NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 116

บทที่ 116 ตู้ต้าไห่ล้มละลาย

เห็นหนังสือการแจ้งเข้าเรียนที่อยู่ในมือหลี่ฝาง ตู้เฟยก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แย่งมันมาจากในมือ แล้วนำไปเทียบกับของตัวเอง

เป็นของจริงเหรอเนี่ย?

ตู้เฟยอึ้งไปทันที เขาคิดในใจ หลี่ฝางสอบได้แค่สี่ร้อยกว่าคะแนน ทำไมถึงถูกมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เลือกล่ะ?

มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมือง คะแนนต่ำสุดที่จะสามารถเข้าไปเรียนได้ต้องได้หกร้อยห้าสิบกว่าคะแนน!

“เป็นได้ได้ยังไง?” สีหน้าของตู้เฟยกระอักกระอ่วนมาก

เดิมทีเขาอยากใช้โอกาสนี้ทำให้หลี่ฝางอับอาย แต่ใครจะไปรู้ หลี่ฝางกลับได้เลือกให้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่แล้ว

ตู้เฟยมองหลี่ฝาง แล้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “นายทำไมถึงได้รับหนังสือแจ้งการเข้าเรียนของสุ่ยมู่ละ? เป็นไปไม่ได้!”

“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ละ นายเสียเงินเข้าไปได้ ฉันก็เสียเงินเข้าไป้ได้เหมือนกัน” หลี่ฝางหัวเราะกล่าว

“ไอ้ขี้โม้!” ตู้เฟยนั้นเข้าใจดีมาก มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่นั้นไม่ใช่แค่เสียงเงินก็สามารถเข้าไปเรียนได้ ที่เขาถูกรับเลือก สาเหตุหลักก็เพราะว่ามีคุณน้าเป็นประธาน

“พี่เฟย พี่เอาโควตานี้ให้ผมเถอะ” จางเสี่ยวเฟิงมองหนังสือแจ้งการเข้าเรียนโดยไม่กะพริบตาเลย

“ให้แม่มึงดิ!”

ตู้เฟยโกรธมาก เขาได้เก็บหนังสือแจ้งการเข้าเรียนแล้ว ก็เดินจากไปทันที

“ไปแล้วเหรอ? กับข้าวยังมาไม่ครบเลย” หลี่ฝางหัวเราะเย้ย

“ครั้งนี้ตู้เฟยขายหน้าอย่างมาก เขาดูถูกหลี่ฝางมาโดยตลอด กลับคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะถูกรับเลือกจากมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ แล้วยังได้ซื้อรถเบนซ์จิ๊บอีกด้วย”

จริงๆ แล้วในห้องมีคนมากมายที่ไม่ค่อยชอบตู้เฟย เห็นว่าตัวเองมีเงิน ก็มักจะแกล้งคนโน้นคนนี้ ทำราวกับว่าในโลกนี้เขาเก่งที่สุด

“หลี่ฝาง นายเสียเงินเท่าไหร่ถึงเข้าสุ่ยมู่ได้?” เพื่อนในห้องคนหนึ่งที่ชื่อหวางกางถามอย่างสงสัย

“ฉันก็ไม่ พ่อฉันเป็นคนจัดการทั้งหมด” หลี่ฝางไม่รู้จริงๆ ว่าหลี่ต๋าคางจัดการยังไง แต่มันก็น่าจะเสียเงินไปไม่น้อย

“พ่อนายโคตรเจ๋งเลยอะ” หวางกางได้ยกนิ้วให้กับหลี่ฝาง

หลังจากที่ตู้เฟยจากไป เพื่อนในห้องเรียนก็เริ่มที่จะมาประจบประแจงหลี่ฝาง ยังอยากจะนั่งรถเบนซ์จิ๊บของเขาอีก แต่ว่าล้วนถูกหลี่ฝางปฏิเสธไปหมดเลย

ขณะนั้นก็มีเพื่อนนักเรียนมากมายก็พูดออกมาตรงๆ : “หยิ่งอะไรนักหนา ก็แค่ดวงดีเท่านั้นเอง ที่บ้านขายที่ได้แปลงหนึ่ง”

“ใช่ไง เป็นเพื่อนเรียนกันมาหลายปี นั่งรถนายหน่อยจะเป็นไรไป? ช่างขี้เหนียวจริงๆ”

หลี่ฝางหัวเราะเห่อๆ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าขี้เหนียว เพียงแต่เขารู้สึกว่า คนพวกนี้ช่างไม่จริงใจเสียเลย ตอนที่ตู้เฟยอยู่นั้น ไม่พูดกับตัวเองแม้แต่คำเดียว ตู้เฟยไปแล้ว ก็เข้ามาใกล้ชิดตีสนิทตัวเอง แล้วก็มาถามว่าสามารถจะนั่งรถเบนซ์จิ๊บของตัวเองหรือเปล่า?

ตั้งแต่แรกพวกเธอไปไหนกันหมดเหรอ?

หลี่ฝางหัวเราะ ก็ได้ลุกขึ้นเดินจากไป

เวลานี้ เชี่ยลู่ได้ดึงมือของหลิวเฉียวเฉียว ก็ลุกขึ้นเดินออกมาเหมือนกัน

เมื่อถึงหน้าประตูโรงแรม หลี่ฝางเห็นตู้เฟย

ตู้เฟยนั่งอยู่หน้าประตูโรงเรียน กำลังสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าที่หดหู่ ข้างกายเขา ยังยืนอยู่ด้วยบอดี้การ์ดสองคน

เมื่อเห็นหลี่ฝางออกมา ตู้เฟยก็ลุกขึ้นทันที ทิ้งบุหรี่ที่ถืออยู่ในมือลงพื้นอย่างรุนแรง

“เย็ดแม่เอ๊ย ในที่สุดก็ออกมาแล้ว”

ตู้เฟยพูดอย่างเย็นชา พาลูกสมุนสองคนของเขามาถึงหน้าของหลี่ฝาง

“หลี่ฝาง นายชนรถของฉันพัง วันนี้ยังคิดจะกลับไปเหรอ?” ตู้เฟยหัวเราะ

“ชนรถของนายพัง ฉันชดใช้ให้นายก็ได้แล้ว” หลี่ฝางพูดอย่างไม่แยแส: “นายอยากได้เงินเท่าไหร่ พูดมาเถอะ”

“เงิน? นายเห็นฉันเหมือนคนขาดเงินเหรอ?”

ตู้เฟยขมวดคิ้วขึ้น ยกมือส่งสัญญาณให้กับลูกสมุนสองคนที่อยู่ข้างหลัง: “ตีขามันให้หักไปเลย!”

ลูกสมุนสองคนกำลังจะลงมือ ข้างในโรงแรมก็มีคนกลุ่มหนึ่งกรูกันออกมา เป็นลูกน้องของพี่หมาจื่อ

“พี่หมาจื่อ พี่มาแล้ว” หลี่ฝางยิ้มอย่างดีใจ รีบเข้าไปต้อนรับ

พี่หมาจื่อพยักหน้า มองดูลูกสมุนสองคนนั้น: “มีฉันอยู่ ฉันจะดูว่าใครจะกล้าแตะต้องนาย!”

ด้านหลังของพี่หมาจื่อมีคนติดตามมาห้าหกคน อีกอย่างแต่ละคนล้วนโหดเหี้ยมมาก รูปร่างสูงใหญ่ ลูกสมุนสองคนนั้นหดหัวทันทีเลย

“พวกนายเป็นคนที่หลี่ฝางเสียเงินจ้างมาใช่มั้ย?”

ตู้เฟยกล่าวอย่างเหยียบหยาบ: “เขาให้เงินพวกแกเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายสองเท่า”