NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 173

บทที่ 173 แย่งห้องส่วนตัวคืนมา

หลี่ฝางเป็นคนที่มีเหตุผล

หากคุณไม่แส่หาเรื่องผมก่อน ผมก็ไม่หาเรื่องคุณก่อนเช่นกัน

หากคุณแส่หาเรื่องผมแล้ว ผมก็จะให้คุณได้ลิ้มรสความร้ายกาจของผม......

ผู้จัดการล็อบบี้ถือว่าได้รับประสบการณ์ และได้ลิ้มลองถึงบทเรียนอันนองเลือด

ตอนนี้ สวีเถิงเฟยไปแล้ว หยูเถิงก็ไปแล้ว นั่นก็หมายความว่า ห้องส่วนตัว888ว่างแล้ว

ผู้จัดการล็อบบี้รีบพูดขึ้นทันทีว่า “คุณน้อง รอสักครู่ ผมจะรีบไล่ลูกค้าที่ยังเหลือในห้อง888ออกไป แล้วให้พวกคุณเขาไปนั่งแทน”

ถึงแม้ว่าผู้จัดการล็อบบี้จะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของหลี่ฝาง แต่เมื่อกี้สิ่งที่เขาเห็นกับตา

ไอ้หมอนี่ ไม่เพียงแค่ไม่เห็นสวีเถิงเฟยกับหยูเถิงอยู่ในสายตาแล้ว ยังกล้าลงมือทำร้ายหยูเถิงอีก

คิดว่าฐานะหลี่ฝาง คงไม่ธรรมดาแน่นอน

หลังจากที่ผู้จัดการล็อบบี้เดินขึ้นไปชั้นบน เหยนเสี่ยวน่าได้พูดว่า “หลี่ฝาง คุณเป็นใครกันแน่?”

“ทำไมคุณถึงได้รู้จักสวีเถิงเฟยกับหยูเถิงได้ ดูแล้ว หยูเถิงเหมือนเป็นศัตรูของคุณ?” เหยนเสี่ยวน่ารู้จักคนอย่างหยูเถิงเป็นอย่างดี

คนที่สามารถเป็นศัตรูกับหยูเถิงนั้น มันมีไม่มากนัก

คนส่วนใหญ่ที่เป็นศัตรูกับหยูเถิง ส่วนใหญ่จะจบไม่สวย ไม่ถูกทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ก็ถูกหยูเถิงเล่นงานจนพิการ

หลี่ฝางเป็นข้อยกเว้น ที่เล่นงานจนหยูเถิงต้องเข้าโรงพยาบาลเอง

เหยนเสี่ยวน่าคิดในใจ คนที่สามารถรู้จักสวีเถิงเฟยกับหยูเถิงทั้งคู่พร้อมกัน นั่นก็แสดงให้เห็นว่าหลี่ฝางอยู่แวดวงเดียวกันกับพวกเขา

เพียงแต่ ทำไมตนเองถึงไม่เคยเห็นเขาน่ะ?

“ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง กับหยูเถิง บังเอิญมีเรื่องบาดหมางกันนิดหน่อย” หลี่ฝางกล่าวอย่างเบา ๆ

“คนธรรมดา? คนธรรมดาอย่างคุณกล้ากินอาหารมื้อล่ะล้าน? คนธรรมดาอย่างคุณยังรู้จักพวกหยูเถิง?” เหยนเสี่ยวน่าไม่เชื่อ

หวางเสี่ยวโก๋รู้สึกสนใจฐานะของหลี่ฝาง

ก่อนที่หวางเสี่ยวโก๋จะอ้าปาก ก็มีคนหลายคนวิ่งลงมาจากชั้นบน

ตู้เฟยหยิบขวดเบียร์หนึ่งขวด กับพวกผู้ชายอีกสองคน วิ่งลงมาแล้วก็ด่าว่า“แม่งฉิบหาย ไอ้คนไหนอยากไปกินข้าวที่ห้อง888!”

“ให้แสดงตัวออกมา!” ตู้เฟยใช้ขวดเบียร์ชี้ไปที่ทุกคนรอบหนึ่ง

“นี่พูดถึงพวกเรานี่?” หวางเสี่ยวโก๋ลุกขึ้นยืนทันที

“เป็นแกใช่ไหม?” ตู้เฟยมองไปที่หวางเสี่ยวโก๋ที่ลุกขึ้นยืนอยู่ เดินเข้าไปหาทันที “คือแกใช่ไหมที่ต้องการแย่งห้องส่วนตัวของพวกเรา?”

“ห้องนั้นเดิมทีเป็นของพวกเราอยู่แล้ว” หวางเสี่ยวโก๋ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ตอนเที่ยง ผมได้จองห้องนั้นไว้แล้ว”

“แม่งฉิบหาย” ตู้เฟยไม่เสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระ ด่าไปหนึ่งประโยค จากนั้นถีบไปที่หวางเสี่ยวโก๋ครั้งหนึ่ง

ตู้เฟยหน้าแดง ดูก็รู้ว่าดื่มเหล้าเข้าไปมาก

และสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ได้พุ่งเข้ามาทันที

หวางเสี่ยวโก๋ลูบที่หน้าอกของตัวเอง ด้วยใบหน้าที่โกรธจัด

หวางเสี่ยวโก๋รู้ดีว่า ลูกค้าห้อง888 เขาไม่สามารถล่วงเกินได้

คนที่สามารถกินข้าวร่วมกับที่สวีเถิงเฟยกับหยูเถิงได้ น่าจะเป็นลูกคนรวยเช่นกัน

เพราะว่าฐานะทางบ้านของหวางเสี่ยวโก๋ธรรมดา จึงไม่อาจลวงเกินคนพวกนี้ได้?

แต่สำหรับหลี่ฝางนั้นไม่เหมือนกัน หลี่ฝางลุกขึ้นมาทันที แล้วพูดด้วยสายตาที่เยือกเย็นว่า“ตู้เฟย สวัสดี”

เมื่อเห็นหน้าหลี่ฝาง ตู้เฟยสั่นขึ้นมากะทันหัน

ถึงแม้ก่อนหน้านั้น จะมีเรื่องชกต่อยกับหลี่ฝางหลายครั้ง แต่ว่าทุกครั้งก็เป็นฝ่ายถูกทำร้ายตลอด

เมื่อเป็นเช่นนี้หลายครั้ง ตู้เฟยมีความรู้สึกว่าหลี่ฝางเป็นเงามืดในใจเขา

“หลี่ฝาง……แกมันเป็นวิญญาณที่ไม่ยอมแตกซ่านสักที” ตู้เฟยกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ข้างหลังตู้เฟย ยังมีผู้ช่วยอยู่อีกสองคน

ผู้ช่วยสองคนนี้ รูปร่างสูงใหญ่กำยำ

“พี่ชายทั้งสองคน ลุยนำหน้าไปก่อน ผมดื่มเหล้าเข้าไปเยอะ” ตู้เฟยหันหน้าไปพูดกับชายสองคนนั้น

“ได้ ไอ้พวกนี้ พวกเราสองพี่น้องจัดการมันเอง”

สองคนนั้นกำมัดแน่น มุ้งตรงไปที่หลี่ฝาง

เมื่อผู้จัดการล็อบบี้ได้เห็นเช่นนั้น รีบวิ่งเข้ามา

“ลูกค้าทุกท่าน อย่ามามีเรื่องในโรงแรมของเราเลย” ผู้จัดการล็อบบี้เข้ามาห้ามปราม

ตู้เฟยยกขาถีบไปที่ผู้จัดการล็อบบี้ “แม่งฉิบหาย แกไสหัวออกไปไกล ๆ”

ผู้จัดการล็อบบี้โดนถีบไปครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่กล้าอารมณ์เสีย

เพราะเขารู้ฐานะของตู้เฟย แม่ของเขาเป็นคนตระกูลหยู

ผู้จัดการล็อบบี้ถอยไปอยู่ข้าง ๆ เหตุการณ์ตรงหน้าทั้งหมด อยู่เหนือการควบคุมของเขาโดยสิ้นเชิง เมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็เลยโทรหาเจ้านายของเขา

หลี่ฝางดึงหวางเสี่ยวโก๋ให้ลุกขึ้นมา“เสี่ยวโก๋ ฉันจำได้ตอนเที่ยง นายพูดกับฉันว่า ตอนที่นายอยู่มัธยมปลาย เป็นขาใหญ่ประจำห้องนี่”

“ฝีมือการต่อสู้ของนาย ทำไมอ่อนหัดอย่างนี้?” หลี่ฝางมองหวางเสี่ยวโก๋ด้วยความสงสัย