NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1128

“ปรมาจารย์ท่านนั้นก็ชื่อหลี่ฝางเหรอ?”

ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นพลันรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก

“นี่เหรอที่เรียกว่าคนเดียวกันชะตาไม่เหมือนกัน?” ซูจื่อเย่กล่าวเย้ยหยัน: “คนหนึ่งเป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน ตำแหน่งน่าเคารพเชิดชู อีกคนกลับเป็นแค่รปภ. เล็ก ๆ อ้อ ใช่แล้ว หัวหน้ารปภ.......”

จู่ ๆ หลี่ฝางก็คิดว่าตัวเองอัดไอ้หนุ่มซูจื้อเย่ในตอนนี้ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกัน

และในตอนนั้นเอง ข่งจูที่อยู่ด้านข้างก็ได้เอ่ยปากกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง: “ใช่แล้ว ได้ยินว่าคิดจะสำเร็จเป็นปรมาจารย์กำลังภายในนั้นไม่ง่ายเลย จะต้องฝึกฝนอย่างยากลำบากเป็นสิบ ๆ ปีถึงจะเข้าขั้นกำลังภายในได้ งั้นปรมาจารย์กำลังภายในของตระกูลหยางคนนั้น คงไม่ใช่ตาแก่อายุเจ็ดสิบแปดสิบหรอกนะ......”

ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็มีความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

เพราะถึงยังไง ถ้าหากหญิงสาวที่งดงามดั่งหยกอย่างหยางฉง จะแต่งกับตาแก่คนหนึ่งล่ะก็ คิดยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเต็มใจ

คงไม่ใช่สิ่งของที่ใช้แลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์ของตระกูลอีกหรอกนะ......

ทันทีที่นึกถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็อดไม่ได้ที่จะเห็นอกเห็นใจหยางฉงขึ้นมา

ตอนนี้หลี่ฝางยังคงรักษาใบหน้าให้อยู่ในความสงบเหมือนเดิม แต่ภายในใจนั้นแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บุคลิกของเขาคงต้องถูกทำลายไม่เหลือแน่

ยังดีที่ ในเวลานี้ซูจื้อเย่ได้เอ่ยขึ้นมา: “ไม่ ปรมาจารย์ท่านนี้ไม่ธรรมดาเชียวนะ พูดได้แม้กระทั่งว่าเป็นอัจฉริยะแห่งยุคสมัยท่านหนึ่ง ได้ยินว่าปีนี้ก็มีอายุแค่ยี่สิบสามยี่สิบสี่เท่านั้นเอง!”

“อายุยี่สิบสามยี่สิบสี่?” ทุกคนต่างมีท่าทางตะลึงงันไปทันที

ความลำบากกว่าที่จะสำเร็จเข้าขั้นกำลังภายใน เพียงแค่ดูปรมาจารย์กำลังภายในอันน้อยนิดที่อยู่บนโลกใบนี้ก็สามารถจินตนาการได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์กำลังภายในคนนั้นจะมีอายุเพียงยี่สิบสามยี่สิบสี่ คะแนนความสำเร็จที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ จะให้คนไม่ตกตะลึงได้ยังไง?

“พระเจ้า นั่นมันร้ายกาจจริง ๆ เลยนะ!” ข่งจูอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ในเวลานี้ลู่เผิงเฟยกำลังยืนอยู่ในที่ห่างออกไปไม่มากนัก เมื่อได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ทางฝั่งหลี่ฝาง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย และแอบส่งสายตาให้กับหลี่ฝางอย่างเงียบ ๆ

หลี่ฝางเองก็จนปัญญา การประเมินค่าที่โลกภายนอกมีต่อคนคนหนึ่ง ผ่านปากต่อปาก ไม่เป็นเทพก็เป็นมารไปนานแล้ว เรื่องพวกนี้หลี่ฝางเองก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ

ในเวลานี้ซูจื้อเย่ก็ได้เห็นลู่เผิงเฟยอีกครั้ง จึงรีบเดินขึ้นไปหาพลางกล่าว: “คุณชายลู่ ก่อนหน้านี้เป็นผมที่พูดผิดไป วอนคุณชายลู่โปรดให้อภัยด้วย”

เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างลู่เผิงเฟยและหลี่ฝางแล้ว ในเมื่อหลี่ฝางต้องถูกตระกูลลู่ดึงไปเป็นพวก หลังจากนี้ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องหาเรื่องอยู่ตลอดเวลาอีก จึงคิดที่จะมาอมแซมความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับลู่เผิงเฟย

ส่วนลู่เผิงเฟยหลังจากที่ได้พูดคุยกับหลี่ฝางแล้วนั้น ก็ได้กล่าวกับซูจื้อเย่ด้วยรอยยิ้ม: “คุณชายซูไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้ เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ”

ในเมื่อหลี่ฝางไม่เอาความ เช่นนั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้ความสัมพันธ์กับซูจื้อเย่แข็งกระด้างมากเกินไป

ความจริงแล้วที่หลี่ฝางทำแบบนี้ ก็เพราะเขาดูออกว่าลู่เผิงเฟยอยากจะพัฒนาธุรกิจที่เมืองจินซาน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หลีกเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับคนอื่นได้ก็หลีกเลี่ยง

เรื่องของตัวเองหลี่ฝางสามารถจัดการได้ ไม่จำเป็นต้องดึงลู่เผิงเฟยเข้ามาเกี่ยวข้อง