NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1067

ท่าทีของคนอื่นๆ ในสถานที่แห่งนี้ก็ไม่ได้ดีกว่าคุณชายโล่เท่าไหร่ ทุกคนต่างคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในจินตนาการ

“ให้ตายเถอะ ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันนะ！”

ทุกคนต่างซุบซิบกันขึ้นมา

การทำให้เฟ่ยเหวินเย่าตามมาได้ แล้วให้ปรมาจารย์อู๋คุกเข่าลง เกรงว่าการแต่งกายที่ธรรมดาของเขา ท่าทีที่เป็นเหมือนขอทานนั้น ก็ทนไม่ได้ที่จะให้คนเหล่านี้ไม่สนใจได้

ในตอนนั้นเอง มีแขกตาไวคนหนึ่งเปิดตัวตนของหลี่ฝางออกมากะทันหัน “คนคนนี้ เป็นอันดับกำลังภายในหลี่ฝาง！”

“เขานั่นเอง！”

“นั่นสิ ฉันจำได้แล้ว ว่าคืนวันนั้นฉันเองก็ได้เข้าร่วมงานสังสรรค์นั้น！”

“เป็นเขาจริงๆ ด้วย นี่ต้องมีอะไรดีๆ ให้ดูแล้วแน่นอน”

ผู้คนเหล่านั้นต่างคุยกันไปต่างๆ นานา

แต่สิ่งที่คนเหล่านั้นพูดกัน หลี่เหวยเหมือนจะรู้ได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองเพิ่งจะหาเรื่องใหญ่ไป แต่เขาไม่รู้ว่าอันดับของอันดับกำลังภายในนั้นเป็นอย่างไร

ถึงแม้จะได้ฟังคนรอบๆ คุยกันมากมาย เมื่อมองแววตาของหลี่ฝางก็ยังมีความเคารพอยู่มาก แต่เขาก็ยังกังวลใจ แต่กลับเห็นหลี่ฝางโบกมือเบาๆ เพื่อให้หลี่เหวยไม่ต้องกลัว

น่าประหลาด ที่ในใจของหลี่เหวยกลับสงบลงทันที

“อู๋เฉินเสียมารยาทต่อปรมาจารย์ ขอให้ปรมาจารย์ลงโทษด้วยเถอะ！”

ปรมาจารย์อู๋พูดเสียงดังด้วยความเคารพ

แต่ท่าทีของเขาแบบนี้นั้น กลับทำให้เฟ่ยเหวินเย่าตกใจ

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี เฟ่ยเหวินเย่านั้นไม่เคยเห็นอู๋เฉินเคารพใครมากขนาดนี้มาก่อน

ตอนแรกเขาอยากจะพูดอะไรดีๆ สักหน่อย แต่เรื่องมันก็ผ่านไปทั้งแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าอู๋เฉินจะยอมคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่ฝางแบบนี้ แถมยังคุกเข่าอย่างเต็มใจด้วย

ความรู้สึกที่มีให้เฟ่ยเหวินเย่า เหมือนกับว่าการที่อู๋เฉินคุกเข่าให้หลี่ฝางนั้น กลับเป็นเกียรติของอู๋เฉินอย่างไรอย่างนั้นเลย

ถึงแม้ว่าจะนบน้อมกับคนที่มีฐานะแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้เข้าใจมากมายว่าอันดับกำลังภายในมันมีความหมายกับนักรบอย่างไร นักรบที่ไม่มีกำลังภายในคนหนึ่งเมื่อได้เห็นอันดับกำลังภายใน ในใจของเขาก็เกิดความเคารพเป็นอย่างมาก

หลี่ฝางในตอนนี้ ไม่ได้รู้สึกแย่กับท่าทีที่ปรมาจารย์อู๋เคารพ

เขาไม่ได้ทำให้ปรมาจารย์อู๋ลำบากใจ ก่อนจะโบกมือพลางพูดออกไป “เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ”

ในใจของอู๋เฉินนั้นสงบลง เพราะรู้ว่าหลี่ฝางจะไม่ทำให้เขาลำบากใจ เลยรีบลุกขึ้น ก่อนจะยืนอยู่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ

หลี่ฝางไม่ได้เสียเวลาไปกับปรมาจารย์อู๋ แต่หันไปถามหลี่เหวย “ทำไมพวกคุณถึงทะเลาะกันแบบนี้？”

เมื่อหลี่เหวยได้ยินหลี่ฝางถามคำนี้ ก็โกรธขึ้นมา ก่อนจะตะโกนพลางชี้ไปที่คุณชายโล่ “นายคนนี้ใส่ร้ายว่าฉันไปทำนาฬิกาเขาพัง ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนมาชนเห็นๆ อีกอย่างนาฬิกาของเขามันชนจนแตกง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน ทำมาจากกระดาษหรือไง？”

หลี่เหวยไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชายโล่ถึงตามตัวเองไม่หยุด หลี่ฝางนั้นนึกถึงแววตาที่คุณชายโล่มองนิ่งหรงหรง ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรได้

หลี่ฝางหันหัวมามองคุณชายโล่ ก่อนจะตะโกนออกมา “คุณชายโล่ใช่ไหม？”