NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1042

ในเวลานี้เอง หยางฉงก็เดินเข้ามาจากที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วเอ่ยปากพูดว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

เจางยู่มองดูหยางฉง พูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้มว่า “คุณหนูหยาง ฮ่าๆ ฉันกับคู่หมั้นของคุณหลิวเห้าปอเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ว่ามีคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรมั่วเข้ามาในงานเลี้ยง ฉันเลยให้ยามรักษาความปลอดภัยไล่เขาออกไปก็เท่านั้นเอง”

ฐานะของจางยู่คนนี้ น่าจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เป็นถึงทายาทคนเดียวของบริษัทเฉินเย่

เมื่อพูดถึงด้านสินทรัพย์เงินลงทุนนั้น บริษัทเฉินเย่ถึงแม้จะสู้ตระกูลหยางไม่ได้ก็ตาม แต่ว่าจางยู่คนนี้เป็นลูกโทนของผู้อำนวยการใหญ่บริษัทเฉินเย่ ก็ย่อมเหนือกว่าเธออย่างมากทีเดียว

ไม่คิดอยากจะผิดใจกับอีกฝ่ายหนึ่ง หยางฉงได้แต่เก็บความโกรธไว้แล้วพูดว่า “คุณชายจาง เขาเป็นเพื่อนชายของฉันเอง มาเป็นเพื่อนฉันในงานเลี่ยงครั้งนี้ เพียงแต่ไม่ชอบใส่ชุดสูท จึงใส่ชุดลำลองธรรมดามาในงานเท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางฉงแล้ว หลิวเห้าปอโกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง

“หยางฉง ในสายตาของคุณยังมีคู่หมั้นอย่างฉันอยู่อีกหรือเปล่า?” หลิวเห้าปอโกรธจนเสียสติจนตะคอกเสียงดังใส่

หยางฉงพูดตอบโต้กลับไปอย่างไม่เกรงใจเลยว่า “หลิวเห้าปอ คุณหยุดทำลายชื่อเสียงของฉันจนป่นปี้เสียที! รู้จักอายเสียบ้าง พวกเราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย!”

จางยู่ที่อยู่ด้านข้างก็จงใจพูดขึ้นว่า “แปลกจังเลย เมื่อกี้คนนี้บอกว่าตัวเองเป็นคนขับรถ ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมกลายเป็นเพื่อนชายของคุณหนูหยางไปได้ล่ะ?”

หลี่ฝางลุกขึ้นยืน ถามด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “เพื่อนชายของหยางฉงจะเป็นคนขับรถไม่ได้เหรอไง?”

“แกหุบปากไปเลย” หลิวเห้าปอโกรธจนแทบระเบิด ชี้หน้าหลี่ฝางอย่างดุดันแล้วพูดว่า “อยู่ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้น!”

เพี๊ยะ!

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของเขา หลี่ฝางก็ตบหน้าไปหนึ่งฉาก

หลิวเห้าปอถูกตบจนมึนงงไปหมด มองหน้าหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แกกล้าตบฉันเหรอ?”

“ตบแกแล้วยังไงล่ะ?” หลี่ฝางทำตาหรี่ เดิมทีที่คิดว่าอยากจะให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปอย่างสงบเงียบ แต่คิดไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่ตามมายั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกบีบคั้นจนทนไม่ไหวจึงต้องลงมือกับเขา

ผู้คนที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นก็คิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางถึงกับลงมือทำร้ายคนเช่นนี้ นี่มันดุดันเกินไปแล้ว!

จางยู่ที่เมื่อครู่ยังแสดงท่าทีโอหังอวดบารมีอยู่ก็ค่อยๆถอยหลังไปหลายก้าว เขาก็ไม่อยากที่จะถูกตบเป็นรายต่อไป

ถูกคนตบหน้าต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี

ตอนนี้ ก็มีผู้คนจำนวนมากขึ้นที่สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตรงนี้แล้ว ต่างเข้าไปมุงดูความครึกครื้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลิวเห้าปอใช้มือปิดหน้ายืนงงอยู่หลายวินาที ในที่สุดดูเหมือนจะได้สติคืนมาแล้ว จึงแหกปากตะโกนเสียงดังไปว่า “แกกล้าตบฉันเหรอ? ฉันจะให้แกเจอดีเสียบ้าง! พี่หยาง!”

ผู้ชายร่างสูงใหญ่บึกบึนแข็งแรงสูงราวประมาณสองเมตร รีบวิ่งมาจากที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

“คุณชายครับ มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ!”

“ฉันถูกคนทำร้าย!” หลิวเห้าปอยื่นมือไปชี้หน้าหลี่ฝาง แล้วพูดด้วยเสียงเข้มว่า “จัดการเก็บไอ้หมอนี่ให้ฉันที!”