NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 126

บทที่126 เปลี่ยนทัศนคติครั้งใหญ่

ทั้งตงไห่ รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่ต๋าคาง ที่จริงไม่เยอะ นอกจากเจ้าพวกนั้นที่ผับแล้ว ก็เหลือแค่หม่าเทียนกับสวีจื่อโห้

พ่อของเฉินเสี้ยวอึ้งไปอยู่นาน ชี้ไปที่หลี่ต๋าคาง： “เหล่าหม่า ล้อเล่นกันเหรอ ชายหนุ่มคนนี้จะเป็นเจ้านายผมได้ไง？”

“เจ้านายผมเป็นเศรษฐีลึกลับที่มาจากต่างประเทศ ลงทุนกว่าหลายหมื่นล้าน มูลค่ามากกว่าแสนล้าน”

พ่อของเฉินเสี้ยวจะเชื่อที่ไหนกัน เขาเบะปาก พูดขำๆ ： “คุณดูการแต่งตัวนั้นสิ อย่างมากก็ชุดพวกชาวนา”

“ปัญญาอ่อน！”

หม่าเทียนจ้องเขาเขม็ง： “คุณคิดว่าผมกำลังล้อคุณเล่นเหรอ？”

“เราสองคนรู้จักกันมาตั้งนาน ผมจะล้อเล่นกับคุณเมื่อไหร่ล่ะ？” หม่าเทียนหมดคำพูดหน่อยๆ

พ่อของเฉินเสี้ยวมองสีหน้าหม่าเทียนผิดปกติ ก็เริ่มตื่นตระหนก

พ่อของเฉินเสี้ยวตกใจ รีบถาม： “งั้นผมต้องทำไงกับเรื่องนี้？”

“ยังจะทำอะไรอีกล่ะ ขอโทษไง” หม่าเทียนถอนหายใจ พูด： “ไป ผมไปกับคุณ”

ทั้งสองมาตรงหน้าหลี่ต๋าคางด้วยกัน

ไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ หม่าเทียนก็พูด： “เดี๋ยวก่อน”

“ทำไม？” พ่อของเฉินเสี้ยวถามตาม

“หลี่ต๋าคางเอาแต่ปกปิดตัวตนว่าตัวเองเป็นเศรษฐีลึกลับ” หม่าเทียนพูด： “เราจะเปิดเผยเขาไม่ได้”

“ไม่งั้นเราเอาแบบนี้ไหม หาร้านชา ผมจะขอโทษเขาส่วนตัว？” พ่อของเฉินเสี้ยวลองถาม

หม่าเทียนพยักหน้า คิดว่ามันเป็นไปได้

ทั้งสองเพิ่งมาถึงสนามกีฬา เฉินเสี้ยววิ่งเข้ามา พูดกับหม่าเทียน： “คุณลุงหม่า ดูหัวผมสิ ถูกเด็กคนนั้นทุบใส่จนสมองกระทบกระเทือน คุณต้องรับผิดชอบให้ผม”

พูดไป เฉินเสี้ยวก็ชี้ที่หลี่ฝาง

พูดจบ เฉินเสี้ยวก็ชี้ไปที่หลี่ต๋าคางอีกครั้ง： “อีกอย่าง นั่นเป็นพ่อเขา แขนของพ่อผม ถูกเขาหักหมด คุณลุงหม่า นี่มันไม่ใช่บาดเจ็บเล็กน้อยแล้วนะ？”

เฉินเสี้ยว แค่ตัดสินว่าบาดเจ็บเล็กน้อย ก็ตัดสินได้

เฉินเสี้ยวมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง คิดในใจ รอพ่อคุณถูกตัดสินก่อน ดูสิว่าคุณจะว่าไง？

หม่าเทียนทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ตอบสนองสักนิด

“คุณลุงหม่า คุณลุงหม่า” เฉินเสี้ยวเรียกหม่าเทียนสอวรอบ คิดว่าหม่าเทียนหูหนวก

“หุบปาก ไอ้หมอนี่！” จู่ๆ พ่อของเฉินเสี้ยวก็พูดออกมา ดุลูกชายตัวเองไปทีหนึ่ง

พ่อของเฉินเสี้ยวแทบอยากตบเฉินเสี้ยวสักฉาด ครั้งนี้เขาซวยหนักแล้ว

ไม่ง่ายที่หม่าเทียนจะให้คอนเนคชั่นเขาเลย ให้เขาได้รับงานดีๆ แต่แค่ปัญหานี้ ทำให้งานนี้ล้มเหลวได้ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์

ถ้าล้มเหลวล่ะก็ เท่ากับว่าเสียไปสี่ห้าล้านโดยเปล่าประโยชน์เลย！

สี่ถึงห้าล้านเชียว พ่อของเฉินเสี้ยวไม่ร้อนใจได้หรือไง？

“พ่อ จะให้ผมหุบปากทำไม ผมไม่ได้พูดผิดนี่ พ่อไม่ได้บอกเหรอ รอคุณลุงหม่ามา ก็ค่อยให้คุณลุงหม่าจับพวกเขาสองพ่อลูกไป” เฉินเสี้ยวพูดอย่างที่ควรจะเป็น

หม่าเทียนส่งสายตาใส่เฉินเสี้ยว คิดในใจ：พ่อคุณทูนหัวเอ๊ย หยุดพูดได้ไหม！

เฉินเสี้ยวเข้าใจความหมายของหม่าเทียนที่ไหนกัน เขามองหม่าเทียนอย่างสงสัย： “คุณลุงหม่า ตาของคุณเป็นอะไรไป หรือว่าทรายเข้า？”

“ผมเป่าให้ไหมครับ？” เฉินเสี้ยวถามอย่างเป็นห่วง

หม่าเทียนหมดคำพูดโดยทันที

หลี่เสี่ยวเสี่ยวจำหม่าเทียนได้ เธอตบไหล่หลี่ฝาง： “หลี่ฝาง คุณก็รู้จักคนนี้ไม่ใช่เหรอ？”

หลี่ฝางพยักหน้า ไม่พูดอะไร

รอดูฉากเด็ดๆ

ดูว่าสรุปแล้วหม่าเทียนจะช่วยใคร

ที่จริงตอนนี้ หลี่ฝางก็ไม่แน่ใจ ยังไงหม่าเทียนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวตัวเอง ก็แค่พ่อตัวเองค่อนข้างรวย ลงทุนให้ตงไห่กว่าหลายหมื่นล้านเท่านั้นแหละ

เวลานี้หลี่ต๋าคางเดินไปตรงหน้าหม่าเทียน： “หัวหน้าหม่า คุณมาจับผมเหรอ？”

หลี่ต๋าคางเป็นถึงเทพเจ้าผู้มั่งคั่งของตงไห่

รีสอร์ตบวกกับสวนสนุกก็ลงทุนไปกว่าหมื่นล้าน

อีกอย่าง หลี่ต๋าคางยังลงทุนต่อเนื่อง สร้างโรงเรียน โรงพยาบาล ห้างขนาดใหญ่ให้ตงไห่

ถ้าจับเขาจริง งั้นสวีจื่อโห้จะไม่บ้าเลยเหรอ？