NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1072

ในตอนนั้นเอง คำพูดนี้มันเหมือนกับฟ้าผ่าในวันที่ฟ้าสาง ที่ผ่าลงกลางหัวของคนมากมายในตระกูลซุน

คนเหล่านั้นสั่นไหวจนมึนงง คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ฝางจะเป็นคนลงมือกับซุนกั๋วอัน

“นี่……นี่มัน……”

เสียงของคนเหล่านั้นทุ้มต่ำลง จนท่าทีโกรธแค้นเหมือนก่อนหน้านี้หายไปหมด

“ทำไมไม่บอกให้ไปแก้แค้นแล้วล่ะ？ห๊ะ？” ท่านซุนพูดเสียงเย็นชา พลางมองคนเหล่านั้นไม่ละสายตา

คนที่ถูกท่านซุนกวาดตามอง ก็ไม่กล้ามองแววตาของท่านซุนตรงๆ ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความทำตัวไม่ถูก

เมื่อเห็นท่าทีของคนในตระกูลของตัวเอง นายท่านซุนก็ถอนหายใจอย่างไร้เสียง

“เรื่องนี้……พอแค่นี้เถอะ！”

นอกจากจะพอแค่นี้ ก็ไม่มีวิธีอื่นๆ แล้ว

ขนาดตระกูลหวางที่มีชื่อเสียง ก็ทำอะไรหลี่ฝางไม่ได้ แล้วพวกเขาตระกูลซุน จะทำอะไรได้งั้นเหรอ？

ในสถานการณ์แบบนี้ หลี่ฝางออมมืออย่างเห็นได้ชัด ไม่อย่างนั้น ถึงซุนกั๋วอันจะไม่ตาย แต่ก็ต้องพิการ ไม่มีทางเป็นเหมือนตอนนี้ ที่บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ผลลัพธ์แบบนี้ พวกเขายอมรับแล้ว！

……

“ฉันว่า ฉันไปเมื่อไหร่ถึงจะเหมาะสมล่ะ？”

“ถ้าคุณสามารถไปตอนนี้ได้ก็ดี” หลิวฮุยพูดหยอกล้อ

“ได้สิ ขอแค่คุณยอมไปกับฉันด้วย” หลี่ฝางปรายตามองหลิวฮุยพลางพึมพำเสียงเย็นชา

หลิวฮุยยิ้มอย่างอึดอัด พลางพูด “แต่คุณเองก็อย่าไปอย่างเปิดเผย เพราะมันถูกเปิดโปงง่าย เอาแบบนี้ ฉันช่วยคุณจัดบอดี้การ์ด ส่งนักธุรกิจคนหนึ่งไปเจรจาที่ญี่ปุ่น หลังจากที่คุณไปแล้วค่อยหาเวลาปฏิบัติการ”

“ต้องทำแบบนั้นด้วยเหรอ？” หลี่ฝางบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ จู่ๆ ก็พูดขึ้น “ฉันไปหาคนให้ดีกว่า ไม่ต้องให้คุณลำบากหรอก”

“ห๊ะ？คุณเองเหรอ？จะ……” หลิวฮุยรีบเสนอความเห็นต่าง

“ทำไมเหรอ คุณไม่เชื่อฉันเหรอ？” จู่ๆ หลี่ฝางก็ถามด้วยใบหน้าดุดัน

“จะเป็นไปได้อย่างไร！” หลิวฮุยเปลี่ยนอารมณ์บนใบหน้า ก่อนจะหัวเราะพลางพูดออกมา

หลี่ฝางในตอนนี้ยังรื้อฟื้นความจำไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่คุยเรื่องความสัมพันธ์เมื่อก่อนของทั้งสองคน

หลี่ฝางพึมพำเสียงเย็นชา ก่อนจะพูด “ที่เหลือคุณจัดการเอาเถอะ ตอนนี้ฉันจะกลับไปหาคนก่อนนะ เตรียมเสร็จแล้วค่อยมาบอกคุณ”

“โอเค” หลิวฮุยพยักหน้าอย่างจนปัญญา ก่อนจะตอบตกลง

วันที่สอง หลี่ฝางไปทำงานตามปกติ

“หัวหน้าหลี่มาแล้ว！”

“อรุณสวัสดิ์หัวหน้า！”

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ว่าก็คือ มีคนสัมผัสประสบการณ์ที่เปลี่ยนโลกไปทั้งชีวิตเลย ถ้าเกิดพวกเขารู้เข้า เกรงว่าจะยิ่งหงุดหงิดใจเข้าไปใหญ่

หลี่ฝางปรายตามองหลี่เหวย ก่อนจะพบว่าเขากำลังโอ้อวดประสบการณ์ที่เขาได้พบเจอเมื่อวานเหมือนกำลังไม่มีอะไรทำ แต่ไม่พูดเรื่องที่ตัวเองชนะมาไม่รู้กี่ร้อยครั้ง

จริงๆ แล้ว คนที่มีเงินเก็บไม่ถึงหลายหมื่น จู่ๆ ก็มีถึงหลายล้าน ในใจของเขานั้นเป็นอย่างไร มันน่าจะอธิบายออกมาอย่างยากลำบาก

เพียงไม่นาน วันหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ก็ถึงเวลาเลิกงาน

ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางกำลังเล่นเกมอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัยเพื่อฆ่าเวลา

โจวหมิงมาดูเล็กน้อย ก็เห็นหลี่ฝางกำลังควบคุมตัวละครฆ่าฟันกันใจหน้าจอ จนเงยหน้าขึ้นมามองไม่ได้เพราะการควบคุมจนตาลายหนึ่งต่อหน้า แถมยังอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงอย่างน่ากลัวออกมา

“พี่หลี่ คุณทำอะไรก็เก่งไปหมด แล้วจะให้คนธรรมดาอย่างพวกเราอยู่อย่างไร” โจวหมิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา

“อยู่อย่างไรเหรอ？อยากจะอยู่อย่างไรก็อยู่ไปเถอะ！” หลี่ฝางหัวเราะพลางพูดขึ้น

ขณะที่เขากำลังจะชนะเกมนี้นั้น จู่ๆ ก็มีสายเข้า ทำให้ตัวละครของเขาค้างอยู่ที่หน้าจอ

“ใกล้จะชนะแล้วเชียว” หลี่ฝางไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสายของหยางฉง ก็รีบรับสาย

ก่อนหน้านี้ไม่นาน

เลขาของหยางฉงอย่าง กำลังรายงานกับหยางฉงเรื่องเมื่อวานของหลี่ฝางที่เธอไปสืบมา หลังจากที่พูดจบ เธอยังถามด้วยความสงสัย “ประธานหยาง หลี่ฝางกับคุณเป็นอะไรกันเหรอ？”

เธอสงสัยมาก หลี่ฝางเพิ่งออกมาด้วยเวลาอันสั้น แต่สิ่งที่ล้อมรอบตัวเขากลับเกิดเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า มันทำให้จางเสว่สงสัย เพราะทุกๆ เรื่องเหมือนกำลังโชว์ว่าตัวตนของหลี่ฝางนั้นไม่ปกติ