NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 314

บทที่ 314 ลู่หลุ่ยใจแคบ

สีหน้าส้าวส้วยเปลี่ยนไปเล็กน้อย คล้ายหนักใจ

“หากนายไม่มั่นใจ งั้นเรียกโหจื่อมาด้วย ฉันเห็นฝีมือโหจื่อไม่เลวเลย ครั้งก่อนนายไม่มา เขากับชนะเจ้าหัวแบน” หลี่ฝางเอ่ยพลางเลิกคิ้ว

หลี่ฝางรู้ว่าโหจื่อก็มาด้วย เขากำลังคุ้มครองโจวซิงฉือ แต่ยืมตัวเขาจากข้างกายโจวซิงฉือไม่นาน น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก

วันนี้ ดาราดังหลายคนมาถึงแล้ว

ในสถานตากอากาศ ประดับโปสเตอร์ ป้ายโฆษณาของบริษัทถู่โต้วไว้เต็มไปหมด

เมื่อคืนโจวหยางยังส่งข้อความมาว่า จำนวนการดาวน์โหลดของถู่โต้วกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่แท้โจวซิงฉือ โจวเจ๋หลุน หลี่เหลียนเจ๋และดาราดังหลายคน รวมตัวกันใช้งานถู่โต้ว

การเข้าใช้งานของพวกเขา ไม่เพียงชักจูงเหล่าแฟนคลับ ยังชักจูงความสนใจของเหล่าดาราดังเข้ามา

การเป็นที่รู้จักของถู่โต้ว จึงเพิ่มขึ้นหนึ่งเท่าตัว

เพราะคนที่มีอิทธิพลเช่นพวกเขา เกรงว่าแค่พรีเซนเตอร์ ต้องสิบล้านขึ้นไป

และซูเปอร์สตาร์เช่นโจวซิงฉือ แม้จะร่ำรวย ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเชื้อเชิญมาได้

เขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านสินเชื่อบ้าน ในปีนั้น เงินที่เขาได้รับ เกรงว่าหลายภพหลายชาติล้วนใช้ไม่หมด

...

บนหน้าของส้าวส้วย เผยความดูถูกออกมา “เถ้าแก่ ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

“จัดการเหยสง ถือเป็นความโชคดีของผม ทำไมต้องเรียกโหจื่อ คนไร้ความสามารถนั่นด้วย”

ทันใดนั้นหลี่ฝางถูกคำพูดของส้าวส้วย ทำให้ตะลึงงัน “นายว่าโหจื่อคือ คนไร้ความสามารถ?”

“ใช่ หากไม่ใช่ไร้ความสามารถจะเป็นอะไรได้ เรื่องในสถานตากอากาศวันนั้น ผมได้ยินทั้งหมด โหจื่อเกือบเสมอกับเขา แต่เขาว่อกแว่ก โหจื่อจึงโชคดีชนะ คิดแล้วผมยังรู้สึกอายแทน” ส้าวส้วยส่ายหน้า พร้อมเอ่ยด้วยสีหน้าผิดหวัง

หลี่ฝางกลอกตามองส้าวส้วย ก่อนเอ่ยพลางเดาะลิ้น “นายแค่ไม่กี่หมัดสินะ เสี่ยวโจวคือยอดฝีมือ นายเจอคนพวกนั้น ล้วนทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นชนะถือว่าโชคช่วย หากนายเจอเสี่ยวโจว ฉันคิดว่านายอาจจะไม่ชนะ”

“อืม ผมต่อให้เขามีสองแขนสองขา ยากที่จะชนะ” ส้าวส้วยพยักหน้า

หลี่ฝางหมดคำพูด ปกติทำไมมองไม่ออกว่าส้าวส้วยคนนี้ขี้โม้ขนาดนี้

“รอฉันเจอโหจื่อ ฉันจะเอาคำพูดเมื่อกี้ของนาย บอกเขาให้หมดทุกคำ ถึงตอนนั้น เขาต้องประลองกับนายแน่ เวลานั้นนายอย่าเสียหน้าล่ะ” หลี่ฝางกล่าวยิ้มๆ

“ไม่ต้องให้เถ้าแก่พูด วันหน้าหลังเจอโหจื่อ ผมจะด่าเขาเอง เด็กคนนี้ฝีมือตก” ส้าวส้วยเอ่ย

หลี่ฝางเอ่ยตัดบทการคุยโม้ของส้าวส้วยว่า “นายอย่าเพิ่งโม้ได้ไหม เมื่อนายคิดว่าไม่ต้องให้โหจื่อช่วย งั้นนายไปกำจัดเหยสงเถอะ ทางฉันตอนนี้ไม่จำเป็นรับการคุ้มครองจากนาย”

“เถ้าแก่ เหยสงหนีไปแล้ว” ส้าวส้วยเอ่ยอย่างจนใจ

“หนีแล้ว?”

“ใช่ เมื่อคืนเขาไปจากสถานตากอากาศแล้ว” ส้าวส้วยเอ่ย “ไม่เพียงพวกเสยหง พวกสวีเถิงเฟย และพวกหยิ่นเหล่ยล้วนหนีไปหมดแล้ว”

“แม่ง ฉันยังคิดไประบายอารมณ์กับไอ้เด็กหยิ่นเหล่ยอยู่เลย”

หลี่ฝางกัดฟันอย่างโมโห

เมื่อครู่เห็นหลี่ซ่วยซ่วยดื่มเหล้าราวกับคนโง่ จนแทบเอาชีวิตตนเป็นเดิมพัน หลี่ฝางคิดทวงความยุติธรรมให้กับเขา โดยลากหยิ่นเหล่ยและพวกสวะเหล่านั้นออกมา สั่งสอนอย่างหนักสักยก!

หยิ่นเหล่ยและพวกสวะเหล่านั้น เลวทรามถึงโคตรเหง้าจริงๆ กระทั่งทำเรื่องพรรค์นั้นต่อหน้าหลี่ซ่วยซ่วย!

แม่งมันเถอะ กลับห้องทำไม่ได้หรือไง?

ต้องทำเรื่องกระทบจิตใจหลี่ซ่วยซ่วยขนาดนั้น

“ช่างเถอะ หนีไปแล้วก็ช่างมัน ยังไงวันหน้ามีโอกาส” หลี่ฝางเอ่ยอย่างจนใจ

ส้าวส้วยอืมรับคำ ยังคิดว่าเอ่ยถึงเหยสง จึงตบอกเอ่ยรับประกันว่า “วางใจเถอะครับ เถ้าแก่ เหยสงผมจะรีบกำจัดมันให้เร็วที่สุด มันคือภัยเงียบ”

เรื่องนี้ ส้าวส้วยและหลี่ฝางต่างรู้ดี

หลี่ฝางพบเจอผู้คนมามากมาย มีความกล้าหาญ ป่าเถื่อนที่สุด คือเหยสงคนนี้

กระทั่งมู่เสี่ยวไป๋ยังต้องขอโทษหลี่ฝาง แต่เหยสง กลับดูถูกสถานะของหลี่ฝาง

นี่คือเหตุผลที่หลี่ฝางหวาดกลัว

และคือเหตุผลที่ให้ส้าวส้วยรีบร้อนกำจัดเขา

เมื่อหันกลับไปยืนตรงหน้าลู่หลุ่ย เธอเอ่ยถามอย่างอยากรู้ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายต้องมีบอดี้การ์ดด้วย?”

“เขาเป็นเพื่อนฉัน ไม่ใช่บอดี้การ์ด กินเที่ยวดื่มอยู่กับฉัน เลยตามติดฉันมาด้วย” หลี่ฝางเอ่ยอย่างขอไปที จะกล้าเอ่ยความจริงกับลู่หลุ่ยอย่างไร

ความจริงสถานะของหลี่ฝาง ลู่หลุ่ยคาดเดาได้เจ็ดแปดส่วน

หลี่ฝางเองก็รู้ถึงเรื่องนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างไม่คิดเปิดเผยเท่านั้น