NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1018

หลิวฮุยตะโกนเสียงดังทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะเอียงหูออกจากโทรศัพท์ ขมวดคิ้วพลางพลางแคะหู

“สองร้อยล้าน? เป็นใครกันที่ยอมจ่ายเงินนี่?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? ทีมตรวจสอบของพวกเราสังเกตเห็นข้อมูลของนายก็ไม่เลวแล้ว จะให้ไปหาคนที่ให้เงินรางวัลจากที่ไหน? นายระวังตัวเองหน่อยเถอะ”

หลิวฮุยบ่นหลี่ฝางอย่างเอือมๆ และก็วางสายไป

หลี่ฝางยิ้มอ่อนๆ ดาร์กเว็บพวกนี้ คนที่มีอำนาจทุกคนจะคิดหาวิธีตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ไม่เช่นนั้นจะไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกล่าหัวหรือไม่ มันกระอักกระอ่วนขนาดไหน?

โดยเฉพาะพวกหลิวฮุย ยิ่งต้องจับตาดูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ดูว่าบนดาร์กเว็บจะมีรายชื่อที่พวกเขาปกป้องปรากฏอยู่หรือไม่

ถ้ามีใครไม่ลืมหูลืมตากล้าเสนอรางวัลค่าหัวของคนที่พวกเขาปกป้องในดาร์กเว็บ ไม่ต้องพูดเรื่องตรวจสอบข้อมูลเงินรางวัลเลย วันนั้นพวกเขาสามารถฆ่าคนที่ประกาศเงินรางวัลได้เลย

“แต่ว่าเป็นใครกันแน่นะที่จู่ๆ ลงเงินรางวัลให้ฉัน? คงไม่ใช่เจิ้งเหวินซิงที่ล้มอยู่กลางถนนนั่นหรอกมั้ง?” หลี่ฝางแอบเดาอยู่ในใจ ถึงยังไงคนที่เขาสร้างปัญหาด้วยช่วงนี้ คนที่สามารถเอาเงินสองร้อยล้านเหรียญออกมาได้อย่างง่ายๆ เหมือนจะมีแค่เจิ้งเหวินซิงนะ

ตอนนี้ โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้นอีก

ครั้งนี้เป็นเบอร์เดี่ยวๆ เอาไว้ใช้ติดต่อแค่พวกเฉินหรานเท่านั้น

หลี่ฝางขมวดคิ้ว เขาเคยสั่งเฉินหรานไว้ ถ้าไม่มีเรื่องที่เร่งด่วนไม่ต้องโทรเบอร์นี้ แต่หากโทรมาแล้ว ก็แสดงว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้น

หลี่ฝางรับสาย เสียงหายใจที่หนักหน่วงของเฉินหรานก็ดังขึ้นจากด้านใน： “เจ้านาย พวกเราถูกจับแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงหลี่ฝางเข้มลง

ในโทรศัพท์มีเสียงอู้อี้ของเฉินหรานดังขึ้นและก็เปลี่ยนเป็นเสียงงึมงำภาษาจีน： “สวัสดี คนแปลกหน้า ช่วงนี้นายหาเรื่องมาให้พวกเราไว้เยอะ คืนนี้สี่ทุ่ม ที่โรงงานเฉินซีเลขที่17 นายมาคนเดียว ห้ามพกอาวุธใดๆ มาทั้งสิ้น ถ้าหากไม่มา เด็กของนายพวกนี้จะลงไปดำน้ำในทะเล ถ้าหากนายพาคนอื่นหรือพกอาวุธมา เด็กของแกพวกนี้จะถูกไปเลี้ยงเป็นอาหารหมา ฉันหวังว่านายจะมา”

“ติ๊ด！” สายตัดไปแล้ว หลี่ฝางฟังเสียง “ตู๊ดๆ ” ที่ดังขึ้นจากด้านใน ความเย็นชาก็ปรากฏในดวงตา

คนที่จับพวกเฉินหรานไป ก็คงจะมีแต่พวกกลุ่มคนผิวสีที่มีอำนาจนั่นแล้ว

หลังจากตกดึก หลี่ฝางก็รีบไปถึงสถานที่ที่พูดในโทรศัพท์ ก็พบว่ามันคือโรงงานร้าง ไกลออกไปยังสามารถได้ยินเสียงหมาป่าหอนอยู่ในนั้นได้เลย

ประตูใหญ่ปิดแน่น ด้านนอกมีรถตู้สองคันจอดไว้ รั้วล้อมสูงสามเมตรที่ขึงกรงเหล็กกับกระจกที่แตก

หลี่ฝางดูรอบๆ โรงงานจากที่ไกลๆ ไปหนึ่งรอบ และก็ไม่สามารถยืนยันได้เลยว่าที่นี่จะใช่รังโจรธรรมดาหรือไม่

ขณะนั้น จู่ๆ ด้านข้างก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์โผล่มา ในมือของพวกเขาชูปืนปก ค่อยๆ เล็งไปที่หลี่ฝาง

คนพวกนี้ก็รู้ว่าหลี่ฝางไม่ธรรมดา คนที่ทะเลาะและสามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง ดังนั้นสีหน้าของแต่ละคนจึงระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ไม่กล้าประมาท

คนผิวสีที่นำกลุ่มถือปืน เดินมาถึงด้านหน้าหลี่ฝาง หน้าสีดำมีความลนลานเล็กน้อย： “เป็นนายที่ฆ่าคนของพวกเรา? แถมยังแย่งของของพวกเรา?”

“หัวหน้าของพวกนายอยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ? รีบให้เขาโผล่หัวมา อย่าทำให้ฉันเสียเวลา” หลี่ฝางพูดอย่างไม่เกรงใจ

“นายนี่อวดดีจริงๆ หวังว่าอีกครู่นึงจะยังทนไหว” คนผิวสีคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา และขยับปืน แสดงความหมายให้หลี่ฝางเดินเข้าไปด้านใน

หลี่ฝางไม่พูดอะไร และเดินเข้าไปในโรงงานโดยมีกลุ่มคนผิวสีล้อมรอบ คนผิวสีคนนั้นเดินอยู่ด้านหลังเขา จ้องไปที่ท่าทางของหลี่ฝาง