NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1214

คิดไม่ถึงว่าฉินวี่เฟยและหยางฉงจะเจอกันในสภาพเช่นนี้

“พี่ พี่ พี่สะใภ้วี่เฟย? ทำ ทำไมคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?” หนึ่งหมัดของไท่ซางต่อยจนนักรบชาวญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้เขาที่สุดลอยออกไป ดวงตาเบิกกว้าง

นี่มันอะไรกันเนี่ย? ราฟาเอลล่ะ? ทำไมถึงไม่ได้อยู่กับฉินวี่เฟย? ผู้หญิงสองคนนี้อยู่ด้วยกัน จะเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?

ไท่ซางรู้สึกว่าชาติที่แล้วตัวเองจะต้องทำบาปมาแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นจะมาพบพี่ใหญ่อย่างหลี่ฝางในชาตินี้ได้ยังไง ตัวเองไปสร้างหนี้รักไปไม่พอ แล้วยังทิ้งความยุ่งเหยิงนี้ไว้ให้เขาจัดการ

“แค่มาทานข้าวเอง เรื่องนี้ขอบคุณพวกคุณมาก ฉันไปก่อนล่ะ” ฉินวี่เฟยกล่าวอย่างแข็งกระด้าง ตอนนี้หัวใจของเธอสับสนวุ่นวายไปหมด สูญเสียความสามารถในไตร่ตรองไปโดยสิ้นเชิง

ที่พวกโหจื่อปกป้องผู้หญิงคนนี้ ก็หมายความว่าพวกเขารู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของแฟนอีกคนของหลี่ฝางแล้ว หลี่ฝางที่สมควรตาย ทางนั้นยังบอกกับเหลียงเชี่ยนว่าเมื่อเสร็จภารกิจจะกลับมาตามจีบตัวเองใหม่ ทางนี้ก็ได้พาแม่สาวคนสายกลับมาที่เมืองตงไห่แล้ว

เขาหมายความว่ายังไงกันแน่? เห็นตัวเองเป็นคนโง่หรือยังไง? แถมยังบอกว่าต้องการให้บ้านยืนหยัดอย่างมั่นคง ธงแดงโบกสะบัดอยู่ด้านนอก?

ฉินวี่เฟยยิ่งคิดยิ่งโมโห เธอแทบอยากจะวิ่งเข้าไปอยู่ที่ด้านหน้าของหลี่ฝางในตอนนี้ และสั่งสอนเขาหนัก ๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองได้รับบาดเจ็บหนักอีกครั้ง และยิ่งผิดหวังกับความรักในครั้งนี้ขึ้นไปกว่าเดิม

“เอ่อ......คุณหนูฉินรอเดี๋ยวก่อน......” หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นมากแล้ว ทันใดนั้นหยางฉงก็ได้ร้องเรียกหยุดฉินวี่เฟยเอาไว้

ความจริงแล้วสถานการณ์ในวันนี้ก็อยู่นอกเหนือความคาดหมายของหยางฉง หลายวันมานี้เธอและหวางซีเหยาได้อยู่ที่สถานตากอากาศตลอดเวลา น้อยมากที่จะออกมาข้างนอก วันนี้ที่ได้มาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้ ก็เพราะโรคสมาธิสั้นของหวางซีเหยาอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ อยากจะออกมาเดินเล่นบ้าง หยางฉงถึงได้พาพวกโหจื่อและไท่ซางมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้

แต่พวกเขาพึ่งจะนั่งได้ไม่นาน จู่ ๆ พวกนักรบถือดาบซามูไรก็บุกเข้ามา เหมือนจะเป็นคู่อริที่หลี่ฝางสร้างขึ้นเมื่อตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น เมื่อรู้ว่าหลี่ฝางได้ไปที่ซากปรักหักพังลึกลับ ก็เลยส่งคนมาแก้แค้น

โหจื่อและไท่ซางพลางคุ้มครองหยางฉงและหวางซีเหยาถอยออกไปด้านนอกพลางสู้กับนักรบพวกนั้น พึ่งจะมาถึงห้องโถงที่ชั้นหนึ่งก็พบเข้ากับฉินวี่เฟย

“คุณหนูท่านนี้ เหมือนว่าฉันจะไม่รู้จักคุณนะ ไม่รู้ว่าคุณเรียกฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?” เดิมทีฉินวี่เฟยไม่คิดจะสนใจหยางฉง แต่ไม่รู้ว่าทำไมในใจกลับไม่ยอมอ่อนข้อขึ้นมา ก็เลยหยุดฝีเท้าลง และหันไปมองฉินวี่เฟยอย่างเย็นชา

ทั้งสองคนสูงพอ ๆ กัน เพียงแต่ว่าหยางฉงกำลังท้องอยู่จึงได้สวมรองเท้าส้นแบน ส่วนฉินวี่เฟยสวมรองเท้าส้นสูง ดังนั้นในตอนที่พวกเธอยืนอยู่ด้วยกัน จึงรู้สึกว่าฉินวี่เฟยสูงกว่าหยางฉงเล็กน้อย

หยางฉงพิจารณาฉินวี่เฟยที่ยืนอยู่ด้านหน้าของตัวเองอย่างละเอียด พลันพบว่าโครงหน้าของฉินวี่เฟยนั้นเหมือนกับตัวเองมาก เพียงแค่หน้าตาของฉินวี่เฟยสวยกว่าเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเหมือนดอกกุหลาบสีแดงที่ร้อนแรงงดงาม แต่อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของหยางฉงค่อนข้างกระจุ๋มกระจิ๋ม ราวกับดอกลิลลี่ที่ถูกน้ำค้างในยามเช้า

ก่อนที่จะพบกับฉินวี่เฟยนั้น หยางฉงอยากรู้มาโดยตลอดว่าผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ถึงได้ทำให้หลี่ฝางรักมานานหลายปี ตอนนี้ได้เจอ เธอเองก็เข้าใจแล้ว

ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ส่องประกายแพรวพราวไปทั่วร่างกายของฉินวี่เฟย ถ้าหากเธอเป็นผู้ชาย ก็คงจะต้องตกหลุมรักฉินวี่เฟยเหมือนกันสินะ

นอกจากนี้ในที่สุดหยางฉงก็รู้แล้วว่าทำไมหลี่ฝางถึงได้ตกหลุมรักตัวเอง เพราะเธอมีหน้าตาคล้ายกับฉินวี่เฟย ที่แท้ถึงแม้หลี่ฝางจะสูญเสียความทรงจำไป แต่คนที่หลี่ฝางรักจากจิตใต้สํานึกก็ยังคงเป็นฉินวี่เฟย

นึกถึงเรื่องราวเหล่านี้ หยางฉงก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในหัวใจ ถึงขนาดทำให้คนที่มีฐานะทางครอบครัวดีมาตั้งแต่เด็กอย่างเธอเกิดความรู้สึกต่ำต้อยขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้น เธอถึงขั้นอิจฉาริษยาฉินวี่เฟยขึ้นมาเล็กน้อย

“พระเจ้า! เสี่ยวฉงเธอมีเลือดไหลออกมา!” หวางซีเหยามองเห็นสีแดงสะดุดตาที่อยู่บนชุดกระโปรงสีขาวของหยางฉง ก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที

ฉินวี่เฟยเองก็ตกใจเหมือนกัน ต่อให้เธอไม่เข้าใจยังไง ก็สามารถคาดเดาสถานการณ์ของหยางฉงได้ ภายในใจทั้งร้อนรนทั้งเสียใจ ที่ร้อนรนเพราะตัวเองได้ทำให้หยางฉงล้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่เสียใจเพราะคิดไม่ถึงว่าหยางฉงจะท้องลูกของหลี่ฝาง

“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้คุณเป็นอะไร?” จัดการกับนักรบชาวญี่ปุ่นคนสุดท้ายเสร็จ เมื่อไท่ซางเห็นท่าทางของหยางฉงก็ร้อนรนขึ้นมาเหมือนกัน จึงได้รีบอุ้มหยางฉงขึ้นมาจากพื้น และวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

“นี่! ฉินวี่เฟย! เธออย่าคิดหนีนะ! เป็นเธอที่ผลักเสี่ยวฉงล้มลงไป ถ้าเสี่ยวฉงและลูกบุญธรรมของฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันจะไม่จบง่าย ๆ แน่!”

หวางซีเหยาจ้องมองฉินวี่เฟยที่ยืนตะลึงงันอยู่กับที่พลางกล่าวข่มขู่ด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร

“ฉัน......ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษ......” ในเวลานี้ฉินวี่เฟยไม่รู้ว่าควรพูดอะไรแล้ว ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเรื่องที่หยางฉงท้องลูกของหลี่ฝาง

ในตอนที่เธอได้สติกลับคืนมา พบว่าตัวเองไม่รู้ว่าตัวเองได้มาอยู่ที่โรงพยาบาลสุขภาพแม่และเด็กแห่งเมืองตงไห่กับพวกโหจื่อตั้งแต่เมื่อไหร่

มองดูไฟฉุกเฉินที่ส่องแสงสว่างจ้าอยู่หน้าประตูห้องผ่าตัด หัวใจของฉินวี่เฟยก็กระดอนขึ้นมาถึงลำคอ เธอสวดอ้อนวอนให้กับหยางฉงอยู่ภายในใจอย่างเงียบ ๆ หวังว่าหยางฉงจะไม่เป็นอะไร

ไม่ว่าจะยังไง เด็กก็เป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่ว่าเธอกับหลี่ฝางและผู้หญิงคนนี้จะมีบุญคุณและความแค้นอะไรกัน ก็จะทำร้ายเด็กไม่ได้