NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 147

บทที่ 147 ลุงเฉียนมาแล้ว

เครดิตการ์ดทั้งหมด ล้วนมีวงเงินที่จำกัดของมัน นอกจาก Global black cardเท่านั้น

Global black cardไม่จำกัดวงเงิน สามารถรูดได้อย่างไม่จำกัด ซื้อเครื่องบิน ยังได้เลย

ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ Global black cardนี้มันเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะ ทั้งประเทศจีน มีไม่กี่คนที่มีGlobablack cardนี้

สิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกับสิทธิ์และคุณสมบัติ

ถึงอย่างไรGlobal black card ไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องยืดขอ แต่ธนาคารเป็นคนที่ส่งมอบให้

จะมีเฉพาะผู้ที่อยู่ในการจัดอันดับของ Forbesที่อยู่ในทั่วโลก จึงจะได้สิทธิ์จากธนาคาร

“ของปลอม!” ตู้เฟยกล่าว

“พี่ครับ พี่ว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ? ผู้หญิงบ้านนอกแบบนี้ จะมี Global black cardได้อย่างไรกัน?” ตู้เฟยหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ใช่ มันจะเป็นของจริงได้อย่างไร คงมีแต่มหาเศรษฐีอย่างหวางซือชงที่มีเท่านั้นมั้ง?”

“ประเทศจีนจะมีสักกี่ใบกัน Global black cardของผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน”

ได้ยินผู้คนต่างพากันสงสัย สีหน้าของหยูเถิงกับจ้าวเสี่ยวตาว ในที่สุดมีเลือดขึ้นมาเล็กน้อย

หากมันเป็นของจริง พวกเขาต้องจบเห่อย่างแน่นอน

ฐานะคนที่มี Global black card สามารถทำให้ครอบครัวของพวกเขาจบเห่ได้ในพริบตา

เวลานี้ หลี่ฝางได้โทรไปหลี่ต๋าคาง

“พ่อครับ”

หลังจากที่โทรติด หลี่ฝางก็กล่าวขึ้น: “ตอนนี้ผมอยู่ที่รีสอร์ตของพ่อ”

หลี่ต๋าคางหัวเราะอยู่ที่ปลายสาย: “ตั้งแต่แกเดินเข้ามาในรีสอร์ต พ่อก็เห็นแกแล้วล่ะ”

“ห๊า?”

“แกเงยหน้ามองดู มุมทางซ้ายสี่สิบห้าองศา” หลี่ต๋าคางกล่าว

หลี่ฝางเงยหน้าขึ้น มองไปทางด้านซ้ายสีสิบห้าองศา ก็พบเห็นตรงนั้นมีกล้องวงจรปิดขนาดเล็กอันหนึ่ง หากไม่สังเกตดีๆ ไม่มีทางเห็นอย่างแน่นอน

“พ่อครับ บอดี้การ์ดที่หามานี่มันยังไง ผมก็ถือเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของที่รีสอร์ตแห่งนี้ แต่ว่าบอดี้การ์ดจะเชิญผมออกไป” หลี่ฝางเกือบจะพูดคำว่าแม่งเอ๊ยออกมาแล้ว

“ลุงเฉียนกำลังไปแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานคงถึง” หลี่ต๋าคางกล่าว

“อดทนรออีกห้านาทีละกัน”

หลี่ต๋าคางพูดจบ ก็วางสายไปเลย

หลี่ฝางโทรไปอีกครั้ง ทางหลี่ต๋าคางนั้นไม่รับสายแล้ว

หลี่ฝางจ้องกล้องวงจรปิดอย่างโมโห เขารู้ว่า หลี่ต๋าคางกำลังมองตัวเองอยู่

เวลานี้ บอดี้การ์ดได้เดินเข้ามา เขายังคงพูดกับหลี่ฝางอย่างสุภาพ: “คุณผู้ชาย คุณคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วใช่มั้ยครับ?”

“คุณชายหยูต้องการให้คุณออกไปโดยเร็ว” บอดี้การ์ดกล่าว

“มันเป็นคุณชายเหี้ยอะไร” หลี่ฝางขมวดคิ้ว เผยสีหน้าที่ดูถูก

หลี่ฝางคิดในใจ รอให้ลุงเฉียนมาก่อน ฉันจะดูว่านายจะอวดเก่งยังไงอีก

และสิ่งที่หลี่ฝางปวดหัวที่สุดก็คือ ลุงเฉียนจะมาเมื่อไหร่ หากตัวเองไม่สามารถต้านทานถึงตอนที่ลุงเฉียนมา ก็ถูกไล่ออกไปเสียก่อน แล้วจะทำยังไง?

เวลานี้ตู้เฟยก็ได้กล่าวขึ้น: “อย่าไปเสียเวลากับคนนอกคอกคนนี้เลย ผมว่าจับมันโยนออกไปเลยดีกว่า”

“ผมได้ยินมาว่าบอดี้การ์ดของที่นี่ ล้วนเคยเป็นทหารที่ปลดประจำการมาก่อน แต่ละคนฝีมือไม่เบาทั้งนั้น นายโชว์ฝีมือ ให้พวกเราดูเป็นบุญตาหน่อย”

ตู้เฟยกล่าวด้วยสีหน้าที่ชั่วร้าย ความหมายของเขาก็คืออยากให้บอดี้การ์ดลงมือกับหลี่ฝาง

บอดี้การ์ดมีความลังเล แต่สีหน้ากลับเข้มขรึม: “เจ้าหนุ่มน้อย ฉันไม่อยากที่จะลงมือทำร้ายเด็ก แต่นายอยากบังคับให้ฉันต้องทำ”

“ฉันบีบนาย? เป็นพวกเขาที่บีบนายมั้ง” หลี่ใช้คางชี้ไปที่พวกหยูเถิง

ขณะนี้หยูเถิงได้เดินเข้ามา มองบอดี้การ์ดคนนี้แล้วกล่าว: “ในมือน้องชายฉันอยากจะดูฝีมือของนาย นายก็แสดงหน่อยละกัน”

“หากน้องชายฉันพอใจละก็ จะมีรางวัลให้อย่างงาม” หยูเถิงหัวเราะแล้วกล่าวอย่างเย็นชา

“คุณชายหยู คุณพูดจริงเหรอ?” บอดี้การ์ดเกิดหวั่นไหวขึ้นมาแล้ว

“อะไร แม้แต่ฉันหยูเถิงนายก็ไม่เชื่อเหรอ? ตระกูลหยูอย่างฉัน จะโกหกบอดี้การ์ดเล็กๆ อย่างนายทำไม?” สีหน้าหยูเถิงมืดมนไปสักพัก

บอดี้การ์ดได้ฟัง ก็วางใจแล้ว

มีคนตั้งมากมายอยู่ตรงนี้ บอดี้การ์ดคิดในใจ หยูเถิงคนนี้คงไม่เบี้ยวอย่างแน่นอน

เพียงแต่บอดี้การ์ดก็ยังคงได้ถามไปอีกหนึ่งประโยค: “คุณชายหยู ผมสามารถถามได้มั้ยครับว่า รางวัลคืออะไร?”

“เงินเดือนนายเท่าไหร่?” หยูเถิงถามกลับไปหนึ่งประโยค

“เงินเดือนหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน” บอดี้การ์ดยิ้มๆ

สีหน้าหยูเถิงเปลี่ยนทันที บอดี้การ์ดคนนี้ เงินเดือนตั้งหนึ่งหมื่นพันหยวน?

สถานที่ห่วยๆ แบบตงไห่ ปีละหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนก็หาคนได้แล้ว

หยูเถิงคิดในใจ คุณท่านหลี่คนนี้ไม่รู้ว่าจะเอาเงินไปใช่ที่ไหนหรือเปล่า?

หยูเถิงกล่าวอย่างเรียบเฉย: “ให้รางวัลนายเท่ากับเงินเดือนนายหนึ่งเดือน เป็นยังไง?”