NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 240

บทที่ 240 ส้าวส้วยคือสับประหลาด

ส้าวส้วยดูเอ้อระเหยลอยชาย แต่ยามลงมือกลับแม่นยำอย่างมาก

เขายิ่งเอ้อระเหยลอยชาย ยิ่งทำให้คนรู้สึกคาดเดาไม่ถูก

อาจเพราะความเอ้อระเหยลอยชายของเขา คือการถูกเหยียดหยามประเภทหนึ่ง

หลี่ฝางเชื่อว่าเมื่อส้าวส้วยเจอคู่ปรับตัวจริง เขาต้องจริงจังอย่างแน่นอน

เมื่อกลับมาถึงด้านหน้าของส้าวส้วย หลี่ฝางตบไหล่เขา ก่อนเอ่ยเสียงเบาว่า “เฝ้าอยู่ทั้งคืนคงเหนื่อยสินะ ฉันจะพานายไปผ่อนคลาย”

“ผ่อนคลาย?” ส้าวส้วยเอ่ยถาม “เถ้าแก่ ผ่อนคลายอะไร?”

“พี่จะพาแกไปอาบอบนวด หาสาวงามสักคนมานวดให้แก จากนั้นนวดน้ำมันเป็นยังไง?” หลี่ฝางเลิกคิ้วเอ่ยถาม

“เถ้าแก่ คุณจะพาผมไปเที่ยวซ่องโสเภณี?” ส้าวส้วยส่ายหน้า ก่อนพูดเสียงดังว่า “ผมไม่ไป”

หลี่ฝางหน้าขรึมลง หลินชิงชิงยังอยู่ตรงนี้

“งั้นนายกลับมหาวิทยาลัยไปเถอะ” หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“เถ้าแก่ ผมไม่ได้อาบน้ำหลายวันแล้ว คุณพาผมไปอาบน้ำหน่อยเถอะ” เอ่ยจบ ส้าวส้วยยังเอ่ยเสริมว่า “ผมแค่อาบน้ำ ไม่เอาผู้หญิง”

“พวกเรารีบไปเถอะ หากให้เสือรู้ว่าเกิดเรื่องกับต้าเป่าและเสี่ยวเป่า เขาต้องส่งคนมาอีกแน่” ทันใดนั้น จางกงหมิงเอ่ยขึ้น

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พวกเขามาถึงอาบอบนวดสุ่ยหยุนเทียน

“ยินดีต้อนรับครับ”

หนุ่มหล่ออายุสิบกว่าคนหนึ่งหน้าประตู ตะโกนต้อนรับอย่างเป็นมิตร

หลี่ฝางจึงหัวเราะขึ้น “มีเด็กมารับที่หน้าประตูด้วย”

“ไม่เลว ไม่เลว”

หลังเข้ามาในลิฟต์ จางกงหมิงหัวเราะเสียงเย็น “ดูท่าการแต่งหญิงของฉัน จะได้ผลไม่เลว”

“เด็กน้อยหน้าประตูนั้น จำฉันไม่ได้เลย”

“พวกนายรู้จักกัน?” หลี่ฝางเอ่ยถาม

จางกงหมิงกลับไม่ตอบ

ไม่นาน หลี่ฝางมาถึงชั้นดาดฟ้า

“เถ้าแก่ คุณจะพาผมมาผ่อนคลายไม่ใช่เหรอ?” ส้าวส้วยถูกหลี่ฝางลากตัวมาที่มุมหนึ่ง เอ่ยถามเสียงเบา

“นายจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ แค่ไปอาบก็พอแล้ว” หลี่ฝางเอ่ย

“ส่วนผู้หญิง เมื่อมาแล้ว อาบบน้ำอย่างเดียวเหรอ?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าตะลึง “เถ้าแก่ คุณคงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดนะ!”

“ส้าวส้วย นายต้องการผู้หญิง”

หลี่ฝางตั้งใจเอ่ยเสียงดังว่า “ตอนนี้ฉันจะพานายไป”

สีหน้าของส้าวส้วยพลันเคร่งขรึมขึ้นมา

“พี่ชิงชิง พวกพี่รอก่อนนะ ผมไปไม่นานเดี๋ยวกลับมา” หลี่ฝางเอ่ย ก่อนพาส้าวส้วยลงไปชั้นล่าง

ส้าวส้วยเอ่ยอย่างหดหู่ว่า “เถ้าแก่ ทำไมเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ เมื่อกี้ผมล้อคุณเล่นเท่านั้น?”

“ใช่ ฉันก็ล้อนายเล่นเช่นกัน” หลี่ฝางกล่าวยิ้มๆ

เพียงพริบตาเดียวลงมาถึงชั้นล่าง หลี่ฝางพบเข้ากับฮวนฮวนพอดี

“นายมาแล้วเหรอ?” ฮวนฮวนเห็นหลี่ฝาง ยิ้มแย้มอย่างดีใจ

“ใช่ นี่เธอกำลังเตรียมจะเลิกงานกลับบ้านเหรอ?” หลี่ฝางเอ่ยถาม

“ตอนกลางวันไม่มีลูกค้า เหลือเด็กไว้ทำงานที่นี่ไม่กี่คน คนอื่นกลับไปพักผ่อน” ฮวนฮวนเอ่ย

หลี่ฝางชี้ที่ฮวนฮวน ก่อนเอ่ยถามส้าวส้วย “ผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง?”

“ไม่เลว”

หลี่ฝางจึงเอ่ยกับฮวนฮวนว่า “เลิกงานช้าหน่อยแล้วกัน รับแขกเพิ่มอีกคน จ่ายค่าแรงเป็นสองเท่า”

ฮวนฮวนยังไม่ตอบตกลง ส้าวส้วยกระซิบข้างหูหลี่ฝางว่า “เถ้าแก่ ผมอยากได้หน้าอกใหญ่กว่านี้หน่อย”

หลี่ฝางมองส้าวส้วยอย่างแปลกใจ “ดูไม่ออกเลยวะ นายมันเจ้าชู้ขนาดนี้”

“มีสาวหน้าอกโตคนหนึ่งทำงานอยู่พอดี ฉันจะพานายไป” ฮวนฮวนหูไวเป็นพิเศษ จึงฟังออก

“ช่วยดูแลด้วย” หลี่ฝางเอ่ยกับฮวนฮวน

“นายไม่ผ่อนคลายหน่อยเหรอ?” ฮวนฮวนเลิกคิ้ว “ฉันจะลดให้นาย...”

ไร้สาระ

หลินชิงชิงอยู่ที่นี่ หลี่ฝางจะกล้าเรียกผู้หญิง?

นั่นไม่รนหาที่ตายเหรอ?

หลังหลี่ฝางปฏิเสธ กลับขึ้นมาบนดาดฟ้า

เมื่อมาถึงห้องทำงานของหวางเห้า ทำให้หวางเห้าตกใจอย่างหนัก

หวางเห้ามองแวบเดียวรู้ว่าจางกงหมิงแต่งกายเป็นผู้หญิง จางกงหมิงถือเป็นศัตรูคนสำคัญของเขา หวางเห้าจะเลอะเลือนได้ยังไง?

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เถ้าแก่ คุณลักพาตัวจางกงหมิงมาเหรอ แต่ก็เหมือนไม่ใช่” หวางเห้าเอ่ยถามยิ้มๆ

หลี่ฝางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “อย่าล้อเล่นอีกเลย จางกงหมิงมีปัญหา เขาจึงคิดหลบอยู่ที่นี่สักระยะ”

“ได้ข่าวมาเหมือนกัน หลายวันนี้พวกพี่น้องของห้าวหนานอาศัยช่วงที่มู่เสี่ยวไป๋อยู่โรงพยาบาล คิดฆ่าเขา” เมื่อมองจางกงหมิงแวบหนึ่ง หวางเห้าหัวเราะขึ้นมา

“แต่เขาเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ ทำไมผมต้องช่วยเขา?”

หลี่ฝางจึงเอ่ยว่า “เขาคือพี่ชายฉัน”

“เถ้าแก่ อย่าลืมว่าหลายวันก่อนเขายังช่วยมู่เสี่ยวไป๋จัดการคุณนะ” หวางเห้าเอ่ยเตือน

จางกงหมิงหัวเราะ ก่อนเอ่ยว่า “ฉันมาหาแก ไม่ใช่แค่หลบภัย”

หวางเห้าหัวเราะ ก่อนถามว่า “นายมาหาฉัน ยังมีเหตุผลอื่นอะไรอีก?”

“ฉันรู้ว่านายอยากจัดการเสือ ฉันก็เหมือนกัน” จางกงหมิงเอ่ย

“นายกับเสือเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ พวกนายมันพวกเดียวกัน นายบอกว่าอยากจัดการเขา ฉันเชื่อถือได้เหรอ?” หวางเห้าส่ายหน้า

“ครั้งนี้ฉันถูกคนของห้าวหนานโจมตี เพราะเสือบอกเบาะแสของฉันกับมัน เขาก็ต้องการฆ่าฉัน” จางกงหมิงเปิดบาดแผลของตนให้หวางเห้าดู

“กลเจ็บกาย?” หวางเห้าหัวเราะขึ้นมา เห็นชัดว่าไม่เชื่อ “รอยมีดตื้นเกินไป”