหลังไม่หยุด

คนรอบข้าง รีบแหวกทางให้เจิ้งเหวินซิง กลุ่มคนที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น หรือพวกที่อยากรู้อยากเห็นอยากดูความครึกครื้น ทุกคนล้วนรอผลลัพธ์ที่กำลังจะมาถึง