NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1042

ในเวลานี้เอง หยางฉงก็เดินเข้ามาจากที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วเอ่ยปากพูดว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

เจางยู่มองดูหยางฉง พูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้มว่า “คุณหนูหยาง ฮ่าๆ ฉันกับคู่หมั้นของคุณหลิวเห้าปอเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ว่ามีคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรมั่วเข้ามาในงานเลี้ยง ฉันเลยให้ยามรักษาความปลอดภัยไล่เขาออกไปก็เท่านั้นเอง”

ฐานะของจางยู่คนนี้ น่าจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เป็นถึงทายาทคนเดียวของบริษัทเฉินเย่

เมื่อพูดถึงด้านสินทรัพย์เงินลงทุนนั้น บริษัทเฉินเย่ถึงแม้จะสู้ตระกูลหยางไม่ได้ก็ตาม แต่ว่าจางยู่คนนี้เป็นลูกโทนของผู้อำนวยการใหญ่บริษัทเฉินเย่ ก็ย่อมเหนือกว่าเธออย่างมากทีเดียว

ไม่คิดอยากจะผิดใจกับอีกฝ่ายหนึ่ง หยางฉงได้แต่เก็บความโกรธไว้แล้วพูดว่า “คุณชายจาง เขาเป็นเพื่อนชายของฉันเอง มาเป็นเพื่อนฉันในงานเลี่ยงครั้งนี้ เพียงแต่ไม่ชอบใส่ชุดสูท จึงใส่ชุดลำลองธรรมดามาในงานเท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางฉงแล้ว หลิวเห้าปอโกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง

“หยางฉง ในสายตาของคุณยังมีคู่หมั้นอย่างฉันอยู่อีกหรือเปล่า?” หลิวเห้าปอโกรธจนเสียสติจนตะคอกเสียงดังใส่

หยางฉงพูดตอบโต้กลับไปอย่างไม่เกรงใจเลยว่า “หลิวเห้าปอ คุณหยุดทำลายชื่อเสียงของฉันจนป่นปี้เสียที! รู้จักอายเสียบ้าง พวกเราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย!”

จางยู่ที่อยู่ด้านข้างก็จงใจพูดขึ้นว่า “แปลกจังเลย เมื่อกี้คนนี้บอกว่าตัวเองเป็นคนขับรถ ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมกลายเป็นเพื่อนชายของคุณหนูหยางไปได้ล่ะ?”

หลี่ฝางลุกขึ้นยืน ถามด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “เพื่อนชายของหยางฉงจะเป็นคนขับรถไม่ได้เหรอไง?”

“แกหุบปากไปเลย” หลิวเห้าปอโกรธจนแทบระเบิด ชี้หน้าหลี่ฝางอย่างดุดันแล้วพูดว่า “อยู่ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้น!”

เพี๊ยะ!

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของเขา หลี่ฝางก็ตบหน้าไปหนึ่งฉาก

หลิวเห้าปอถูกตบจนมึนงงไปหมด มองหน้าหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แกกล้าตบฉันเหรอ?”

“ตบแกแล้วยังไงล่ะ?” หลี่ฝางทำตาหรี่ เดิมทีที่คิดว่าอยากจะให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปอย่างสงบเงียบ แต่คิดไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่ตามมายั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกบีบคั้นจนทนไม่ไหวจึงต้องลงมือกับเขา

ผู้คนที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นก็คิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางถึงกับลงมือทำร้ายคนเช่นนี้ นี่มันดุดันเกินไปแล้ว!

จางยู่ที่เมื่อครู่ยังแสดงท่าทีโอหังอวดบารมีอยู่ก็ค่อยๆถอยหลังไปหลายก้าว เขาก็ไม่อยากที่จะถูกตบเป็นรายต่อไป

ถูกคนตบหน้าต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี

ตอนนี้ ก็มีผู้คนจำนวนมากขึ้นที่สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตรงนี้แล้ว ต่างเข้าไปมุงดูความครึกครื้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลิวเห้าปอใช้มือปิดหน้ายืนงงอยู่หลายวินาที ในที่สุดดูเหมือนจะได้สติคืนมาแล้ว จึงแหกปากตะโกนเสียงดังไปว่า “แกกล้าตบฉันเหรอ? ฉันจะให้แกเจอดีเสียบ้าง! พี่หยาง!”

ผู้ชายร่างสูงใหญ่บึกบึนแข็งแรงสูงราวประมาณสองเมตร รีบวิ่งมาจากที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

“คุณชายครับ มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ!”

“ฉันถูกคนทำร้าย!” หลิวเห้าปอยื่นมือไปชี้หน้าหลี่ฝาง แล้วพูดด้วยเสียงเข้มว่า “จัดการเก็บไอ้หมอนี่ให้ฉันที!”

นี่มันเหมือนจงใจแกล้งหลอกให้ตายใจชัดๆ!

แต่หลี่ฝางกลับไม่ได้จงใจแกล้งหลอกให้ตายใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมัดนี้ของตัวเองจะมีพลังมากมายขนาดนี้ ดูเหมือนออกแรงมากเกินไปหน่อยแค่นั้นเอง

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ในใจหลี่ฝางกลับนึกสนุกขึ้นมา หันไปจ้องมองหลิวเห้าปอตาเขม็ง รังสีอํามหิตแผ่ซ่านออกมาพุ่งตรงไปปกคลุมหลิวเห้าปอไว้ทันที

หลิวเห้าปอตอนนี้กลับถูกหมัดนี้ของหลี่ฝางตกใจกลัวจนเสียสติไปหมด แล้วถูกหลี่ฝางทำตาเขม็งใส่อีก ยิ่งตกใจจนเข่าอ่อนนั่งลงไปกองกับพื้น ร่างกายส่วนล่างก็ส่งกลิ่นเหม็นโชยออกมา

เขาตกใจกลัวจนปัสสาวะราดไปแล้ว

“ใครมาก่อเรื่อง! คุณชายหลิว? เรื่องอะไรกันแน่? ใครกล้าทำร้ายคุณชายหลิว!”

คนที่รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงก็รีบเบียดออกมาจากฝูงชน เมื่อเห็นสถานการณ์นี้แล้วก็ตะโกนขึ้นมาทันที

“ลูกพ่อ ใครทำร้ายลูกล่ะ?” พ่อหลิวก็แหวกฝูงชนออกมา เมื่อเห็นสภาพลูกชายตัวเองเป็นเช่นนี้ เขาโกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง

“แกเป็นแค่คนขับรถคนหนึ่ง ก็กล้ามาทำร้ายคนเหรอ?” พ่อหลิวถึงกับรู้จักหลี่ฝาง พูดตะคอกใส่ด้วยความโกรธจนเสียสติ “เป็นเพราะหยางฉงสั่งให้แกทำอย่างนี้ใช่ไหม?”

“ฉันก็แค่เห็นลูกชายแกขัดหูขัดตา เลยคิดอยากจะตื้บสักที!” หลี่ฝางพูดอย่างเรียบๆ “อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ลาออกแล้ว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหยางฉงเลย”

“แต่จงใจอวดเบ่งโอหังใส่ฉันใช่ไหม?” พ่อหลิวโกรธจนแทบบ้าคลั่ง “คอยดูนะฉันจะหาคนมากระทืบแกให้ตายไปเลย!”