NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1165

เดินไปต่อหน้าหยางฉง ชายร่างใหญ่พูดภาษาจีนด้วยวาจาที่คำหยาบคลาย : "คุณหยางฉง เชิญมากับผม"

หยางฉงเหล่ตามอง เดินตามหลังชายร่างใหญ่ ไม่นานเขาก็เห็นชายผมบลอนด์นอนอยู่บนเก้าอี้ถือร่มกันแดดอยู่ข้างหน้าเขา

ด้านหลังเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์เรียงเป็นแถวซึ่งสร้างแรงกดดันเป็นอย่างมาก

และหยางโล่จื้อหมอบอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าที่น่วม ถูกแสงแดดแผดเผา เธอได้แต่เอามือบังหัวเอาไว้ มองดูแล้วชั่งน่าสังเวช

เมื่อชายผมบลอนด์เห็นหยางฉงจงได้เดินเข้ามาหา ด้วยดวงตาที่แวววาวที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!” หยางโล่จื้อทั้งตะโกนทั้งลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ

“อย่าขยับ!” ชายผมบลอนด์กราดเกรี้ยวใส่และเขวี้ยงถ้วยน้ำผลไม้ในมือลงที่หัวหยางโล่จื้อ

หยางโล่จื้อหมอบกลัวจนไม่กล้าขยับอีก

หยางฉงเหมือนไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น เธอโยนกระเป๋าให้เขาและพูดว่า “ฉันมาแล้วเละปล่อยเธอซะ”

ชายผมบลอนด์พูดอย่างใจเย็นว่า “ว้าว เจอกันครั้งแรก ผมชื่อเควิร์ค เควิร์ค แฮร์ริส เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณผู้หญิง”

หยางฉงนิ่งไปครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่ง

“แกคือ...ก่อนหน้านี้ที่ถูกหยางโล่จื้อ...”

หยางฉงไม่ทันพูดจบ สีหน้าของเควิร์คเปลี่ยนไปหน้าที่ดูดุร้าย

“ฮี่ฮี่ฮี่ ตอนแรกฉันถูกยัยหยางโล่จื้อเลี้ยงเหมือนเป็นสุนัขรองมือรองตีนให้กับมัน แต่โชคดีที่ตระกูลของเราได้เรียกท่านอาซาโทสผู้ยิ่งใหญ่ เขาช่วยฉันรักษาขาของฉัน เห็นไหม! มันคือปาฏิหาริย์ที่แม้แต่การแพทย์ปัจจุบันก็ยังรักษาไม่ได้!”

เมื่อเห็นดวงตาที่ร้อนรนของเควิร์ค ในใจของหยางฉงถึงกับหวาดหวั่นเล็กน้อย

ตระกูลแฮร์ริสเป็นครอบครัวชาวตะวันตก เบื้องหลังมีพลังยิ่งใหญ่กว่าตระกูลหยางอย่างมาก

ในตอนแรก หยางโล่จื้อได้สร้างความเดือดร้อนให้กับประเทศและต้องไปลี้ภัยที่ต่างประเทศ หลังจากที่เขาไม่อยากไปต่างประเทศ หยางโล่จื้อยังคงทำตัวสันดานเดิม และได้ทะเลาะกับเควิร์ค ปรากฏว่าเธอจ้างคนมาทำให้เขาเป็นคนพิการ

หลังจากนั้นคนของตระกูลแฮร์ริสได้มาหาฉันที่บ้าน ตระกูลหยางถูกบดขยี้โดยพลังของผู้อาวุโส จากนั้นตระกูลหยางได้ไปหาหลี่ฝาง ตระกูลแฮร์ริสทำได้เพียงเลือกที่จะเก็บตัว และเก็บความเกลียดชังนี้ไว้ในใจ

“คุณผู้หญิง คุณคิดว่าผมเรียกคุณมาเพื่ออะไรล่ะ”

เควิร์ค มองไปที่หยางฉงอย่างไร้ยางอาย “หากเธอแก้ผ้าคลานมาจูบที่เท้าผม ตราบใดที่ผมพอใจผมจะปล่อยนังนี่ให้กับคุณ ตกลงไหม?

สายตาหยางฉงถึงกับเดือดจัด “นี่มึงล้อเล่นอะไรของมึง!”

“ล้อเล่นเหรอ ฮี่ฮี่ หมายความว่าไง” เควิร์คโบกมือไปมา

ชายฉกรรจ์ทั้งสองที่อยู่ด้านหลังได้คว้าตัวหยางโล่จื้อ คนหนึ่งปิดปากของเธอ อีกคนหนึ่งได้หักนิ้วของเธอ

ทันใดนั้นหยางโล่จื้อได้แต่ร้องอย่างทรมาน ทั้งยังถูกชายฉกรรจ์ทั้งสองรุมจับอย่างเหนียวแน่ ไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้อง

“ตอนนี้เธอคงรู้แล้วสินะ ว่าผมไม่ได้พูดเล่น!” เควิร์คหัวเราะด้วยความสะใจ “ถึงยังไงก็ยังมีอีกสิบนิ้วให้หัก คุณลองเอาไปคิดอีกหน่อยนะ”