NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1051

วินาทีต่อมา ฝ่ามือข้างนั้นก็ได้จับหมัดของส้งหลงเอาไว้แน่น

และพลังหมัดนี้ของส้งหลงนั้น เป็นเหมือนดั่งวัวโคลนลุยทะเล ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ถูกหลี่ฝางจับเอาไว้แน่น ไม่อาจเข้าใกล้ได้อีก

ส้งหลงออกแรงพยายามสลัดหลุดจากการควบคุมของหลี่ฝาง กลับรู้สึกว่ามือที่จับหมัดของตัวเองเอาไว้นั้นเหมือนทำมาจากเหล็กกล้า ทำยังไงก็สลัดไม่หลุด

เมื่อเห็นดังนั้น ส้งหลงเปลี่ยนกลยุทธ์ในการต่อสู้ทันที ยกเท้าขึ้นมาแล้วเตะไปที่เอวของหลี่ฝาง พยายามพิฆาตในครั้งเดียว บังคับให้หลี่ฝางไม่อาจไม่ปล่อยมือ

แต่น่าเสียดาย การโจมตีเช่นนี้ไม่มีผลอะไรกับหลี่ฝางเลย

เพราะว่าฝีมือของทั้งสองคนนั้นห่างกันมากจริง ๆ

ส้งหลงที่มีความสามารถเพียงกำลังภายนอกช่วงหลัง ถึงแม้เผชิญหน้ากับคนธรรมดา จะชนะได้อย่างราบรื่น แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่ฝาง ต่อให้เป็นหลี่ฝางที่พึ่งเรียนรู้การขับเคลื่อนกำลังภายในจากกู่ยี่เทียน เขาก็ไม่อาจต้านทานได้

เสียงตะโกนอย่างเร่าร้อนของโจวหมิงดังลอยมาจากด้านหลัง: “หัวหน้าสู้ ๆ สั่งสอนไอ้หมอนั่น!”

นอกจากโจวหมิง คนอื่น ๆ ถึงแม้จะไม่ได้ตะโกนออกมา แต่การแสดงออกก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

เพราะว่าคนพวกนี้เคารพเชิดชูพลังอำนาจ ส่วนหลี่ฝางและส้งหลง ต่างก็มีพลังอำนาจที่มากกว่าพวกเขาอีกเยอะ นอกจากนี้ ยังได้แสดงพลังเหล่านั้นออกมาต่อหน้าของพวกเขาอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน

ส่วนจางเสว่ที่อยู่ด้านข้างนั้นบนใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ใบหน้าเล็ก ๆ มีความเป็นห่วงเขียนอยู่เต็มไปหมด

เธอเคยเห็นฝีมือของส้งหลงมาก่อน เผชิญหน้ากับพวกอันธพาลเป็นสิบกว่าคน ส้งหลงเพียงคนเดียวก็สามารถเอาชนะพวกมันได้แล้ว ความแข็งแกร่งเช่นนั้นทำให้จางเสว่ไม่อาจลืมเลือน

แต่ถึงยังไงหลี่ฝางก็เป็นคนที่ประธานหยางพามาด้วยตัวเอง อีกทั้งเธอเพิ่งแต่งตั้งหลี่ฝางเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ถ้าหากหลี่ฝางสู้แพ้และต้องจากไปแบบนี้ ต่อไปคนพวกนี้ก็จะไม่ยิ่งไม่เชื่อฟังเธอขึ้นไปอีกหรอกเหรอ

เมื่อคิดเช่นนั้น จางเสว่ก็ยิ่งเป็นกังวลขึ้นไปอีก ขณะเดียวกันนั้นก็รู้สึกเสียใจภายหลังกับสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจไปก่อนหน้าหนี้

ณ เวลานี้ การต่อสู้ระหว่างหลี่ฝางและส้งหลงนั้นดุเดือดขึ้นมากกว่าเดิม

การโจมตีของส้งหลงทั้งรวดเร็วและทรงพลัง แต่ที่หน้าฝากของเขากลับมีเหงื่อผุดออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เพราะเขาพบว่า ไม่ว่าตัวเองจะโจมตีหลี่ฝางยังไง โจมตีจากมุมไหน หลี่ฝางก็ยังสามารถหลบการโจมตีของเขา จากมุมที่น่าเหลือเชื่อได้อย่างง่ายดาย

พลังและความเร็วเช่นนั้น ถึงขั้นทำให้ส้งหลงไม่อาจเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายทำแบบนั้นได้อย่างไร

นอกจากนี้หลี่ฝางเพียงแค่ป้องกันตัว แต่ไม่โจมตี ราวกับต้องการที่จะดูว่าส้งหลงจะทนได้ถึงเมื่อไหร่

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป ส้งหลงรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหนื่อยจนแทบหายใจไม่ทัน หลี่ฝางกลับยังคงไม่รีบร้อน และรับมือจากการโจมตีของส้งหลงได้อย่างง่ายดาย

ในเวลานี้ ส้งหลงไม่อาจทนต่อความโกรธที่อยู่ในใจได้อีกต่อไป ในขณะที่หมัดทั้งสองข้างถูกขวางเอาไว้ สองตาของเขาแดงก่ำ และเงยหน้าขึ้นกระแทกตรงเข้าไปที่หัวของหลี่ฝางทันที

เขาคิดที่จะโจมตีด้วยกระบวนท่าอันแปลกประหลาด เอาชนะในกระบวนท่าเดียว

ไม่ตัวเองชนะ ก็หลี่ฝางชนะ ไม่ว่าจะเป็นกรณีใด ก็ดีกว่าถูกทำให้ค่อย ๆ หมดพลังไปแบบนี้

เมื่อเห็นเช่นนั้น ในดวงตาของหลี่ฝางก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

ถ้าหากหลี่ฝางยินยอม เขาสามารถฆ่าส้งหลงได้ภายในกระบวนท่าเดียว แต่เขาไม่ทำแบบนั้น เพราะเขาต้องการกำราบส้งหลงอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้การโจมตีให้เขาแพ้ภายในกระบวนท่าเดียวทำให้เขาท้อแท้ใจ และไม่ทำงานอยู่ที่นี่ต่อ

เขาต้องการให้ส้งหลงอยู่ต่อ อยู่จัดการดูแลที่นี่

ทุ่มเททั้งกายทั้งใจ จะสบายเท่าเป็นเถ้าเก่าไม่ต้องทำอะไรได้ยังไง?

และในตอนนี้ แค่กำราบให้ได้ก็เพียงพอแล้ว

“งั้นก็จัดการนายเลยแล้วกัน!”