NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 122

บทที่122 เขาคือน้องชายของจางกงหมิง

ลู่หลุ่ยอธิบายอย่างอดทน： “ความหมายของฉันคือ ถ้าคุณทำสมองเขามีปัญหา ไม่ใช่ว่าต้องรับผิดชอบเหรอ？”

“นั่นมันสมองเลยนะ ง่ายมากที่จะทำให้คนตายได้” ลู่หลุ่ยพูดด้วยท่าทางหวาดกลัว

“งั้นผมล่ะ เขาทำสมองผมมีปัญหาบ้างจะทำไง？” หลี่ฝางถามด้วยความโกรธ： “เราสองคนดีต่อกันหรือว่าคุณสองคนดีต่อกันเหรอ ทำไมคุณไม่ไปว่าเขาล่ะ”

“เพราะว่าเราสองคนนั้นดีต่อกัน ฉันถึงมาว่าคุณไง ต่อไปทำอะไรอย่าใจร้อนขนาดนั้นได้ไหม ถ้าเกิดปัญหาถึงชีวิต หรือทุบใส่จนเขาเอ๋อไปเลย คุณรวยแค่ไหน ก็ต้องเข้าคุก” ลู่หลุ่ยพูด

“งั้นเขาล่ะ เขาทำผมจะว่าไง？” สีหน้าหลี่ฝางไม่พอใจอย่างมาก

“ถ้าเขาทำคุณแย่ ก็ต้องทำตามกฎหมายเช่นกัน” ลู่หลุ่ยถอนหายใจ มองหลี่ฝาง： “หลี่ฝาง คุณใจร้อนไปแล้ว แบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคุณจะแพ้ภัยตัวเอง”

“แต่ผมทนเขาไม่ได้ตลอดหรอก？” หลี่ฝางก็เริ่มหมดคำพูด

“ทนแล้วยังไง คุณไม่เคยได้ยินว่าความอดทนมีค่าเหรอ？” ลู่หลุ่ยพูด

“ยังไงผมก็ทนไม่ไหว คนอื่นทำผม ผมก็ทำกลับ” หลี่ฝางพูดจบอย่างเซ็งๆ แล้วเดินออกไป

เวลานี้ หลี่ฝางเห็นเฉินเสี้ยวฟื้นแล้ว

“ไอ้โง่นั่นฟื้นแล้ว คุณก็ไปสั่งสอนเขาซะ” ชี้ไปที่เฉินเสี้ยว หลี่ฝางพูดกับลู่หลุ่ย

ตอนนั้นลู่หลุ่ยโกรธสุดๆ พูดไปตรงๆ ： “ไม่สนพวกคุณแล้ว ฉันไปละ！”

ลู่หลุ่ยรีบเดินออกจากโรงพยาบาล ตอนไปก็ยังโกรธสุดๆ

“หลี่ฝาง ลู่หลุ่ยเป็นอะไรไป ทำไมฉันเห็นเธอเหมือนจะร้องไห้” เวลานี้หลี่เสี่ยวเสี่ยววิ่งจากหน้าประตูเข้ามาถาม

“ลู่หลุ่ยร้องไห้？” หลี่ฝางขมวดคิ้ว เสียใจหน่อยๆ

“เหมือนจะใช่นะ ฉันก็ไม่เห็นชัด” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด

“งั้นทำไมคุณไม่ตามเธอไป ถามว่าเธอเป็นอะไร？” หลี่ฝางมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวด้วยความโกรธ

“เธอออกไปก็นั่งแท็กซี่เลย ฉันตามเธอไปไม่ทัน” หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝางอย่างสับสน： “คุณว่าเธอเหรอ？”

ในใจหลี่ฝางก็อัดอั้น เขาคิดว่าตัวเองก็ไม่ผิดนี่ เรื่องอะไรลู่หลุ่ยต้องว่าตัวเองด้วย？

หลี่ฝางเอาเรื่องเมื่อกี๊เล่าให้หลี่เสี่ยวเสี่ยวฟัง ให้เธอตัดสิน

หลี่เสี่ยวเสี่ยวฟังจบ： “ยังไงถ้าเป็นฉัน ฉันคิดว่าคุณทำถูก ไอ้โง่นั่นขี้โม้！”

“แต่คำพูดของลู่หลุ่ย ก็เพื่อคุณ” หยุดไป หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็พูดเสริม

หลี่ฝางก็เข้าใจความคิดของลู่หลุ่ย ก็แค่ เมื่อกี๊เธอกำลังโกรธ ที่ได้ยินคำพูดพวกนั้น

อีกอย่างเรื่องก็เกิดแล้ว พูดไปมีประโยชน์อะไร？

“ไม่งั้นคุณก็ขอโทษเธอสิ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด

“ผมไม่ผิดนี่ ทำไมต้องขอโทษเธอล่ะ” หลี่ฝางส่ายหน้า พูดอย่างหมดคำพูด

“ฉันถามคุณนะ คุณชอบลู่หลุ่ยใช่ไหม” หลี่เสี่ยวเสี่ยวถาม

หลี่ฝางมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวแวบหนึ่ง พยักหน้า

“ที่จริงฉันกับถังหยู่ซวนมองออกนานแล้ว ในเมื่อคุณชอบลู่หลุ่ย งั้นก็บอกรักสิ ฉันเชื่อว่า แค่คุณสารภาพรัก ลู่หลุ่ยไม่ปฏิเสธแน่” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด

หลี่ฝางก็รู้ว่าตัวเองสารภาพรักไป มีเปอร์เซ็นต์สูง

“รอก่อนดีกว่า ผมรู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา” หลี่ฝางส่ายหน้า

“รอ？รอถึงเมื่อไหร่ล่ะ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้ว： “คุณเป็นผู้ชาย คงไม่ใช่ว่าไม่มีความกล้านี้หรอกนะ？”

“ความกล้าผมมี แต่ผมกังวล ผมรู้สึกได้ว่าลู่หลุ่ยรู้สึกดีกับผม แต่ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกดีนี้มาจากเธอชอบผม หรือซาบซึ้งใจ” หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง

“คุณสนใจตรงนี้ทำไมกัน แค่เธอตอบรับก็พอแล้วไหม” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างไม่สนใจ

“คุณไม่เข้าใจ สองอย่างนี้ต่างกันมาก”

หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ หลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่ก็วิ่งเข้ามา สีหน้าเธอทั้งสองตื่นตระหนก

“หลี่ฝาง คุณรีบหนีไปซะ พี่ชายของไอ้ผมหยิกนั่นพาคนมาแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวพูดกับหลี่ฝาง

“พามากี่คน？” หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม

“สี่ห้าคนมั้ง โรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ว่ามีประตูหลังเหรอ？พวกเรารีบหนีจากตรงนั้นเถอะ” หลิวเฉียวเฉียวพูดอย่างหวาดกลัว

หลี่ฝางลังเลสักพัก พยักหน้าพูด： “โอเค”

หลี่ฝางอยากโทรหาพี่หมาจื่อ แต่คิดๆ ดูแล้ว ตัวเองเพิ่งทำให้พี่หมาจื่อถูกแทง บาดแผลนี้น่าจะยังไม่หายดี จะมีหน้าไปรบกวนอีกได้ไง

“ไป พวกเราไปRecalling the past” หลี่ฝางพูดจบก็ก้าวออกไป

“ผับ？” หลิวเฉียวเฉียวถามอย่างสงสัย： “เราจะไปผับทำไม”

“ไปเรียกคนที่ผับ！” หลี่ฝางหลุดปากพูด พูดจบก็ตระหนักได้ว่าพูดผิดไป

หลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่มองตากัน มองหลี่ฝางด้วยใบหน้าตะลึง： “หลี่ฝาง ไปเรียกคนที่นั่น？”

“ไม่ต้องถามแล้ว พวกเรารีบหนีเถอะ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด