NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1175

ท้องฟ้านั้นเปลี่ยนสีไป มีแสงอาทิตย์สาดส่องลงมาผ่านหน้าต่าง หลี่ฝางนั่งอยู่ที่พื้นห้องรับแขกอย่างหมดอาลัยตายอยาก มีหมอกวนอยู่รอบๆ ในห้องนั้นเหมือนจะมีกลิ่นหอมของควันอย่างชัดเจน

พอจะเดาได้จากใบหน้าที่เหนื่อยอ่อนของหลี่ฝางได้ไม่ยาก เมื่อวานเขานอนไม่หลับ โทรศัพท์นั้นอยู่ในหน้าของโทรศัพท์มาตลอด ด้านบนนั้นเป็นเบอร์ที่เขาคุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยอย่างไรแล้ว

คืนนี้เขาคิดว่าอยากจะโทรหาฉินวี่เฟยดีไหม ในใจก็สับสนเป็นอย่างมาก เขานั่งอยู่อย่างนั้นอย่างคิดอะไรไม่ออกทั้งคืน จนกระทั่งฟ้าสาง เขาถึงจะขยับร่างกาย

เพราะนั่งอยู่นานขาทั้งสองข้างเลยชาไปหมด หลี่ฝางเสียแรงไปมากก่อนจะลุกขึ้นมาได้ เพราะเลือดนั้นมันเดินไม่สะดวก ขาทั้งสองข้างเลยมีท่าทีแปลกๆเป็นอย่างมาก

จู่ๆ ที่ประตูก็มีเสียงดังเข้ามา เหมือนมีคนกำลังไขประตูอยู่

“วี่เฟย？！” หลี่ฝางมองออกไปด้านนอกด้วยความดีใจ เขายังคิดว่าฉินวี่เฟยกลับมาแล้ว เลยเดินเข้าไปที่ประตูด้วยความตื่นเต้น

แต่หลังจากที่เห็นอย่างชัดเจนแล้วก็ต้องหยุดก้าวเดิน พลางมองหญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าดำคร่ำเครียด “คุณเป็นใคร？ทำไมถึงมีกุญแจที่นี่ได้？”

บ้านนี้เป็นที่หวานชื่นของฉินวี่เฟยและหลี่ฝาง ขนาดครอบครัวของฉินวี่เฟยยังไม่มีกุญแจเลย แล้วหญิงวัยกลางคนคนนี้คืออะไรกัน？

หญิงวัยกลางคนเองก็ตกใจเพราะหลี่ฝาง เห็นเพียงเธอตบหน้าอกของตัวเอง ก่อนจะกลอกตาใส่หลี่ฝาง แล้วพูดขึ้นด้วยความติดสำเนียงเสฉวน

“ฉันตกใจหมดเลยจริงๆ คุณนี่เป็นอะไรกันแน่ ในห้องเองก็ไม่เถียงอะไร เมื่อเห็นความรกรุงรังของคุณแล้ว อายุเท่านี้ก็ไม่รู้จักเก็บกวาดแล้วเหรอ”

หลี่ฝางแอบตรวจสอบความสามารถของหญิงวัยกลางคนเล็กน้อย หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าเธอเป็นคนธรรมดาก็เลิกระแวง “คุณป้า นี่เป็นห้องของแฟนสาวฉันชื่อฉินวี่เฟย คุณมีกุญแจที่นี่ได้อย่างไร？”

“อ๋อ คือคุณหนูวี่เฟยให้ฉันมาเอง เธอบอกว่าเธอไม่เอาห้องนี้แล้ว ให้ขายในราคาถูกเลย ฉันเป็นนายหน้า หลังจากที่เอากุญแจมาแล้วก็มาดูสักหน่อย” หญิงวัยกลางคนพูดพลางเดินไปมาในห้อง กวาดตามองเล็กน้อย ก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

“ห้องนี้ไม่เลวเลยจริงๆ ที่ตั้งก็ดีไม่น้อยเลย ถึงจะเป็นมือสอง แต่ว่าตกแต่งเอาไว้เรียบร้อยแล้ว น่าจะขายได้ราคาดีเลยล่ะ”

หลี่ฝางในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เดาไม่ถูกว่าฉินวี่เฟยเพิ่งจะบอกเลิกอย่างไร้เยื่อใยเมื่อวาน วันนี้กลับมาขายบ้านแห่งรักหลังนี้เลยเหรอ

เธอนั้นเกลียดตัวเองขนาดนั้นเลยหรือไง？

“ไม่ได้ คุณจะขายบ้านหลังนี้ไม่ได้นะ！” หลังจากที่หลี่ฝางมีสติกลับมาก็รีบจับแขนของหญิงวัยกลางคนเอาไว้ พลางตะโกนเสียงดังด้วยอารมณ์ตื่นตัว

“โอ้ๆ จะตายอยู่แล้ว！รีบปล่อยมือนะ ปล่อยมือ！” คนธรรมดาจะรับแรงของหลี่ฝางไหวได้อย่างไรกัน หญิงวัยกลางคนถูกเขาจับจนร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงวัยกลางคน หลี่ฝางถึงได้ปล่อยมือออก “คุณป้า ฉันซื้อห้องนี้เอง คุณบอกราคามาเลย”

นี่เป็นบ้านแห่งรักของหลี่ฝางกับฉินวี่เฟย เขาไม่มีทางให้คนอื่นเข้ามาอยู่แทน ในเมื่อฉินวี่เฟยอยากขาย ตัวเองซื้อเอาไว้ก็ได้