NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 320

บทที่ 320 ส้าวส้วยมีอันตราย

หลี่ฝางคิดในใจ ไอ้เลวมู่เสี่ยวไป๋นี้ เมื่อรู้สถานะของตนแล้ว ยังกล้ามาที่สถานตากอากาศ เห็นชัดว่าดูแคลนตน ไม่หวาดกลัวตน

หลี่ฝางหัวเราะเฮอะ ๆ ขึ้น มองมู่เสี่ยวไป๋อย่างสนุก “นายอยากเรียกอะไรก็เรียก ฉันกล้าตอบ ไม่เชื่อนายลองเรียกดู?”

ขณะพูด หลี่ฝางยังเลิกคิ้วให้มู่เสี่ยวไป๋

“นายพูดอะไร?!”

มู่เสี่ยวไป๋เมื่อถูกยั่วโมโห ทั่วใบหน้าเปลี่ยนไปดุร้ายขึ้นมา

“แค่ก แค่ก!”

อาจเพราะฉุนเฉียวเกินไป มู่เสี่ยวไป๋จึงไอขึ้นมาตรงนั้น

คนที่ทำทรงผมแบบเจิ้งอีเจี้ยน ประคองมู่เสี่ยวไป๋ ก่อนเอ่ยว่า “คุณชาย อย่าโมโห ร่างกายคุณยังไม่หายดี”

หลี่ฝางมองภาพนี้ กลับยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

มู่เสี่ยวไป๋สถานะพิเศษ ลงมือกับเขาตรงๆ ไม่ได้ หากทำให้มันโมโหตาย คงสะใจดีแน่

หลังจากนั้น หลี่ฝางใส่ไฟขึ้น โดยเอ่ยต่อไปว่า “เป็นอะไรล่ะที่นี่ ทำไมเหมือนคนป่วยใกล้ตายแบบนี้ ร่างกายไม่พร้อมก็กลับไปนอนที่บ้านเถอะ อย่าออกมาวางท่าเลย ไม่งั้นอาจเหมือนพี่ชายนายที่ถูกคนชน...”

หากมู่เสี่ยวไป๋ไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้เขาคงเข้าใจดี

อุบัติเหตุรถชนพี่ชายเขา มู่เหวินตง ต้องเป็นฝีมือของฝั่งหลี่ฝางแน่

จริงดังคิด มู่เสี่ยวไป๋หลังได้ฟังประโยคนี้ ยิ่งโมโหมากขึ้น เลือดร้อนของเขาเริ่มเดือดพล่าน จนกระอักเลือดออกมา

หลี่ฝางถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างวุ่นวาย เพื่อไม่ให้เลือดเปื้อนบนเสื้อผ้าตน

“แม่ง มู่เสี่ยวไป๋ นายจะตายอย่าอ้วกใส่ฉัน เกือบจะโดนเสื้อผ้าฉัน นายรู้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้ของฉันราคาเท่าไหร่ไหม ห้าล้านกว่าเลยนะ!”

“พื้นที่ถูกนายทำเปื้อน ต้องจ่ายค่าปรับนะ” หลี่ฝางชี้รอยเลือดบนพื้นพลางเอ่ยขึ้น

มู่เสี่ยวไป๋กุมหน้าอกตน ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา

“บัญชีเรื่องพี่ชายของฉันนั้น...”

มู่เสี่ยวไป๋เพิ่งจะเอ่ยปาก กลับถูกเจิ้งอีเจี้ยนตัดบทขึ้นว่า “คุณชาย เราไม่มีหลักฐาน จะใส่ร้าย ‘คนดี’ ไม่ได้”

เมื่อพูดถึง ‘คนดี’ สองคำนี้ เจิ้งอีเจี้ยนชำเลืองมองที่ส้าวส้วย

และสีหน้าของส้าวส้วย มองไม่เห็นถึงความรู้สึกผิดและตื่นตระหนก

“คุณชาย พวกเราไปเดินทางนั้นเถอะ ทางนั้นอากาศดี” เจิ้งอีเจี้ยนเอ่ย

มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่าอยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์อะไร การลับฝีปากไม่สู้หลี่ฝาง จึงพยักหน้าท่ามกลางการประคองของเจิ้งอีเจี้ยน เดินผ่านข้างกายหลี่ฝางไป

“มู่เสี่ยวไป๋ ระวังด้วยล่ะ ทางนั้นเป็นหน้าผา นายอย่าตกลงไปเล่า หากนายตกลงไป จะมาร่วมงานแต่งของฉันและหลินชิงชิงได้ยังไง” หลี่ฝางรู้ว่ามาเสี่ยวไป๋ย้อนกลับไปสถานที่ใด ดังนั้นจึงพูดทิ่มแทงใจดำเขา

มู่เสี่ยวไป๋แคร์ที่สุด ไม่มีอะไรนอกจากพี่ชายของเขาและหลินชิงชิง

และพี่ชายเขา กลับถูกชนจนกลายเป็นผัก ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะเป็นฝีมือของฝั่งหลี่ฝาง

ส่วนหลินชิงชิง วันๆ เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับหลี่ฝาง ความสัมพันธ์คลุมเครือ

สองจุดอ่อนของมู่เสี่ยวไป๋ เรียกได้ว่าถูกหลี่ฝางบีบจนตาย

มู่เสี่ยวไป๋โมโหขึ้น แต่กลับถูกเจิ้งอีเจี้ยนพูดปลอบหลายประโยคลง

หลังพวกเขาเดินไปไกล หลี่ฝางถามอย่างผิดหวัง “เจิ้งอีเจี้ยนพูดอะไรที่ข้างหูมู่เสี่ยวไป๋ ความจริงฉันจะให้มันกระอักเลือดอีกรอบ เฮ้อ ทำไมหลังเจิ้งอีเจี้ยนพูดแค่ไม่กี่ประโยค มู่เสี่ยวไป๋ไม่เพียงไม่โมโห ทำไมมันยังยิ้มอีก”

“ทำไม มันคิดกินขนมมงคลของฉันกับหลินชิงชิงจริงๆ เหรอ?” หลี่ฝางอึดอัดใจ

ส้าวส้วยมีสีหน้าสับสน ลังเลชั่วขณะจึงเอ่ยว่า “ไอ้นั่นมันบอกมู่เสี่ยวไป๋ว่า มันจะฆ่าคุณ ให้มู่เสี่ยวไป๋วางใจ”

“เจิ้งอีเจี้ยนพูดแบบนั้นจริงเหรอ?” หลี่ฝางขมวดคิ้วอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

นี้บ้าเกินไปแล้ว ในถิ่นของหลี่ฝาง ยังพูดว่าจะฆ่าหลี่ฝาง?

“ใช่ ลุงเฉียนยังคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่กล้าฆ่าคุณ ตอนนี้ดูแล้ว ลุงเฉียนประเมินความกล้าของมู่เสี่ยวไป๋ต่ำไป” ส้าวส้วยเอ่ยจบ ผ่านไปไม่กี่วินาที เอ่ยเสริมขึ้นอีกว่า “เถ้าแก่ อย่ากลัวไปเลย ผมเดาว่ามันทำเพื่อไม่ให้มู่เสี่ยวไป๋โมโห ดังนั้นจึงพูดแบบนี้”

หลี่ฝางหัวเราะเฮอะเฮอะ อย่างไม่ใส่ใจ “มีอะไรต้องกลัว แม้เขาจะฆ่าฉันจริง พ่อฉันและพวกนาย ก็จะแก้แค้นแทนฉันอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าพวกมันจะฆ่าฉันจริง อย่าให้ฉันตายอย่างโดดเดี่ยวเลย ช่วยหาเพื่อนร่วมทางไปกับฉันด้วย”