NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 316

บทที่ 316 โทรศัพท์จางกงหมิง

ทันใดนั้น หลี่ฝางเด้งตัวลุกขึ้น

“นายจะทำอะไร รีบนั่งลง หลิวจินหยางแรงเยอะมาก วันนั้นพวกฉันผู้หญิงสี่คนยังสู้เขาไม่ได้” ลู่หลุ่ยมองหลี่ฝางอย่างเป็นห่วง พร้อมดึงแขนเขาไว้

การเตะเมื่อครู่ หลี่ฝางก็เห็นเช่นกัน

หลิวจินหยางคนนี้ ฝีมือไม่เลวจริงๆ ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่

แต่ยังมีส้าวส้วยไม่ใช่เหรอ?

หลี่ฝางยิ้ม พร้อมเอ่ยปลอบลู่หลุ่ย “วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไร!”

เอ่ยจบ หลี่ฝางยกเก้าอี้ของตนไป ก่อนฟาดใส่ศีรษะของหลิวจินหยาง

“แม่งเอ้ย ไอ้คนไหนไม่มีตาฟาดฉัน!”

ใครจะรู้ว่าศีรษะของหลิวจินหยางจะแข็งขนาดนี้ ราวกับฝึกศีรษะเหล็กมาก่อน เพียงฟาดเก้าอี้ตัวนี้ลงไป ไอ้บ้านี้กลับไม่เป็นอะไร

หลิวจินหยางหันกลับไป ก่อนเห็นหลี่ฝาง

“แม่มันเถอะ เป็นแก?”

หลิวจินหยางรู้จักหลี่ฝาง สีหน้าพลันเผยความดุร้ายออกมา!

“ไอ้เด็กบ้า แกมันรนหาที่ตาย!”

หลิวจินหยางปล่อยไอ้รองทรง ก่อนเดินปรี่เข้าหาหลี่ฝาง “ถ้าฉันไม่ซีกแกเป็นชิ้นๆ ฉันจะยอมเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของแก”

หลังกัดฟันกรอด หลิวจินหยางกระโจนเข้ามา

หลิวจินหยางกำหมัดขึ้น พุ่งไปบริเวณใบหน้าของหลี่ฝาง เพียงฟาดออกไป ถือว่ารวดเร็วอย่างมาก จนหลี่ฝางตกใจทำอะไรไม่ถูก ก่อนรีบร้อนหลบหลีก

“แกโต้ตอบเร็วใช้ได้”

หลิวจินหยางไม่คิดว่าหลี่ฝางจะหลบหมัดนี้ของเขาได้ มุมปากอดเผยความชื่นชมออกมาไม่ได้

ทันใดนั้น หลิวจินหยางบิดศีรษะ มองลู่หลุ่ย “เฮอะ เฮอะ เธอก็มาเหรอ เหมิงเหมิงล่ะ เธอตายหรือยัง?”

“เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอไม่ตายเพราะนายหรอก”

“เฮอะ เฮอะ ไม่ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายเหรอ งั้นฉันก็วางใจ ฉันกลัวจริงๆ ว่าเธอจะกลายเป็นผีมาหลอกฉัน”

หลิวจินหยางยิ้ม ก่อนหันไปมองหลี่ฝางต่อ “ไอ้เด็กน้อยโชคดีมากทีเดียว หาสาวน้อยสวยขนาดนี้เป็นเมียได้ ที่สำคัญยังบริสุทธิ์”

“อีกเดี๋ยว ฉันจะเตะของแกให้หัก ยังไงแกเก็บไว้ คงไม่ได้ใช้” หลิวจินหยางยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนกระโจนเข้าไป

ส่วนหลี่ฝาง เพียงยิ้มบาง ๆ “มาสิ”

“ครั้งนี้ ฉันจะไม่หลบ” หลี่ฝางกวักมือเรียกหลิวจินหยาง

“เป็นลูกผู้ชายดีนี่” หลิวจินหยางกระโจนเข้าไป

ระหว่างทาง ส้าวส้วยพลันบุกเข้ามา ก่อนถีบเข้าตรงบริเวณเอวของหลิวจินหยาง

เสียงปังดังขึ้น ร่างกายของหลิวจินหยางกระแทกบนผนัง จากนั้นทรุดลงบนพื้น

“แม่ง ร้ายกาจขนาดนี้?”

คนจำนวนไม่น้อยตกใจในฝีมือของส้าวส้วย

“เขาคล้ายฮีโร่รองเท้าหนังคนนั้น!”

“เขาคือฮีโร่รองเท้าหนัง หน้าตาหล่อเหลาจริงๆ”

ใช่ ที่สำคัญคือต่อสู้เป็น หากเป็นผู้หญิงของเขา ต้องปลอดภัยมากแน่เลย”

ส้าวส้วยได้ยินถึงเสียงถกเถียงเช่นนี้ สีหน้าแดงก่ำเล็กน้อย ก่อนวิ่งไปตรงหน้าหลี่ฝาง “เถ้าแก่ หากไอ้เด็กนี้หือขึ้นมาอีก ก็ตะโกนเรียกผม ผมขอตัวไปก่อน”

“ได้ ถอยไปก่อนเถอะ” หลี่ฝางพูดพลางสะบัดมือ

หลี่ฝางทรุดนั่งลง ใช้มือตบหน้าหลิวจินหยาง กล่าวพลางแสยะยิ้ม “ยังเบ่งอีกไหม?”

“แม่ง”

“ปากยังแข็งขนาดนี้...” หลี่ฝางขมวดคิ้ว ก่อนมองเห็นคนหนึ่งสวมรองเท้าแตะ

“พี่ชาย ผมขอยืมรองเท้าแตะหน่อย” หลี่ฝางเอ่ยกับชายสวมรองเท้าแตะ

ชายสวมรองเท้าแตะลังเลชั่วขณะ “ทำอะไร?”

“ผมจะตบเขา”

ชายสวมรองเท้าแตะถอดรองเท้าออกมา ก่อนโยนให้หลี่ฝาง “ตบสักสองที รองเท้าแตะฉันไม่เอาแล้ว”

หลังส่งให้หลี่ฝาง ชายสวมรองเท้าแตะเดินไป อาจเพราะกลัวจะเป็นการหาเรื่องใส่ตนเอง

หลี่ฝางหยิบรองเท้าแตะขึ้น ก่อนตบลงบนปากของหลิวจินหยาง “ทำไมปากเหม็นขนาดนี้ ยังไม่แปรงฟันใช่ไหม?”

เพียะ เพียะ เพียะ หลี่ฝางตบรองเท้าแตะลงไปสามครั้ง สีหน้าของหลิวจินหยางนั้น ดุร้ายอย่างถึงขีดสุด

เขาขยับเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกว่ากระดูกทั่วร่างกายหัก จนขยับไม่ได้

“นายขยับสิ หากลุกขึ้นมาได้ ฉันจะเรียกพี่น้องฉันเข้ามา กระทืบแกอีกสักที” หลี่ฝางกล่าวยิ้มๆ

ประโยคเดียว ทำให้หลิวจินหยางนอนอยู่บนพื้นตกใจ นิ่งไม่ขยับราวกับซากศพ