NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1123

“มีปัญหาอะไรไหม?” หลี่ฝางกล่าวเสียงเบา

“ฮ่า ๆ ๆ หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย ฮ่า ๆ ๆ ......” ซูจื้อเย่หัวเราะจนตัวงอ ราวกับได้ฟังเรื่องราวที่น่าหัวเราะอย่างสุดขีด ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หัวเราะเยาะเย้ยตามอย่างอย่างไร้ความปรานี

“นี่ ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ นะ หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง จะทำให้ฉันให้ความสำคัญตั้งแต่เริ่มเรกแบบนี้ ฮ่า ๆ ๆ ......” ซูจื้อเย่หัวเราะเสียงดังอย่างไม่หยุด

สายตาที่เขามองหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ส่วนสายตาที่มองฟางหยู่ถงนั้น กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเห็นใจ

หึหึ แม้แต่หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยยังเข้าตาเธอได้ คราวนี้ถูกเปิดโปงเข้าให้แล้ว ดูสิว่าเธอจะ หยิ่งกับฉันต่อไปยังไง!

คิดอยู่แบบนี้ ซูจื้อเย่ก็หันไปเอ่ยกับหลี่ฝางด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ: “นี่นาย ต่อไปถ้าหมดหนทาง ก็มาหาฉันที่บริษัทรักษาความปลอดภัยจินตุ้น เดี๋ยวฉันจะจัดหางานให้นายเอง รับรองว่าตำแหน่งสูงกว่าหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยแน่นอน! ฮ่า ๆ ๆ ......”

เมื่อรู้สถานะของหลี่ฝาง ไฟโมโหที่อยู่ในใจของซูจื้อเย่ ก็ถูกปลดปล่อยไปทันที มันรู้สึกดีมากเลยจริง ๆ

คำพูดของซูจื้อเย่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม แต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์กลับคิดว่ามันปกติ เพราะถึงยังไงในสายตาของพวกเขา หลี่ฝางเป็นเพียงแค่หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยเท่านั้นเอง

รวมทั้งสวู่เจินเจินและข่งจู ความประทับใจที่มีต่อหลี่ฝางนั้นก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

หลี่ฝางกลับไม่ได้รีบร้อนอะไร การยั่วยุของคนพวกนี้ สำหรับเขาแล้วก็เป็นเหมือนเรื่องตลก ที่ไม่อาจทำให้เขารู้สึกอะไรได้เลยสักนิด

“ลู่เผิงเฟยมาแล้ว!”

ในตอนนั้นเอง ก็มีคนตะโกนขึ้นมาที่ด้านข้าง ทำให้ผู้คนที่อยู่ทางนี้ต่างมองไปที่ประตูทันที ก็พบว่าคนกลุ่มหนึ่งมุงกันอยู่ตรงนั้น เหมือนกับจะคึกคักเป็นพิเศษ

“ได้ยินมานานแล้วว่าคุณชายลู่ท่านนี้มาที่เมืองจินซาน คิดไม่ถึงว่าเขาจะมางานเลี้ยงวันเกิดในวันนี้ด้วย”

“พวกเราเองก็เข้าไปทักทายหน่อยเถอะ” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ควรจะเป็นเช่นนั้น ถึงแม้อิทธิพลของตระกูลลู่จะไม่ได้อยู่ที่เมืองจินซาน แต่ถึงยังไงก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่อันดับต้น ๆ ของประเทศ จะต้องเป็นมิตรด้วย จะเป็นศัตรูด้วยไม่ได้” ซูจื้อเย่พยักหน้ากล่าว

ลู่เผิงเฟยลูกหลานของตระกูลใหญ่อันดับต้น ๆ ท่านนี้ ฐานะและตำแหน่งนั้นสูงกว่าพวกเขามาก

ทันทีทันใด ทุกคนต่างก็ไม่มีเวลาจะมาเหยาะเย้ยหลี่ฝางแล้ว และเดินไปทางลู่เผิงเฟยทันที

หลังจากที่คนพวกนี้ได้จากไปแล้ว ฟางหยู่ถงก็ได้เอ่ยขอโทษหลี่ฝาง: “คนพวกนี้พูดจาไม่น่าฟัง ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้คุณต้องได้รับความไม่เป็นธรรมฟรี ๆ แบบนี้”

ในสายตาของเธอ อาชีพอะไรก็มีสังคมอย่างนั้น เดิมทีหลี่ฝางอยู่ในสังคมของตัวเองดี ๆ ก็ต้องถูกเธอดึงมาให้คนอื่นหัวเราะเยาะอยู่ในสังคมนี้ เป็นธรรมดาที่เธอจะรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่เคยเห็นตัวตลกแบบนั้นอยู่ในสายตาเลยสักนิด” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม