NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1261

“อะแฮ่มๆ นี่มันเป็นเรื่องอะไรที่นานมาแล้ว คุณยังจะพูดถึงทำไม อีกอย่าง ฉันอธิบายไปแล้ว ตอนนั้นยังวัยรุ่น ไม่รู้เรื่องราวอะไร อันที่จริงฉันกับยินยินนั้นก็มีคามรู้สึกต่อกันเป็นเหมือนพี่น้อง”

“อีกอย่าง ตอนนี้ฉันกับภรรยาก็รักกันดี คุณท่านโกอย่าพูดไปเรื่อยนะ ถ้าเกิดภรรยาของฉันรู้เข้า แล้วเธอไม่พอใจจะว่าอย่างไร”

หลี่ต๋าคางกระแอมเบาๆ เพื่อปกปิดความทำตัวไม่ถูกของตัวเอง คำพูดด้านหลังนั้นเหมือนกำลังพูดกับคุณท่านโก แต่อันที่จริงนั้นกลับกำลังพูดให้ส้าวส้วยฟังอยู่

ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคางด้วยแววตาแอบๆ พลางเข้าใจอยู่ในใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแกล้งทำเป็นคุยไป

คุณท่านโกเองก็รู้แต่ก็ยังไว้หน้า เขาเอามันมาเพื่อทำให้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับหลี่ต๋าคางนั้นสนิทสนมกันมากขึ้น ถึงอย่างไรนี่มันก็ยังมีเรื่องต้องร้องขอกัน

“คุณท่านโก ในเมื่อคุณมาแล้ว งั้นยาฟื้นวิญญาณเม็ดนี้ก็คืนให้คุณก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันไม่ต้องการมันแล้วล่ะ”

หลี่ต๋าคางนั้นพูดพลางเอากล่องไม้ยื่นมาตรงหน้าคุณท่านโก

แต่อีกคนนั้นกลับไม่รับเอาไว้ แต่กลับยิ้มพลางดันกล่องนั้นกลับคืน “พวกพ้องต๋าคาง คุณอย่าเพิ่งรีบคืนฉันเลย เปิดใจกันไปเลย วันนี้ฉันมีเรื่องอยากจะมาขอร้อง ถ้าคุณไม่เก็บยาฟื้นวิญญาณเอาไว้ ฉันคงไม่มีหน้ามาขอให้คุณช่วยอะไร”

หลี่ต๋าคางได้ฟังคำพูดของคุณท่านโกดังนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าตกใจเท่าไหร่ ถ้าเกิดคุณท่านโกไม่มีเรื่องอยากร้องขอ เขาคงไม่ถ่อมาที่เมืองตงไห่เพื่อมาหาหรอก

เพียงแต่ตอนนี้หลี่ต๋าคางเจอเรื่องวุ่นวายมากมาย เลยไม่อยากจะสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่

“คุณท่านโก ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยคุณ ตอนนี้ฉันเองก็ยุ่งมากพอแล้ว ฉันคิดว่าตามความเคารพนพน้อมของคุณท่านโกที่แดนนักรบนั้น ถ้าเกิดพูดออกไป จะต้องมีคนมากมายพร้อมจะช่วยคุณแน่นอน”

เมื่อพูดจบ หลี่ต๋าคางไม่ถามด้วยซ้ำว่าคุณท่านโกอยากให้ตัวเองช่วยอะไร ก็อยากจะเดินจากไปแล้ว ตอนนี้เขาเลยต้องพลิกแผ่นดินหาท่านจวนที่เมืองตงไห่ให้ได้

ก่อนที่จะเกิดระเบิดเมื่อครู่นั้น อันที่จริงหลี่ต๋าคางสามารถแย่งเด็กมาจากมือของท่านจวนได้ แต่เพราะเด็กนั่นเกิดก่อนกำหนด เลยต้องอยู่ในตู้อบ แถมยังอ่อนแอมากด้วย

ถ้าเกิดต่อสู้รุนแรงเกินไป อาจจะทำให้เด็กบาดเจ็บได้ ดังนั้นหลี่ต๋าคางเลยได้แต่มองท่านจวนพาเด็กไปเท่านั้น

อีกอย่างการที่ท่านจวนแย่งเด็กไปในครั้งนี้ เป้าหมายนั้นไม่ธรรมดาเลย เพราะเขาระเบิดที่เอามาระเบิดโรงพยาบาลนั้น เป็นอาวุธแบบใหม่

ระเบิดลูกเล็กแบบนี้มันขนาดเท่ากระดุมเท่านั้นเอง แต่พลังทำลายล้างนั้นกลับไม่แพ้ขีปนาวุธเลย ไม่อย่างนั้นคงจะไม่สามารถทำให้ตึกของโรงพยาบาลนั้นราบเป็นหน้ากลองได้

หลี่ต๋าคางนั้นมั่นใจเป็นอย่างมาก ว่าท่านจวนนั้นมีคนบงการอยู่เบื้องหลัง เขานั้นไม่ใช่บอสที่ใหญ่ที่สุด

เมื่อเป็นแบบนี้ก็เหมือนมีศัตรูหลบอยู่ในความมืด ทำให้หลี่ต๋าคางไม่พอใจเป็นอย่างมาก หลายปีมานี้ เขาไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน

“พวกพ้องต๋าคาง เรื่องของคุณนั้นฉันเข้าใจบ้างแล้ว ฉันรู้ว่าหลานชายคุณถูกท่านจวนแย่งไปแล้ว เอาแบบนี้ ฉันจะช่วยคุณแก้แค้นท่านจวน แล้วคุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม？”

“ประเทศญี่ปุ่น ดี ดีมาก ในเมื่อพวกเขากล้ามาทำอะไรคนของตระกูลหลี่ ก็หมายความว่าเตรียมตัวตายเอาไว้แล้ว”

แม้คุณท่านโกเขาจะเดาว่าเด็กนั้นอยู่ที่สถานทูตของประเทศญี่ปุ่น แต่หลี่ต๋าคางในตอนนี้นั้นยังตายยังดีกว่าปล่อยไป

ในแววตามาความอาฆาตออกมาอีกครั้ง เลยเอามือหนึ่งไปจับหน้าต่างของโรงพยาบาลก่อนจะกระโดดออกไป

ส้าวส้วยเพิ่งจะโทรหาโหจื่อไป เลยกำชับเล็กน้อย ก่อนจะหันหัวไปเห็นเงาของหลี่ต๋าคางกระโดดออกไปจากหน้าต่าง

“ลุงหลี่ คุณกำลังจะไปไหน？” เมื่อมองเงาของหลี่ต๋าคางลอยไปไกล ส้าวส้วยก็ถามเสียงดัง

เมื่อครู่หลี่ต๋าคางเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลตงฟางคนเดียว เรื่องที่บังคับจับตงฟางเย่นไปนั้นก็แพร่ออกไปแล้ว เรื่องนี้เลยทำให้แดนนักรบเกิดการเคลื่อนไหวไม่น้อยเลย

ยังดีที่ท่านผู้อาวุโสนั้นปิดเรื่องเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้หลี่ต๋าคางเลยจากไปก่อน ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นอีก

“น้องชายคนนี้ คุณรีบติดต่อท่านผู้อาวุโสคนนั้นเถอะ เรื่องในครั้งนี้เกรงว่ามันจะใหญ่โตแล้ว”

หลังจากที่คุณท่านโกพูดกับส้าวส้วยแบบนี้แล้ว ก็กระโดดลงไปจากหน้าต่างของโรงพยาบาลตามหลี่ต๋าคาง