NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 159

บทที่ 159 สายจากจางกงหมิง

หลี่ฝางคิดในใจ หลินชิงชิงหมายถึงอะไร?

เขาและหลินชิงชิงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ก็แค่ยอมรับกันไปตามสังคม ชายโสดหญิงโสดมาอยู่ร่วมห้องกัน แบบนี้ก็ง่ายอย่างยิ่งที่จะเกิดอะไรขึ้นมา

หลี่ฝางลังเลไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบรับ

ตนเองเป็นถึงลูกผู้ชาย มีอะไรให้กลัวกัน?

อพาร์ตเมนต์ของหลินชิงชิง มองดูแล้วไม่เลวทีเดียว

“ห้องของพี่เป็นไงบ้าง?” หลินชิงชิงถาม

“เล็กเท่านกกระจอก แต่มีทุกอย่างครบ” หลี่ฝางกวาดตามอง มีห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ และห้องครัวแยกเป็นอิสระ

“มีแค่ห้องเดียวเหรอ” จู่ๆ หลี่ฝางก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ

“ใช่สิ” หลินชิงชิงพยักหน้า

“แล้วผมจะนอนที่ไหน?”

“โซฟา” หลินชิงชิงชี้ไปที่โซฟาและพูด “แน่นอน ถ้านายไม่กลัวว่าฉันจะกินนาย นายก็สามารถนอนกับฉันได้”

หลินชิงชิงทำงานมาทั้งวัน ท่าทางดูเหนื่อยอย่างยิ่ง

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ และเอ่ยเตือนหลี่ฝาง “อย่าแอบมอง!”

หลี่ฝางนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความตื่นเต้นอยู่บ้าง...

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเสียงของน้ำ ก็ยิ่งทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหันไปแอบมองดู....

กระจกห้องน้ำเป็นฝ้า แม้ว่าจะทึบแสง แต่กลับยังสามารถเห็นโครงร่างคร่าวๆ ได้

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หลินชิงชิงก็ออกมาจากห้องน้ำ บนตัวมีเพียงแค่เสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้น

“เสี่ยวฝาง นายก็เข้าไปอาบน้ำสักหน่อยเถอะ”

หลังจากหลินชิงชิงออกมา เธอก็พูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางคิด ตนเองก็วิ่งวุ่นมาทั้งวันแล้ว สมควรอาบน้ำสักหน่อย

เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ หลี่ฝางก็ได้กลิ่นหอม เขาไม่รู้ว่ามันใช่กลิ่นของหลินชิงชิงที่ยังคงเหลืออยู่หรือไม่

“พี่สาว ผมขอใช้ผ้าขนหนูของพี่ได้ไหม?” หลี่ฝางถาม

“ใช้สิ”

หลินชิงชิงพูดจบ ก็หยุดไปชั่วขณะและเอ่ยเสริมว่า “ใช้เสร็จแล้วฉันทิ้งไปก็ได้แล้ว”

“……” ในใจของหลี่ฝางหดหู่เล็กน้อย เขาใช้มันนิดหน่อยจะเป็นไรไป ตัวเขาไม่ได้สกปรกสักหน่อย?

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หลินชิงชิงก็เป่าหัวเสร็จและเข้านอนไปแล้ว

หลี่ฝางมองไปที่โซฟา และหันมองไปที่เตียง เขาไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรดี

ประตูห้องนอนหลินชิงชิงเปิดอยู่ กล่าวคือหลินชิงชิงได้อนุญาตให้เขาขึ้นไปนอนได้

“พี่ โซฟาของพี่แคบเกินไป ถ้าผมนอนบนโซฟา ดึกๆ คงต้องตกลงมา”

หลี่ฝางพูดจบ ก็เดินเข้าไปในห้องนอนของหลินชิงชิง “ดังนั้น ผมก็นอนบนเตียงด้วย”

“ไม่กลัวแฟนนายจะรู้แล้วหึงหรือไง?” หลินชิงชิงถาม

“กลัวอะไร” หลี่ฝางหัวเราะ เรื่องแบบนี้ ตัวเองจะให้ลู่หลุ่ยรู้ได้อย่างไร

เขาไม่ได้โง่สักหน่อย

หลี่ฝางยกผ้าห่มขึ้นและสอดตัวเข้าไป

ทันทีที่หลี่ฝางเข้ามา หลินชิงชิงก็เอาหมอนใบหนึ่ง ยัดเข้าไปในผ้าห่ม

“หมอนคือขอบเขต ห้ามข้ามเขต เข้าใจไหม?” หลินชิงชิงเอ่ยเตือนหลี่ฝาง

“พี่ ทำไม กลัวขึ้นมาแล้ว?” หลี่ฝางหัวเราะ

หลินชิงชิงกลอกตาใส่หลี่ฝางและเอ่ย “พี่ไม่ได้กลัว แต่ว่านี่เป็นครั้งแรก”

“จะเอาเปรียบนายไม่ได้”

ไม่รู้ว่าทำไม หลี่ฝางพอได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

“อ้อใช่ เสี่ยวฝาง บ้านนายรวยขนาดนั้น นายไม่คิดจะทำอะไรสักหน่อยหรือไง?” หลินชิงชิงหันหน้ามาและมองไปที่ หลี่ฝาง

หลี่ฝางส่ายหัว “ตอนนี้ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้”

“แต่ถังหยู่ซวนเคยบอกว่า บริษัทสื่อทำเงินได้ไม่เลว ดังนั้นผมคิดจะเปิดสักที่” หลี่ฝางกล่าว

“บริษัทสื่อ?”

“ใช่ ก็พวกเซ็นสัญญากับพวกนางแบบ ไอดอล ดาราอะไรพวกนี้ ออกเงินเล็กน้อย ซื้อตัวพวกเขามา รอจนพวกเธอมีชื่อเสียง ก็ปล่อยให้พวกเขาเปิดการถ่ายทอดสด รับการแสดงเชิงพาณิชย์ และเป็นนางแบบ Taobao”

“แปลกใหม่ดี” หลินชิงชิงพยักหน้า “ตอนนี้พวกนี้พัฒนาไปเร็วมาก”

“นอกจากนี้ล่ะ?” หลินชิงชิงถามต่อ

“ไม่มีแล้ว” หลี่ฝางส่ายหัว

“ไม่มีแล้ว?”