NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1258

“ได้ ได้ ฉันรู้แล้ว เสี่ยวฉงเธอไม่ต้องกลัว เราจะช่วยพวกเธอออกมาให้เร็วที่สุด!”

หวางซีเหยาพลางตะโกนปลอบโยนหยางฉง พร้อมกับเริ่มโยกย้ายเศษซากบนหินปูนพร้อมกับไท่ซางและราฟาเอล

ดีที่ไท่ซางและราฟาเอลเป็นผู้ฝึกยุทธ ไม่นานบริเวณก็ถูกเก็บกวาด เหลือเพียงแต่แผ่นปูนใหญ่ที่ยังไม่ได้ยกออก

แผ่นซีเมนต์นี้อย่างน้อยมีน้ำหนักสี่ถึงห้าตัน แถมตรงกลางยังมีรอยแตกอยู่ ไม่สามารถยกออกทั้งแผ่นเลยได้ ต้องเอาปั้นจั่นมายกออก

“เหยาเหยา เร็วเข้าสิ! คุณน้าออกแล้ว เลือดออกเยอะมาก! ทำยังไงดี! พวกเธอช่วยเราเร็วเข้า!”

“น้าเมี๋ยว! ตื่นสิคะ! พูดอะไรสักคำได้ไหม? น้าเมี๋ยวชุ่ย!”

แสงใต้ล่างที่มืดสลัว หยางฉงมองเห็นเมี๋ยวชุ่ยและฉินวี่เฟยไม่ชัดเจน แต่มือของเธอสามารถลูบคลำร่างของทั้งสองได้ ฉินวี่เฟยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก แต่เสื้อผ้าของเมี๋ยวชุ่ยเปียกชุ่ม และมีเลือดไหลหยดจากร่างกายของเธอ

คราวนี้หยางฉงร้อนรนทำอะไรไม่ถูก พลางร้องไห้พร้อมตะโกนออกไปด้านนอก

เมื่อได้ยินเสียงของหยางฉง ไท่ซางและราฟาเอลไม่สามารถใจเย็นอยู่ได้ หากเมี๋ยวชุ่ยเป็นอะไรไปละก็ หลี่ฝางและหลี่ต๋าคางต้องคลั่งแน่

“ปั้นจั่นมาแล้ว! ถอยไปเร็วเข้า!” ดีที่ส้าวส้วยพาคนมาได้ทันเวลา ปั้นจั่นทั้งสองคันทำงานพร้อมกัน ไม่นานแผ่นซีเมนต์ที่ทับร่างของพวกเมี๋ยวชุ่ยก็ถูกยกออก

นาทีที่แผ่นซีเมนต์ถูกยกออก เมื่อทุกคนเห็นท่าทีของเมี๋ยวชุ่ย ต่างก็น้ำตาไหลอย่างกลั้นไม่อยู่

ร่างของเธอบังหยางฉงและฉินวี่เฟยเอาไว้ ปกป้องพวกเธอด้วยทั้งร่าง

“น้าเมี๋ยว!” ส้าวส้วยและคนอื่นๆ ลนลาน ต่างห้อมล้อมเมี๋ยวชุ่ยเอาไว้

“แค่กๆ ……พวกเธอมาแล้วหรือ……” หลังเมี๋ยวชุ่ยได้ยินเสียงของส้าวส้วยและคนอื่นๆ เลือดสดกระอักออกมาจากปากของเธอ กล่าวประโยคด้วยความอ่อนแรงก่อนสลบกับอกของหยางฉง

อันที่จริงเมี๋ยวชุ่ยมีสติอยู่ตลอด เมื่อสักครู่เธอได้ยินเสียงของเหล่าหวางซีเหยาและไท่ซาง เพียงแค่เธอไม่กล้าพูด เธอกลัวว่าเธออ้าปากพูดจะหมดแรง แบบนั้นเธอก็ไม่มีแรงจะจะแบกแผ่นซีเมนต์บนหลังของเธอ

“น้าเมี๋ยวชุ่ย!”

“น้าเมี๋ยว!”

การสลบของเมี๋ยวชุ่ยราวกับสายฟ้าฟาด แม้แต่ส้าวสวยที่ทำงานละเอียดเป็นอย่างดียังต้องร้อนรน

“ลุงหลี่! ลุงหลี่เป็นยังไงบ้าง?” ในเวลานี้เอง คนของส้าวส้วยพบกับหลี่ต๋าคางที่ถูกซีเมนต์ทับอยู่อีกด้าน

ตอนนี้ร่างของเขาเต็มไปด้วยดิน หากไม่ใช่เพราะหน้าอกของเขายังยุบพอง ทุกคนจะคิดว่าเขาตายไปแล้ว

“แค่กๆๆ ……” เมื่อกำจัดซากปูนซีเมนต์บนร่างของหลี่ต๋าคางออกทั้งหมด เขาสำลักไออย่างแรง ก่อนที่จะค่อยๆ ตื่นขึ้น

เมื่อลืมตาขึ้น สายตาของหลี่ต๋าคางก็ฉายแววความอาฆาตอย่างหนัก ก่อนที่จะบีบคอของลูกน้องที่อยู่ใกล้ที่สุด

บุคคลนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว เกือบจะถูกหลี่ต๋าคางสังหารไปต่อหน้า ดีที่ส้าวส้วยที่ดูอีกด้านห้ามเอาไว้ได้ทัน

“ลุงหลี่! ใจเย็นก่อน!” ส้าวส้วยรั้งข้อแขนของหลี่ต๋าคางเอาไว้แน่น ตะโกนเสียงดัง

น้ำเสียงของส้าวส้วยเรียกสติของหลี่ต๋าคางกลับมาได้บ้าง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตขอจะตื่นขึ้นมาบ้าง ก่อนปล่อยมือที่บีบคออยู่ออก

แม้หลี่ต๋าคางจะไม่ได้บอกว่าเขาจะไปที่ไหน แต่ในเมื่อเรื่องราวเกี่ยวกับท่านจวน ก็คงจะไม่ไปไหว้วานตระกูลตงฟางไม่ได้

ตอนแรกท่านจวนถือโอกาสที่หลี่ต๋าคางไม่อยู่ ร่วมมือกับสี่ตระกูลใหญ่คิดจะลักพาตัวหลี่ฝาง คิดจะสังหารโหจื่อยังไม่ได้คิดบัญชี

วันนี้กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เกรงว่าหลี่ต๋าคางจะโกรธจนกำจัดตระกูลตงฟางทั้งหมด แม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ต้องเกรงกลัวสี่ตระกูลใหญ่ แต่ถ้าหากสังหารคนของตระกูลตงฟางทั้งหมด คงจะทำให้เกิดปัญหาที่วุ่นวายขึ้น

ไท่ซางและราฟาเอลพยักหน้า ก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาลอย่างแรงแสง พวกเขาสองคนเองก็ไม่เข้าใจว่าส้าวส้วยกังวลอะไรกันแน่ ตอนนี้เรื่องราวเยอะมากพออยู่แล้ว จัดการเรื่องหนึ่งให้สิ้นสุดได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องหนึ่ง

ตระกูลตงฟางกำลังเตรียมงานเลี้ยงที่จัดขึ้นทุกเดือน ขณะที่กำลังคึกคัก หลี่ต๋าคางที่ผมยุ่งเหยิงหน้าดำไล่ฆ่าเข้ามาจากหน้าประตูอย่างอาฆาต

พวกที่คิดจะขัดขวางเขาไม่ทันได้เข้าถึงตัวเขา ก็ถูกพลังของหลี่ต๋าคางเล่นงานจนกองกับพื้น

“หลอซ่า! คุณมาที่นี่ทำไม!” ตงฟางเย่นหน้าหม่นหมอง เธอจ้องมองหลี่ต๋าคางที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพร้อมกัดฟันถาม

“ส่งท่านจวนมา ฉันจะไว้ชีวิตพวกแก” หลี่ต๋าคางจ้องมองเหล่าตระกูลตงฟางหลายสิบนายด้วยสีหน้าเฉยชา ด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก

เมื่อได้ยินชื่อของท่านจวน สีหน้าของคนของตระกูลตงฟางเปลี่ยนไป ชราที่อายุค่อนข้างมากเดินมาอย่างสั่นเทาพร้อมกับไม้เท้า กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“หลอซ่า ท่านจวนความเคลื่อนไหวของเขาไม่แน่นอน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำอะไร เราเองก็ไม่รู้ หากคุณจะหาเขา คงมาผิดที่แล้ว”

เมื่อหลี่ต๋าคางได้ยินอย่างงั้น สายตาฉายแววพิฆาต เบี่ยงตัว ร่างของเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าชรา คว้าตัวเขาขึ้นจากพื้น

“ขอพูดอีกรอบ เอาตัวท่านจวนออกมา ฉันจะปล่อยพวกแกไป”