NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 180

แค่การปะทะกันง่ายๆ โค้ชตัวสูงก็รู้สึกได้ ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ส้าวส้วยแน่นอน

เดิมทีโค้ชอีกคนคิดมาช่วย แต่พอเห็นส้าวส้วยลงมือ จึงล้มเลิกความคิด

คาราเต้ของส้าวส้วย ไม่ได้มาจากการฝึกทหาร แต่ความเร็วเร็วกว่า กระบวนท่าประหลาดกว่า

ต่อให้โค้ชสองคนขึ้นพร้อมกัน ก็ไม่แน่ว่าจะสู้ส้าวส้วยคนเดียวได้

ลองคิดดู โค้ชคนหนึ่งโดนนักเรียนใช้คาราเต้ล้ม เป็นเรื่องที่น่าขายหน้าขนาดไหน

การฝึกทหารคราวต่อไปจะทำอย่างไร

มีโค้ชคนหนึ่งถึงขั้นแอบหนีออกไปจากกลุ่มคน

ในตอนที่หนีออกไป เขายังแอบควักมือถือออกมา ทำเหมือนมีคนโทรหาเขา

“แก……แกกล้าลงมือกับโค้ชงั้นหรือ”โค้ชแสดงสีหน้าเย็นชา

“โค้ช ผมแค่อยากได้รับการชี้แนะจากโค้ชเท่านั้น”

ส้าวส้วยปล่อยโค้ชลง พูดขึ้น“โค้ช พ่อผม ก็เป็นทหารเหมือนกัน ผมเรียนคาราเต้กับพ่อแต่เด็ก แต่แค่ฝีมือไม่โดดเด่นแค่นั้น หวังว่าโค้ชจะชี้แนะ”

ส้าวส้วยพูดจบ ไม่รอให้โค้ชเห็นชอบด้วย จึงลงมือเลย

ส้าวส้วยกำหมัดแน่น ปล่อยหมัดออกไป ราวพยัคฆ์ท้าลม

โค้ชขมวดคิ้ว ท่าทางปล่อยหมัดของส้าวส้วย แม้จะดูเหมือนทหาร แต่ในความเป็นจริง เท่ห์กว่าทหารเยอะ

โค้ชหดแววตาลง รวบรวมกำลังทั่วกาย

โค้ชดูออก ว่านักเรียนคนนี้ เป็นคนที่คุมยากทีเดียว

ถ้าหากขัดใจขึ้นมาหน่อย แพ้ราบแน่นอน

โค้ชโดนส้าวส้วยรัดรึง จึงไม่มีเวลาไปวุ่นวายกับเรื่องหลี่ฝางและหลิวเสี่ยวเทา

“ยังไม่ยอมพูดอีก นิ้วมือแก ใกล้หักแล้วนะ”หลี่ฝางมองหลิวเสี่ยวเทาอย่างสงบ

หลิวเสี่ยวเทาดูสับสน มองหลี่ฝาง อ้อนวอน“พี่ใหญ่ ปล่อยผมไปเถอะ ไม่ใช่ว่าผมไม่พูด แต่ผมไม่กล้าพูด”

“ถ้าผมพูดไป ผมตายแน่เลย”หลิวเสี่ยวเทาพูดสีหน้าลำบากใจ。

หลี่ฝางหัวเราะหึๆ เขาพอจะเดาออกแล้ว

เพียงแต่ว่าคนที่หลี่ฝางล่วงเกินมีมากเกินไป มู่เสี่ยวไป๋ สวีเถิงเฟย ตู้เฟย หยูเถิง……

คนเหล่านี้ล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้บงการเบื้องหลัง

เดิมทีหลี่ฝางสงสัยเฉินเสี้ยวด้วยซ้ำ แต่ในจังหวะนี้ หลี่ฝางตัดเขาออกไปแล้ว

ถ้าเป็นเฉินเสี่ยว หลิวเสี่ยวเทาคงไม่กลัวที่จะบอกว่าเป็นเขาหรอก

“หลิวเสี่ยวเทา นายมีหลิวเหล่าซานอาของนายคุ้มกะลาหัวอยู่ นายกลัวอะไร”หวางเสี่ยวโก๋ถาม

หลี่ฝางหัวเราะหึๆ“ดูท่าคนบงการ น่าจะร้ายกาจกว่าหลิวเหล่าซาน”

“ถ้าหลิวเสี่ยวเทาหักหลังเขา เกรงว่า ต่อให้หลิวเหล่าซานออกหน้า ก็คุ้มหัวไม่อยู่”หลี่ฝางพูด

“คนอะไรน่ากลัวขนาดนี้”หวางเสี่ยวโก๋หน้าถอดสี

“ฉันเองก็อยากรู้”หลี่ฝางหัวเราะหึๆ มองหลิวเสี่ยวเทาเย็นชา

“ไม่บอกใช่ไหม ไม่บอกฉันจะหักนิ้วแก ให้แกลิ้มรสความร้ายกาจฉันบ้าง”พูดจบหลี่ฝางออกแรง

เสียงกร๊วบดังขึ้น เสียงร้องโหยหวนราวหมูถูกเชือดตามมา

หลิวเสี่ยวเทา ร้องเหมือนหมูถูกเชือด

“ในเมื่อแกไม่พูด ฉันก็ต้องบังคับแกพูด”

หลี่ฝางหักนิ้วหลิวเสี่ยวเทา จากนั้นก็เตรียมกุมมืออีกมือหลิวเสี่ยวเทาขึ้น

หลิวเสี่ยวเทาตกใจพัลวัน เงยหน้ามองหลี่ฝาง แววตาเต็มไปด้วยความหมดหวัง

เดิมทีหลิวเสี่ยวเทาคิดว่าหลี่ฝางแค่ขู่ คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางพูดจริงทำจริง หักนิ้วเขาจริงๆ

เวลานี้ ในใจหลิวเสี่ยวเทา พูดอะไรไม่ออกโดยสิ้นเชิง

คนๆนี้เป็นใครกัน

คุณอาของตนเอง เขาก็ไม่กลัว！

โค้ชมา ก็ไม่กลัว！

“คนอื่นมีแต่ไม่เห็นโค้ชไม่หลั่งน้ำตา ส่วนแก เห็นโค้ชก็ยังไม่หลังน้ำตาอยู่ดี ยังไม่ยอมพูดใช่ไหม”หลี่ฝางสีหน้าเย็นชา“บังคับให้ฉันหักนิ้วที่สองใช่ไหม”

“ฉัน……ฉันพูด”

หลี่ฝางแค่ออกแรง หลิวเสี่ยวเทาก็ทนไม่ไหว

“เป็นสวีเถิงเฟย สวีเถิงเฟยเป็นคนบงการให้มาหาเรื่อง”ในใจหลิวเสี่ยวเทาล่มสลายขั้นสุด เขาได้บอกผู้บงการเบื้องหลังออกมา

“สวีเถิงเฟยเหรอ”หวางเสี่ยวโก๋ถอนหายใจยาว

หวางเสี่ยวโก๋โดนหลี่ฝางหยิกจนเหงื่อแตกเหงื่อแตน สวีเถิงเฟยเริ่มแก้แค้นหลี่ฝางแล้ว

หลี่ฝางยิ้มเบา ปล่อยหลิวเสี่ยวเทา

“แกกลับไปบอกสวีเถิงเฟย ถ้าคิดหาเรื่องฉัน ก็มาแบบเปิดเผยหน่อย อย่าหลบๆซ่อนๆ เหมือนเต่าหดหัว”หลี่ฝางบอกหลิวเสี่ยวเทา