NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1106

“แต่ แต่ว่าเขามาสายกับเลิกงานก่อนเวลา……” จ้าวหงหยิ่งกล่าวอย่างติดขัด

“นั่นเป็นเหตุจำเป็นของงานคุณหลี่ เธอลองคิดดูนะ คุณหลี่ไม่เหมือนกับเธอสักหน่อยที่นั่งอยู่ออฟฟิศทุกวัน เพราะงั้นต้องมีเหตุฉุกเฉินจำเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เธอเองก็ต้องเข้าใจด้วยนะ”

จ้าวหงหยิ่งจ้องมองผู้อำนวยการนิ่งๆ ด้วยหลักการอย่างมีเหตุผล ด้วยความสงสัยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนอื่นแอบอ้างหรือไม่

ในอดีตคนที่รักษาระเบียบวินัยของบริษัท คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าซื่อตรงอย่างผู้อำนวยการโจว?

ตอนนี้ผู้อำนวยการโจวไร้อารมณ์ที่จะสนใจเธอ เพียงหันหน้ากลับไปยังหลี่ฝางด้วยรอยยิ้ม “คุณหลี่วางใจได้ ฉันรับประกันว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เชิญครับท่าน เชิญครับ”

จ้าวหงหยิ่งไม่รู้สถานะของหลี่ฝาง ผู้อำนวยการจ้าวพอรู้สถานะของหลี่ฝางมาบ้าง อย่าว่าแต่อย่างอื่น เพียงแค่เจ้านายเขาสามารถไปญี่ปุ่นกับเขาสองต่อสองตั้งหลายวัน ยังไม่เพียงพอที่จะยืนยันสถานะของทั้งคู่อีกเหรอ?

“ถ้างั้นต้องรบกวนผู้อำนวยการจ้าวด้วยนะครับ” หลี่ฝางกลั้นขำเอาไว้ หันหลังเดินออกจากฝ่ายบุคคล

เมื่อหลี่ฝางจากไป จ้าวหงหยิ่งถึงได้จับจ้องผู้อำนวยการโจวด้วยดวงตากลมโตอย่างย่าสงสาร

“พอได้แล้วพอได้แล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เธอแค่รู้เพียงว่า ต่อจากนี้การตารางของคุณหลี่เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกัน” ผู้อำนวยการโจวกล่าวอย่างไร้หนทาง

“แต่ว่า……” จ้าวหงหยิ่งคิดจะกล่าวเสริม

“ผมถามคุณหน่อย เจ้านายไม่มาทำงาน คุณเป็นพนักงานคุณไล่เขาออกได้ไหม?” ผู้อำนวยการโจวกล่าวถาม

“ไม่ได้……” จ้าวหงหยิ่งกล่าวเสียงแผ่ว

“ถ้างั้นก็พอแค่นี้ ไปทำงานของคุณเถอะ เลิกสนใจเรื่องนี้ได้แล้ว”

ผู้อำนวยการโจวเดินออกไปเมื่อกล่าวจบประโยค

เหลือเพียงแค่จ้าวหงหยิ่งที่ยืนนิ่งงันด้วยความอึ้งอยู่ในห้องทำงาน เหมือนว่าจะรู้ความลับอะไรบางอย่าง

……

แผนกบอดี้การ์ดในตอนนี้ พวกเขานั่งเล่นไพ่อยู่ที่โต๊ะ

“หัวหน้าของเราเดินทางครั้งนี้นานจังเลยนะ นี่เกือบเดือนเลยใช่ไหม”

หลี่เหวยวางไพ่เบอร์แปดสองใบ พลางกล่าวอย่างรู้สึกเบื่อ “พี่หลี่ไม่มา ชีวิตของเราช่วงนี้น่าเบื่อจริงๆ”

“ฮ่าๆ แกอยากให้หัวหน้าอัดแกสักหมัดใช่ไหม?” หานจื้อเย่กล่าวด้วยสีหน้าชิงชัง “หากหัวหน้ากลับมาแล้วจริงๆ เห็นแกกำลังตั้งวงเล่นไพ่ละก็ เหอะ……”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลี่เหวยหนาวสั่นอย่างอดไม่ได้

เมื่อหลี่ฝางเพิ่งมาที่แผนกบอดี้การ์ด ความหวาดผวาของการถีบผนังอย่างเต็มแรง ชีวิตนี้พวกเขาคงไม่มีวันลืม

“ใช่สิ พี่ส้ง พี่ทำได้ไหม?” หลี่เหวยชี้ไปยังบริเวณที่ถูกซ่อมแซม พี่ก็ยังเห็นร่องรอยของความแตกต่างได้ชัดเจน

“ได้สิ!” ส้งหลงเข้าใจในความหมายของหลี่เหวย พลางกล่าวตอบเสียงแผ่ว