NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1044

“คุณหนูหยาง ในที่สุดฉันก็หาคุณจนพบ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังแว่วมาจากข้างนอก จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางดูสง่าเรียบร้อย อายุราว30กว่าเดินเข้ามา

หยางฉงคิดอยู่สักครู่ก็นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนี้มาหาตัวเอง จึงรีบถามว่า “คุณคือ......”

“ฉันชื่อต้ายหมิง เป็นเลขาของโจวซู ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วพูดว่า“โจวซูอยากจะขอเชิญท่านและน้องชายที่ช่วยเหลือโจวซูคนนั้นไปพบหน่อย”

หลี่ฝางได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ท่านพี่โจหายดีแล้วเหรอ?”

เขาคิดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนคนนั้นที่เขาช่วยไว้ตอนเช้านี้ พอตกกลางคืนฝ่ายตรงข้ามก็หาตัวเองพบแล้ว

“น้องชาย คุณใช่ไหมที่ช่วยโจวซูเอาไว้? ฮ่าๆๆ โจวซูตอนนี้หายดีแล้ว รีบตามฉันมาเถอะ โจวซูรอคุณอยู่นะ!”

ต้ายหมิงพูดพลางเดินเข้ามาหา

หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้ฉันคิดอยากจะไปแต่ก็ไปไม่ได้แล้ว ยังมีเรื่องยุ่งยากรออยู่เลย!”

ต้ายหมิงมองดูบริเวณรอบๆที่วุ่นวายเลอะเทอะไปหมด ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

ในไม่ช้า หัวหน้าคณะตำรวจก็เดินเข้ามาเล่ารายละเอียดสถานการณ์ให้ฟัง

หลังจากต้ายหมิงรู้ที่มาที่ไปของเรื่องแล้ว จึงจุงมือหัวหน้าคณะตำรวจคนนั้นแล้วพูดกระซิบอะไรสักอย่างหนึ่ง

จากนั้นหัวหน้าคณะตำรวจเดินกลับมาแล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกคุณเตรียมที่จะไกล่เกลี่ยกันเองได้แล้ว งั้นก็จัดการกันเองก็แล้วกันนะ!”

พวกตำรวจก็จากไปอย่างรวดเร็ว

“คุณหลี่ หมดเรื่องแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ต้ายหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม

หลี่ฝางก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วส่งสัญญาณให้หยางฉง

“ฉันไปด้วย!” หยางฉงดีใจที่โผวิ่งเข้ามา กอดแขนของหลี่ฝางไว้ แล้วเดินไปพร้อมกับหลี่ฝาง

ผู้คนที่เหลืออยู่ในงานเลี้ยงต่างก็มองหน้ากัน แล้วหันไปมองพ่อหยางเป็นครั้งคราว

พวกเขารู้ว่า ตระกูลหยาง กำลังจะโชคดีแล้ว!

พวกหลี่ฝางสามคนก็มาถึงโรงพยาบาลประจำเมือง ต้ายหมิงก็เดินนำทาง ทั้งสามคนก็มาถึงห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง

เมื่อเข้าไปในห้องผู้ป่วยแล้ว ก็เห็นโจวซูที่ตัวเองเคยช่วยไว้เมื่อเช้านี้กำลังส่งยิ้มให้ตัวเองแล้วพูดว่า “เจ้าน้องชาย คิดไม่ถึงล่ะสิฉันจะหาก็คุณเจอได้เร็วขนาดนี้?”

หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้นมา “พี่ชายช่างร้ายกาจจริงๆ แล้วร่างกายตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“โชคดีที่มีคุณอยู่ ไม่เช่นนั้นแล้ว ขาของฉันนี่คงพิการไปแล้วล่ะ” โจวซูพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้กลับไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากแล้ว นอนพักฟื้นสักพักก็หายดีแล้วล่ะ”

โจวซูในเวลานี้ไม่ได้วางฟอร์มอะไรเลย ดูไปแล้วก็เหมือนรุ่นคุณลุงธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น

หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมก็แค่เดินผ่านไปพอดี คงจะไม่ช่วยก็ไม่ได้แล้วสิ?”

“เจ้าหนูน้อย ฉันชอบนิสัยคุณแบบนี้” โจวซูยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนนี้คุณบอกฉันได้แล้วยังว่าคุณชื่ออะไร?”

“หลี่ฝาง” ชื่อนี้หลี่ฝางก็เพิ่งจะรู้เมื่อครู่นี้เอง ก็ไม่ปิดบังที่จะบอกโจวซู อีกแล้ว

“ชื่อนี้ไม่เลวเลยนะ” โจวซูพูดด้วยรอยยิ้ม